Σχετικά Άρθρα

• Ιογενής εγκεφαλίτιδα
  σε Νευρολογία
  Από Σαββούλα Μάλλιου Κριαρά
  

  Χρήσιμες πληροφορίες για την ιογενή εγκεφαλίτιδα

  Η ιογενής εγκεφαλίτιδα είναι η οξεία φλεγμονή του εγκεφάλου που οφείλεται σε προσβολή από ιό ή φλεγμονώδη απόκριση κατά του ιού που λαμβάνει χώρα στην εγκεφαλική ουσία και ακολουθεί μία συστηματική λοίμωξη από τον ιό. Προσβολή των μηνίγγων, του νωτιαίου μυελού και των νεύρων μπορεί να συνοδεύσει την εγκεφαλίτιδα. Οι περισσότερες περιπτώσεις ιογενούς εγκεφαλίτιδας είναι σπάνιες επιπλοκές συνήθων συστηματικών ιογενών λοιμώξεων. Μεταιϊκή εγκεφαλίτιδα, συνήθως, αναπτύσσεται μέσω ανοσολογικών μηχανισμών και εκδηλώνεται 2-12 ημέρες μετά την πρωτοπαθή ιογενή λοίμωξη. 

  Επηρεαζόμενα συστήματα: Νευρικό

  Επικρατέστερη ηλικία: Υψηλότερος κίνδυνος στις ακραίες ηλικίες, ειδικά με τον ιό του απλού έρπητα

  Επικρατέστερο φύλο: Κανένα

  ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  • Μη ειδικά συμπτώματα (αδιαθεσία, πυρετός, ρινόρροια) μπορεί να προηγούνται των νευρολογικών συμπτωμάτων 
  • Η προσβολή των μηνίγγων σημαδεύεται από πονοκέφαλο και αυχενική δυσκαμψία
  • Φωτοφοβία, λήθαργος με προοδευτική επιβάρυνση προς κώμα και εστιακά νευρολογικά σημεία μπορεί να παρατηρηθούν 
  • Η πορεία ποικίλλει. Μπορεί να είναι ταχεία ή να ακολουθήσει μία πιο ήπια εξέλιξη

  ΑΙΤΙΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  Ενδημίες:

  • Ιός του απλού έρπητα τύποι 1 και 2
  • Ιός των Epstein-Barr
  • Ιός έρπητα ζωστήρα/ανεμοβλογιάς
  • Αδενοϊός
  • Λύσσα
  • Δάγγειος πυρετός
  • Ιός καλοήθους λευκοκυτταρικής χοριομηνιγγίτιδας
  • Ιός λοιμώδους μονοπυρηνώσεως
  • Ιός της Καλιφόρνια
  • Ιαπωνική Β-εγκεφαλίτιδα
  • Ρωσική εαρινή-καλοκαιρινή εγκεφαλίτιδα
  • Murray Valley (Ο ιός εγκεφαλίτιδας της κοιλάδας Murray (MVEV) είναι ένας ενδημικός ζωονοσογόνος φλαβοϊός στη βόρεια Αυστραλία και την Παπούα Νέα Γουινέα (αυστραλιανή εγκεφαλίτιδα ή Αυστραλιανή νόσος X). 

  Επιδημίες:

  • Αρμποϊοί (π.χ. εγκεφαλίτιδα του Σαιντ Λιούϊς, εγκεφαλίτιδα των ιπποειδών του Ανατολικού ημισφαιρίου, εγκεφαλίτιδα των ιπποειδών του Δυτικού ημισφαιρίου, εγκεφαλίτιδα των ιπποειδών της Βενεζουέλας)
  • Εντεροϊοί (πιο συχνά ιοί Coxsackie B)
  • Παρωτίτιδα
  • Έρπητα/ανεμοβλογιάς 
  • Γρίπης
  • HTLV III (HIV)

  

  ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  • Πολλοί από τους παράγοντες που αναφέρθηκαν παράγουν περισσότερο βαριά νόσο στα νεογνά και στους ηλικιωμένους
  • Ταξίδι σε ενδημικές περιοχές
  • Έκθεση σε ενδιάμεσους ξενιστές/φορείς (π.χ. κουνούπια)
  • HIV θετικά άτομα

  ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  Βακτηριακές λοιμώξεις

  • Μηνιγγίτιδα
  • Απόστημα εγκεφάλου
  • Φυματίωση 
  • Νόσος εξ ονύχων γαλής

  Ρικετσιακές λοιμώξεις

  • Κηλιδώδης πυρετός των Βραχωδών ορέων 
  • Ερλιχίωση

  Σειροχαιτικές λοιμώξεις

  • Σύφιλη
  • Νόσος του Lyme
  • Λεπτοσπείρωση

  Άλλοι λοιμώδεις παράγοντες

  • Ελεύθερη αμοιβάδα (Νεγκλέρια, Ακανθαμοιβάδα)
  • Τοξοπλάσμωση
  • Ενδοκρανιακή αιμορραγία
  • Ενδοκρανιακός όγκος
  • Τραύμα
  • Θρομβοεμβολή
  • Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος
  • Χρήση τοξινών 
  • Υπογλυκαιμία

  ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  • Βασικός εργαστηριακός έλεγχος (γενική αίματος, βιοχημικός έλεγχος) είναι, συνήθως, φυσιολογικός ή μη ειδικά, οριακά, παθολογικός
  • Εξέταση εγκεφαλονωτιαίου υγρού (ΕΝΥ) είναι σημαντική:

  1. Λευκά (στο ΕΝΥ), συνήθως, αυξημένα (10-2.000 κύτταρα/mm³) αλλά μπορεί να είναι και φυσιολογικά, ειδικά σε ανοσοκατασταλμένο ξενιστή. Αρχικά υπερέχουν τα πολυμορφοπύρηνα, ακολούθως υπάρχει στροφή σε μονοπύρηνα κύτταρα
  2. Τα ερυθρά είναι φυσιολογικά (πιθανώς αυξημένα σε ιό απλού έρπητα)
  3. Το λεύκωμα είναι φυσιολογικό ή ελαφρά αυξημένο
  4. Το σάκχαρο μπορεί να είναι φυσιολογικό ή ελαφρά ελαττωμένο

  

  Φάρμακα που μπορεί να μεταβάλλουν τα ευρ;hματα:

  Θεραπεία με στεροειδή μπορεί να καλύψει τη φλεγμονώδη απόκριση του ΕΝΥ

  Ανοσοκατασταλμένοι ασθενείς μπορεί να έχουν φυσιολογικά ευρήματα από το ΕΝΥ

  ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  • Ποικίλλουν ανάλογα με την αιτιολογία
  • Συνήθως, προεξάρχει περιαγγειακή φλεγμονή
  • Οίδημα και εκφυλιστικές αλλοιώσεις του νευρικού ιστού
  • Σωμάτια Negri μπορεί να είναι ορατά στον εγκέφαλο, στον επιπεφυκότα και στο δέρμα από τη βάση του αυχένα σε ασθενείς με λύσσα

  ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

  • Ηλεκτροεγκεφαλογραφικά ευρήματα είναι, συνήθως, παθολογικά με παρουσία επιβραδυνόμενης ή επιληπτογόνου δραστηριότητας. Ανωμαλίες κροταφικού λοβού πρέπει να θέτουν υποψία εγκεφαλίτιδας από τον ιό του απλού έρπητα
  • Οι περισσότερες ιογενείς εγκεφαλίτιδες διαγιγνώσκονται από αύξηση τίτλων ειδικού αντι-ιϊκού αντισώματος στον ορό (2-3 εβδομάδες). Μία αύξηση κατά 4 φορές του τίτλου ενισχύει τη διάγνωση
  • Ο δείκτης ειδικού αντισώματος στο ΕΝΥ χρησιμοποιείται για επιβεβαίωση της παραγωγής ειδικού αντισώματος κατά συγκεκριμένου παθογόνου στον εγκέφαλο: προσδιορίζονται  IgG ειδικό αντίσωμα στον ορό και στο ΕΝΥ καθώς και αλβουμίνη ορού και ΕΝΥ. Η λοίμωξη είναι πιθανή όταν ο λόγος ειδικού αντισώματος/αλβουμίνης είναι μεγαλύτερος στο ΕΝΥ απ' ό,τι στον ορό
  • Προσδιορισμός αντιγόνου στο ΕΝΥ με αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης είναι χρήσιμος στις περιπτώσεις λοιμώξεως με ιούς του απλού έρπητα και εντεροϊούς, αλλά είναι διαθέσιμος, μόνο, σε μερικά ακαδημαϊκά κέντρα
  • Στο 60% των περιπτώσεων λοιμώξεως με εντεροϊούς είναι δυνατόν οι εντεροϊοί να ανακαλλιεργηθούν από το ΕΝΥ, αλλά οι λοιποί ιογενείς παράγοντες βρίσκονται σε τόσο μικρές ποσότητες που αυτό είναι αδύνατο 

  ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  Απεικονιστικές μελέτες (Αξονική Τομογραφία, Μαγνητική Τομογραφία  εγκεφάλου) μπορεί να είναι φυσιολογικές αρχικά. Αργότερα μπορεί να φανούν μη ειδικές αλλοιώσεις. Επίσης παθολογία κροταφικού λοβού υποδηλώνει συχνότερα λοίμωξη από τον ιό του απλού έρπητα

  ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  Βιοψία εγκεφάλου μπορεί να είναι χρήσιμη σε μερικές περιπτώσεις, ειδικά για την διάγνωση περαπεύσιμων αιτίων

  ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  ΓΕΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  • Διατήρηση επαρκούς αναπνευστικής και κυκλοφορικής υποστήριξης
  • Έλεγχος εγκεφαλικού οιδήματος αν είναι αναγκαίος (υπεραερισμός, ωσμωτική διούρηση)
  • Αντιεπιληπτική θεραπεία όταν χρειάζεται
  • Παρακολούθηση για σύνδρομο απρόσφορης έκκρισης αντιδιουρητικής ορμόνης (ΣΑΕΑΔΟ)

   ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑΣ

  Όπως επιβάλλεται η κλινική εικόνα

  ΔΙΑΙΤΑ

  Όπως επιβάλλει η κλινική εικόνα. Πιθανώς να απαιτείται περιορισμός υγρών για ΣΑΕΑΔΟ ή εγκεφαλικό οίδημα

  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

  Συμβουλές στους ταξιδιώτες σε ειδικές περιοχές (π.χ. Ιαπωνία για την Ιαπωνική εγκεφαλίτιδα, στην Αφρική για πολλές λοιμώξεις που μεταδίδονται με αρθρόποδα)

  

  ΦΑΡΜΑΚΑ 

  ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΚΛΟΓΗΣ

  Η θεραπεία της ιογενούς εγκεφαλίτιδας είναι κατά κύριο λόγο υποστηρικτική με ενδοφλέβια αντιική θεραπεία, επειδή δεν υπάρχει ειδική ιατρική θεραπεία για τις περισσότερες ιογενείς λοιμώξεις που εμπλέκουν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Τα άτομα μπορεί να απαιτούν εντατική φροντίδα για συχνές νευρολογικές εξετάσεις ή αναπνευστική υποστήριξη και θεραπεία για διαταραχές ηλεκτρολυτών, αυτόνομη διαταραχή και νεφρική και ηπατική δυσλειτουργία, καθώς και για επιληπτικές κρίσεις και επιληπτική κατάσταση. Μια πολύ συγκεκριμένη εξαίρεση είναι η εγκεφαλίτιδα του ιού του απλού έρπητα (HSV), η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί με ασυκλοβίρη για 2 έως 3 εβδομάδες εάν χορηγηθεί αρκετά νωρίς. Η Acyclovir μειώνει σημαντικά τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα της εγκεφαλίτιδας HSV και περιορίζει τις μακροχρόνιες γνωστικές διαταραχές που εμφανίζονται με την ασθένεια. Ως εκ τούτου, και επειδή ο HSV είναι η πιο κοινή αιτία της ιογενούς εγκεφαλίτιδας, η ασυκλοβίρη χορηγείται συχνά το συντομότερο δυνατό σε όλους τους ασθενείς που είναι ύποπτοι ότι έχουν ιογενή εγκεφαλίτιδα ακόμη και αν η ακριβής ιική προέλευση δεν είναι ακόμη γνωστή. Η αντοχή στον ιό στην ακυκλοβίρη, σπάνια, εμφανίζεται, κυρίως μεταξύ των ανοσοκατεσταλμένων, οπότε θα πρέπει να χρησιμοποιείται η foscarnet. Παρόλο που δεν είναι τόσο αποτελεσματικά, τα ανάλογα νουκλεοσιδίων χρησιμοποιούνται και για άλλους ιούς του έρπητα, όπως η ακυκλοβίρη, με πιθανά συμπληρωματικά κορτικοστεροειδή για ανοσοϊκανά άτομα, για εγκεφαλίτιδα του ιού της ανεμοβλογιάς-ζωστήρα και συνδυασμό γκανσικλοβίρης και φοσκαρνέτης για εγκεφαλίτιδα κυτταρομεγαλοϊού. Η ενδοκρανιακή πίεση (ICP) είναι σημαντική για παρακολούθηση, καθώς, η αυξημένη ICP σχετίζεται με κακή πρόγνωση. Η αυξημένη ICP μπορεί να ανακουφιστεί με στεροειδή και μαννιτόλη, αν και υπάρχουν περιορισμένα δεδομένα για την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας θεραπείας όσον αφορά την ιογενή εγκεφαλίτιδα. Οι σπασμοί μπορούν να αντιμετωπιστούν με βαλπροϊκό οξύ ή φαινυτοΐνη. Η επιληπτική κατάσταση μπορεί να απαιτεί βενζοδιαζεπίνες. Τα αντιψυχωσικά φάρμακα μπορεί να χρειαστούν για σύντομο χρονικό διάστημα εάν υπάρχουν εναλλαγές συμπεριφοράς. Δεδομένης της πιθανότητας εμφάνισης επιπλοκών από ιογενή εγκεφαλίτιδα, μια διεπιστημονική ομάδα αποτελούμενη από κλινικούς, θεραπευτές, ειδικούς αποκατάστασης και λογοθεραπευτές είναι σημαντική για να βοηθήσει τους ασθενείς.

  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

  Για βαριές περιπτώσεις ίσως απαιτείται παρακολούθηση ενδοκράνιας πίεσης

  ΠΡΟΛΗΨΗ/ΑΠΟΦΥΓΗ

  Χρήση κατάλληλων αποτρεπτικών ουσιών για τα έντομα

  ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

  • Ποικίλλουν ανάλογα με τον αιτιολογικό παράγοντα
  • Η εγκεφαλίτιδα του απλού έρπητα έχει τη μεγαλύτερη νοσηρότητα και θνητότητα από τις συνήθεις ιογενείς εγκεφαλίτιδες (αθεράπευτος ασθενής - θνητότητα 70%. < 5% των επιβιούντων έχουν φυσιολογική νευρολογική λειτουργία)

  ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΝΩΣΗ 

  • Δύσκολο να προδικάσουμε την πρόγνωση. Μερικώς βασιζόμαστε στον λοιμώδη παράγοντα (π.χ. ιός απλού έρπητα βαριά, ανεμοβλογιά ήπια)
  • Όσον αφορά στον ιό του απλού έρπητα, αν δοθεί πολύ πρώιμα η θεραπεία βελτιώνει την πρόγνωση, ειδικά πριν ο ασθενής φτάσει σε κώμα)

  ΔΙΑΦΟΡΑ

  ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

  ΗΛΙΚΙΑΚΑ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

  Παιδιατρικό:

  • Λοιμώξεις από αρμποϊούς είναι περισσότερο συχνά συμπτωματικές στα παιδιά παρά στους ενήλικες
  • Νεογνά - βρέφη βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο για προσβολή ΚΝΣ από ιούς απλού έρπητα - εντεροϊούς 

  Γηριατρικό: Επίσης σε κίνδυνο για βαριά νόσο

  ΚΥΗΣΗ

  Ο κίνδυνος για ένα βρέφος να μολυνθεί με τον ιό του απλού έρπητα από μία μητέρα που έχει λοίμωξη γεννητικών οργάνων και γεννάει με την κολπική οδό είναι 40%-πέφτει στο 3-5% σε περίπτωση επανενεργοποίησης παλαιών βλαβών. Οι εντεροϊοί μπορεί να μεταδοθούν διαπλακουντιακά στο έμβρυο. Επάγουν νεογνική νόσο σε περίπτωση λοιμώξεως της μητέρας αμέσως πριν τον τοκετό

  Τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για τις λοιμώξεις

  Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τις λοιμώξεις

  

  Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.

  Διαβάστε, επίσης,

  Λοίμωξη από τον Ιό Epstein-Barr

  Απλός έρπητας

  Ερυθρά

  Επιληπτική κατάσταση

  Έρπης ζωστήρας

  HIV λοίμωξη και AIDS

  Χρήσιμες πληροφορίες για την ημικρανία

  Χρήσιμες πληροφορίες για την τοξοπλάσμωση

  Μηνιγγίτιδα

  Ιός του δυτικού Νείλου

  Λεπτομηνιγγική καρκινωμάτωση

  www.emedi.gr

   

   

   
• Ίκτερος
  σε Γαστρεντολογία
  Από Σαββούλα Μάλλιου Κριαρά
  

  Χρήσιμες πληροφορίες για τον ίκτερο

  Ο ίκτερος είναι ο κιτρινωπός χρωματισμός του δέρματος, λόγω, υψηλών επιπέδων χολερυθρίνης.

  Ο ίκτερος σε ενήλικες είναι, συνήθως, ένα σημείο που υποδηλώνει την παρουσία υποκείμενων ασθενειών που περιλαμβάνουν το μη φυσιολογικό μεταβολισμό αίμης, τη δυσλειτουργία του ήπατος ή την απόφραξη των χοληφόρων οδών.

  Ο επιπολασμός του ίκτερου σε ενήλικες είναι σπάνιος, ενώ ο ίκτερος στα μωρά είναι συχνός με περίπου 80% να επηρεάζεται κατά την πρώτη εβδομάδα της ζωής τους.

  Τα πιο συχνά συσχετιζόμενα συμπτώματα του ίκτερου είναι η φαγούρα, τα αποχρωματισμένα κόπρανα και τα σκούρα ούρα. 

  Τα φυσιολογικά επίπεδα χολερυθρίνης στο αίμα είναι κάτω από 1,0 mg/dl (17 μmol/l), ενώ τα επίπεδα άνω των 2-3 mg/dl (34-51 μmol/l), συνήθως, οδηγούν σε ίκτερο.

  Η υψηλή χολερυθρίνη αίματος χωρίζεται σε δύο τύπους - μη συζευγμένη χολερυθρίνη (έμμεση) και συζευγμένη χολερυθρίνη (άμεση).

  Η υψηλή έμμεση χολερυθρίνη μπορεί να οφείλεται σε υπερβολική διάσπαση των ερυθρών αιμοσφαιρίων, γενετικές καταστάσεις, όπως, το σύνδρομο Gilbert, σε νεογνικό ίκτερο ή προβλήματα του θυρεοειδούς.

  Η υψηλή άμεση χολερυθρίνη μπορεί να οφείλεται σε ασθένειες του ήπατος, όπως κίρρωση ή ηπατίτιδα, λοιμώξεις, φάρμακα ή απόφραξη των χοληφόρων. Η απόφραξη του χοληφόρου πόρου μπορεί να συμβεί λόγω χολόλιθων, καρκίνου ή παγκρεατίτιδας.

  Άλλες παθήσεις μπορεί, επίσης, να προκαλέσουν κιτρινωπό δέρμα, αλλά δεν είναι ίκτερος, συμπεριλαμβανομένης της καροτιναιμίας - η οποία μπορεί να αναπτυχθεί από την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων τροφίμων που περιέχουν καροτίνη - ή φαρμάκων, όπως, η ριφαμπκίνη. 

  Η θεραπεία του ίκτερου καθορίζεται, συνήθως, από την υποκείμενη αιτία. Εάν υπάρχει απόφραξη των χοληφόρων πόρων, απαιτείται, συνήθως, χειρουργική επέμβαση. 

  Η ιατρική διαχείριση μπορεί να περιλαμβάνει τη θεραπεία μολυσματικών αιτιών και τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής που θα μπορούσε να συμβάλει στον ίκτερο.

  Ο ίκτερος στα νεογέννητα μπορεί να αντιμετωπιστεί με φωτοθεραπεία ή με αφαιμαξομετάγγιση ανάλογα με την ηλικία, όταν η χολερυθρίνη είναι μεγαλύτερη από 4–21 mg/dl (68-360 μmol/l).

  Η φαγούρα μπορεί να βοηθηθεί με την αποστράγγιση της χοληδόχου κύστης ή με τη χρήση του ουρσοδεοξυχολικού οξέος.

  ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ

  Ο ίκτερος σε ενήλικες είναι σπάνιος. Στον ανεπτυγμένο κόσμο, οι πιο συχνές αιτίες του ίκτερου είναι η απόφραξη του χοληφόρου πόρου ή η επαγόμενη από φάρμακα. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, η πιο συχνή αιτία του ίκτερου είναι μολυσματική όπως η ιογενής ηπατίτιδα, η λεπτοσπείρωση, η σχιστοσωμίαση ή η ελονοσία.

  

  ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΙΚΤΕΡΟΥ

  Τα πιο συνηθισμένα σημεία του ικτέρου σε ενήλικες είναι ένας κιτρινωπός αποχρωματισμός της λευκής περιοχής του ματιού (σκληρού χιτώνα) και του δέρματος που υποδεικνύει μια χολερυθρίνη ορού τουλάχιστον 3 mg/dl. Άλλα, συχνά σημεία περιλαμβάνουν τα σκούρα ούρα (χολερυθρινουρία) και τα ωχρά, λιπαρά κόπρανα (στεατόρροια). Επειδή, η χολερυθρίνη είναι ερεθιστική για το δέρμα, ο ίκτερος συνδέεται, συνήθως, με σοβαρή φαγούρα. Ο επιπεφυκότας των ματιών είναι ευαίσθητος στην εναπόθεση χολερυθρίνης λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε ελαστίνη. Ελαφρές αυξήσεις της χολερυθρίνης στον ορό μπορούν, συνεπώς, να ανιχνευθούν από νωρίς παρατηρώντας το κιτρίνισμα του λευκού του ματιού.  Ένα πολύ λιγότερο συχνό σημείο ίκτερου, ειδικά, κατά την παιδική ηλικία είναι τα κιτρινωπά ή πρασινωπά δόντια. Στα αναπτυσσόμενα παιδιά, η υπερχολερυθριναιμία μπορεί να προκαλέσει έναν κίτρινο ή πράσινο χρωματισμό των δοντιών λόγω της εναπόθεσης χολερυθρίνης κατά τη διαδικασία της ασβεστοποίησης των δοντιών. Παρόλο που αυτό μπορεί να συμβεί σε παιδιά με υπερχολερυθριναιμία, δεν παρατηρείται χρωματισμός των δοντιών λόγω υπερχολερυθριναιμίας σε άτομα με ηπατική νόσο, σε ενήλικες. Διαταραχές που σχετίζονται με την αύξηση των επιπέδων της άμεσης χολερυθρίνης στον ορό κατά την πρώιμη ανάπτυξη μπορούν, επίσης, να προκαλέσουν χρωματισμό των δοντιών. 

  ΑΙΤΙΑ ΙΚΤΕΡΟΥ

  Τύποι Ικτέρου

  Ο ίκτερος είναι ένα σημείο που δείχνει την παρουσία υποκείμενων ασθενειών που περιλαμβάνουν το μη φυσιολογικό μεταβολισμό της χολερυθρίνης, τη δυσλειτουργία του ήπατος ή την απόφραξη της χολής.

  Γενικά, ο ίκτερος υπάρχει όταν τα επίπεδα χολερυθρίνης στο αίμα υπερβαίνουν τα 3 mg/dl.

  Ο ίκτερος κατατάσσεται σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το φυσιολογικό μηχανισμό που επηρεάζει η παθολογία.

  Οι τρεις κατηγορίες είναι:

  • Προηπατική/αιμολυτική: Η παθολογία συμβαίνει πριν από τον μεταβολισμό του ήπατος, είτε λόγω εγγενών αιτιών ρήξης των ερυθρών αιμοσφαιρίων είτε εξωγενών αιτιών της ρήξης των ερυθρών αιμοσφαιρίων.
  • Ηπατική/ηπατοκυτταρική: Η παθολογία οφείλεται σε βλάβη των παρεγχυματικών ηπατικών κυττάρων.
  • Μεθηπατική/χολοστατική: Η παθολογία εμφανίζεται μετά από τη σύζευξη χολερυθρίνης στο ήπαρ, λόγω απόφραξης της χολικής οδού και/ή μειωμένης απέκκρισης της χολερυθρίνης.

  Προηπατικές αιτίες

  Ο προηπατικός ίκτερος προκαλείται, συνήθως, από έναν παθολογικό αυξημένο ρυθμό αιμόλυσης των ερυθροκυττάρων.

  Η αυξημένη διάσπαση των ερυθροκυττάρων - αυξημένη μη συζευγμένη χολερυθρίνη ορού - αυξημένη εναπόθεση της μη συζευγμένης χολερυθρίνης στους βλεννογόνους.

  Αυτές οι ασθένειες μπορεί να προκαλέσουν ίκτερο λόγω αυξημένης αιμόλυσης ερυθροκυττάρων:

  • Δρεπανοκυτταρική αναιμία
  • Σφαιροκυττάρωση
  • Θαλασσαιμία
  • Ανεπάρκεια πυροσταφυλικής κινάσης
  • Ανεπάρκεια G6PD
  • Μικροαγγειοπαθητική αιμολυτική αναιμία
  • Αιμολυτικό-ουραιμικό σύνδρομο
  • Σοβαρή ελονοσία (σε ενδημικές χώρες)

  Ηπατικές αιτίες

  Ο ηπατικός ίκτερος προκαλείται από μη φυσιολογικό μεταβολισμό του ήπατος της χολερυθρίνης. Οι κύριες αιτίες του ηπατικού ίκτερου είναι η σημαντική βλάβη στα ηπατοκύτταρα - λόγω μολυσματικών ασθενειών, λόγω φαρμάκων, αυτοάνοσης αιτιολογίας - ή, λιγότερο συχνά, λόγω κληρονομικών γενετικών ασθενειών.

  Ηπατικά αίτια ικτέρου:

  • Οξεία ηπατίτιδα
  • Χρόνια ηπατίτιδα
  • Ηπατοτοξικότητα
  • Κίρρωση
  • Ηπατίτιδα που προκαλείται από φάρμακα
  • Αλκοολική ηπατική νόσος
  • Το σύνδρομο Gilbert (που βρίσκεται περίπου στο 5% του πληθυσμού, έχει ως αποτέλεσμα τον ήπιο ίκτερο)
  • Σύνδρομο Crigler-Najjar, τύπος Ι
  • Σύνδρομο Crigler-Najjar, τύπος II
  • Λεπτοσπείρωση

  Μεθηπατικές αιτίες

  Ο μεθηπατικός ίκτερος (αποφρακτικός ίκτερος), προκαλείται από απόφραξη των χολικών αγωγών που μεταφέρουν χολή που περιέχει συζευγμένη χολερυθρίνη από το ήπαρ για απέκκριση.

  Μεθηπατικές αιτίες ικτέρου

  • Χοληδοχολιθίαση (χολόλιθοι χολικών αγωγών)
  • Καρκίνος του παγκρέατος στην κεφαλή του παγκρέατος
  • Στενώσεις χολικών οδών
  • Αθηρωμάτωση χολής
  • Πρωτογενής χολαγγειίτιδα των χοληφόρων
  • Χολόσταση της εγκυμοσύνης
  • Οξεία παγκρεατίτιδα
  • Χρόνια παγκρεατίτιδα
  • Παγκρεατικές ψευδοκύστεις
  • Το σύνδρομο του Mirizzi ή Καλοήθης Μηχανική Απόφραξη του κοινού Ηπατικού πόρου
  • Παράσιτα («συκώτι» Opisthorchiidae και Fasciolidae)

  

  ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΙΚΤΕΡΟΥ

  Ο ίκτερος προκαλείται, συνήθως, από μια υποκείμενη παθολογική διαδικασία που εμφανίζεται σε κάποιο σημείο κατά μήκος της φυσιολογικής οδού του μεταβολισμού της αίμης. Η βαθύτερη κατανόηση του φυσιολογικού μεταβολισμού της αίμης είναι απαραίτητη για την εκτίμηση της σημασίας των προηπατικών, ηπατικών και μεθηπατικών κατηγοριών αιτιών του ικτέρου. 

  Προηπατικός μεταβολισμός

  Όταν τα ερυθρά αιμοσφαίρια ολοκληρώνουν τη διάρκεια ζωής τους περίπου 120 ημέρες, ή εάν έχουν υποστεί βλάβη, ρήξη, καθώς, περνούν από το δικτυοενδοθηλιακό σύστημα, τα περιεχόμενα των κυττάρων συμπεριλαμβανομένης της αιμοσφαιρίνης απελευθερώνονται στην κυκλοφορία. Τα μακροφάγα φαγοκυτταρώνουν την αιμοσφαιρίνη και τη χωρίζουν σε αίμη και σφαιρίνη. Στη συνέχεια λαμβάνουν χώρα δύο αντιδράσεις με το μόριο αίμης. Η πρώτη αντίδραση οξείδωσης καταλύεται από το μικροσωμικό ένζυμο οξυγενάση της αίμης και οδηγεί σε χολοπρασίνη (χρωστική ουσία πράσινου χρώματος), σίδηρο και μονοξείδιο του άνθρακα. Το επόμενο βήμα είναι η αναγωγή της χολοπρασίνης σε μια κίτρινη χρωστική που ονομάζεται χολερυθρίνη από το κυτοσολικό ένζυμο αναγωγάση της χολοπρασίνης. Αυτή η χολερυθρίνη είναι «μη συζευγμένη», «ελεύθερη» ή «έμμεση» χολερυθρίνη. Περίπου 4 mg χολερυθρίνης ανά κιλό αίματος παράγονται κάθε μέρα. Η πλειονότητα αυτής της χολερυθρίνης προέρχεται από τη διάσπαση της αίμης από τα κατεστραμμένα ερυθρά αιμοσφαίρια στη διαδικασία που μόλις περιγράφηκε. Περίπου το 20% προέρχεται από άλλες πηγές αίμης, ωστόσο, συμπεριλαμβανομένης της αναποτελεσματικής ερυθροποίησης και της διάσπασης άλλων πρωτεϊνών που περιέχουν αίμη, όπως μυοσφαιρίνης και κυτοχρωμάτων. Η μη συζευγμένη χολερυθρίνη ταξιδεύει στο ήπαρ μέσω της κυκλοφορίας του αίματος. Επειδή, αυτή η χολερυθρίνη δεν είναι διαλυτή, μεταφέρεται μέσω του αίματος που συνδέεται με την αλβουμίνη του ορού.

  Ηπατικός μεταβολισμός

  Μόλις, η μη συζευγμένη χολερυθρίνη φτάσει στο ήπαρ, το ηπατικό ένζυμο 5'-διφωσφο-γλυκουρονικοσυλτρανσφεράση της ουριδίνης (είναι μια μικροσωμική γλυκοσυλτρανσφεράση που καταλύει τη μεταφορά του συστατικού γλυκουρονικού οξέος, σε ένα μικρό υδρόφοβο μόριο) συζεύγει χολερυθρίνη + γλυκουρονικό οξύ → διγλυκουρονίδη χολερυθρίνης (συζευγμένη χολερυθρίνη). Η χολερυθρίνη που έχει συζευχθεί από το ήπαρ είναι υδατοδιαλυτή και απεκκρίνεται στη χοληδόχο κύστη. 

  Μεθηπατικός μεταβολισμός

  Η χολερυθρίνη εισέρχεται στον εντερικό σωλήνα μέσω της χολής. Στον εντερικό σωλήνα, η χολερυθρίνη μετατρέπεται σε ουροχολινογόνο από τα συμβιωτικά εντερικά βακτήρια. Το μεγαλύτερο μέρος του ουροχιλινογόνου μετατρέπεται σε κοπροχολινογόνο και περαιτέρω οξειδώνεται σε κοπροχολίνη. Η κοπροχολίνη απεκκρίνεται μέσω περιττωμάτων, δίνοντας στα κόπρανα τον χαρακτηριστικό καφέ χρωματισμό. Ένα μικρό μέρος του ουροχολινογόνου απορροφάται ξανά στα γαστρεντερικά κύτταρα. Το περισσότερο απορροφημένο ουροχολινογόνο υφίστανται ηπατοχολική ανακυκλοφορία. Ένα μικρότερο μέρος του επαναπορροφημένου ουροχιλινογόνου διηθείται στους νεφρούς. Στα ούρα, το ουροχολινογόνο μετατρέπεται σε ουροχολίνη, η οποία δίνει στα ούρα το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα τους.

  Ανωμαλίες στον μεταβολισμό και την απέκκριση του αίματος

  Ένας τρόπος για να κατανοήσετε την παθοφυσιολογία του ίκτερου είναι να τον κατατάξετε σε διαταραχές που προκαλούν αυξημένη παραγωγή χολερυθρίνης (μη φυσιολογικός μεταβολισμός αίμης) ή μειωμένη απέκκριση χολερυθρίνης (μη φυσιολογική έκκριση αίμης). 

  Προηπατική παθοφυσιολογία

  Ο προηπατικός ίκτερος αποδίδεται σε παθολογική αύξηση της παραγωγής χολερυθρίνης.

  Η παθοφυσιολογία είναι αρκετά απλή: αυξημένος ρυθμός αιμόλυσης ερυθροκυττάρων - αυξημένη παραγωγή χολερυθρίνης - αυξημένη εναπόθεση χολερυθρίνης στους βλεννογόνους - εμφάνιση κίτρινης απόχρωσης.

  Ηπατική παθοφυσιολογία

  Ο ηπατικός ίκτερος (ηπατοκυτταρικός ίκτερος) οφείλεται σε σημαντική βλάβη στη λειτουργία του ήπατος - συμβαίνει θάνατος και νέκρωση των ηπατικών κυττάρων - μειωμένη μεταφορά χολερυθρίνης στα ηπατοκύτταρα. Η μεταφορά χολερυθρίνης στα ηπατοκύτταρα μπορεί να μειωθεί σε οποιοδήποτε σημείο μεταξύ της ηπατοκυτταρικής πρόσληψης της μη συζευγμένης χολερυθρίνης και της ηπατοκυτταρικής μεταφοράς της συζευγμένης χολερυθρίνης στη χοληδόχο κύστη. Επιπλέον, το επακόλουθο κυτταρικό οίδημα λόγω φλεγμονής προκαλεί μηχανική απόφραξη της ενδοηπατικής χολικής οδού. Συνήθως, οι παρεμβολές και στα τρία κύρια στάδια του μεταβολισμού της χολερυθρίνης - πρόσληψη, σύζευξη και απέκκριση - συνήθως, συμβαίνουν στον ηπατοκυτταρικό ίκτερο. Έτσι, θα υπάρχει μια ανώμαλη αύξηση τόσο της μη συζευγμένης όσο και της συζευγμένης χολερυθρίνης. Επειδή, η απέκκριση (το βήμα περιορισμού του ρυθμού), συνήθως, εξασθενεί στο μεγαλύτερο βαθμό, κυριαρχεί η συζευγμένη υπερχολερυθριναιμία. Η μη συζευγμένη χολερυθρίνη εισέρχεται ακόμα στα ηπατικά κύτταρα και συζεύγνυται με το συνηθισμένο τρόπο. Αυτή η συζευγμένη χολερυθρίνη επιστρέφεται στο αίμα, πιθανώς, με ρήξη των κορεσμένων χολικών καναλιών και άμεση εκκένωση της χολής στη λέμφο που αφήνει το συκώτι. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της χολερυθρίνης στο πλάσμα γίνεται ο συζευγμένος τύπος παρά ο μη συζευγμένος τύπος, και αυτή η συζευγμένη χολερυθρίνη, η οποία δεν πήγε στο έντερο για να γίνει ουροχολινογόνο, δίνει στα ούρα το σκούρο χρώμα.

  Μεθηπατική παθοφυσιολογία

  Ο μεθηπατικός ίκτερος (αποφρακτικός ίκτερος) οφείλεται σε απόφραξη της απέκκρισης της χολής από τη χολική οδό - αυξημένη συζευγμένη χολερυθρίνη και χολικά άλατα. Σε πλήρη απόφραξη του χοληφόρου πόρου, η συζευγμένη χολερυθρίνη δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στην εντερική οδό - και δε γίνεται περαιτέρω μετατροπή της χολερυθρίνης σε ουροχολινογόνο - χωρίς κοπροχολίνη ή ουροχολίνη. Αντ 'αυτού, η περίσσεια συζευγμένης χολερυθρίνης διηθείται στα ούρα χωρίς ουροχολινογόνο στον αποφρακτικό ίκτερο. Η συζευγμένη χολερυθρίνη στα ούρα (χολερυθρινουρία) δίνει στα ούρα ένα ασυνήθιστα σκούρο καφέ χρώμα. Έτσι, η παρουσία ωχρών κοπράνων (η κοπροχολίνη απουσιάζει από τα κόπρανα) και σκούρων ούρων (συζευγμένη χολερυθρίνη που υπάρχει στα ούρα) υποδηλώνουν μια αποφρακτική αιτία ίκτερου. Επειδή, αυτά είναι θετικά σε πολλές καταστάσεις ηπατικού ίκτερου, δεν μπορούν να βοηθήσουν στη διάκριση της απόφραξης από άλλες αιτίες ηπατοκυτταρικού ίκτερου. 

  

  ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΙΚΤΕΡΟΥ

  Οι περισσότεροι άνθρωποι που παρουσιάζουν ίκτερο θα έχουν αυξημένα επίπεδα ηπατικών ενζύμων στο αίμα, όπως οι αμινοτρανσφεράσες (ALT, AST) και η αλκαλική φωσφατάση (ALP) και η χολερυθρίνη (που προκαλεί τον ίκτερο). Επίσης, ελέγχονται και τα επίπεδα πρωτεϊνών, συγκεκριμένα, η ολική πρωτεΐνη και η αλβουμίνη. Άλλες εργαστηριακές εξετάσεις για τη λειτουργία του ήπατος περιλαμβάνουν τη γάμα γλουταμυλοτρανσπεπτιδάση (γ-GT) και το χρόνο προθρομβίνης (PT). Κανένα τεστ από μόνο του δε μπορεί να διαφοροποιήσει τις ταξινομήσεις του ίκτερου. Ένας συνδυασμός δοκιμών ηπατικής λειτουργίας, καθώς και άλλων ευρημάτων φυσικής εξέτασης είναι απαραίτητος για να καταλήξουμε σε διάγνωση.

  Εργαστηριακές δοκιμές

  	Προηπατικός ίκτερος	Ηπατικός ίκτερος	Μεθηπατικός ίκτερος
  Ολική Χολερυθρίνη	Φυσιολογική/Αυξημένη	Αυξημένη	Αυξημένη
  Άμεση χολερυθρίνη	Φυσιολογική	Αυξημένη	Αυξημένη
  Έμμεση χολερυθρίνη	Φυσιολογική/Αυξημένη	Αυξημένη	Φυσιολογική
  Ουροχολινογόνο	Φυσιολογικό/Αυξημένο	Ελαττωμένο	Ελαττωμένο/Αρνητικό
  Χρώμα ούρων	Φυσιολογικό	Σκούρο (Ουροχολινογόνο, άμεση χολερυθρίνη)	Σκούρο(άμεση χολερυθρίνη)
  Χρώμα κοπράνων	Σκούρο	Ελαφρά ωχρό	Ωχρά, άσπρα
  Αλκαλική φωσφατάση	Φυσιολογικά	Αυξημένη	Πολύ αυξημένη
  SGOT & SGPT		Πολύ αυξημένα	Αυξημένη
  Άμεση χολερυθρίνη στα ούρα	Δεν είναι παρούσα	Παρούσα	Παρούσα

  Ορισμένες διαταραχές των οστών και της καρδιάς μπορεί να οδηγήσουν σε αύξηση της αλκαλικής φωσφατάσης και των αμινοτρανσφερασών, επομένως, το πρώτο βήμα για τη διαφοροποίηση αυτών από τα προβλήματα του ήπατος είναι η σύγκριση των επιπέδων της γ-GT, η οποία θα αυξηθεί μόνο σε συγκεκριμένες για το ήπαρ καταστάσεις. Το δεύτερο βήμα είναι η διάκριση από τις αιτίες των χοληφόρων (χολοστατικός ίκτερος) ή του ηπατικού ικτέρου. Τα επίπεδα αλκαλικής φωσφατάσης και η γ-GT αυξάνονται μαζί, ενώ η ασπαρτική αμινοτρανσφεράση (AST) και η αμινοτρανσφεράση της αλανίνης (ALT) αυξάνονται διαφορετικά. Εάν τα επίπεδα αλκαλικής φωσφατάσης (10–45 IU/L) και γ-GT (18–85 IU/L) αυξάνονται αναλογικά τόσο υψηλά, όσο, τα επίπεδα AST (12–38 IU/L) και ALT (10–45 IU/L), αυτό δείχνει ένα χολοστατικό πρόβλημα. Από την άλλη πλευρά, εάν η άνοδος AST και ALT είναι σημαντικά υψηλότερη από την άνοδο της αλκαλικής φωσφατάσης και γ-GT, αυτό υποδηλώνει πρόβλημα στο ήπαρ. Τέλος, η διάκριση μεταξύ αιτιών ίκτερου στο ήπαρ, η σύγκριση των επιπέδων AST και ALT μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη. Τα επίπεδα AST θα είναι συνήθως υψηλότερα από το ALT. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει στις περισσότερες ηπατικές διαταραχές εκτός από την ηπατίτιδα (ιογενής ή ηπατοτοξική). Η αλκοολική ηπατική βλάβη μπορεί να έχει φυσιολογικά τα επίπεδα SGPT, με τη SGOT να είναι 10 φορές υψηλότερη από την SGPT. Από την άλλη πλευρά, εάν η ALT ή SGPT είναι υψηλότερη από την AST ή SGOT, αυτό είναι ενδεικτικό  ηπατίτιδας. Τα επίπεδα των ALT και AST δεν συσχετίζονται καλά με την έκταση της ηπατικής βλάβης, αν και ταχείες πτώσεις σε αυτά τα επίπεδα από πολύ υψηλά επίπεδα μπορεί να υποδηλώνουν σοβαρή νέκρωση. Τα χαμηλά επίπεδα λευκωματίνης τείνουν να υποδηλώνουν χρόνια πάθηση, ενώ είναι φυσιολογικά στην ηπατίτιδα και τη χολόσταση. Τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων για το συκώτι συγκρίνονται συχνά από το μέγεθος των διαφορών τους, όχι από τον καθαρό αριθμό, καθώς και από τις αναλογίες τους. Η αναλογία SGOT: SGPT μπορεί να είναι ένας καλός δείκτης για το αν η διαταραχή είναι ηπατική αλκοολική βλάβη (πάνω από 10), κάποια άλλη μορφή ηπατικής βλάβης (πάνω από 1) ή ηπατίτιδας (λιγότερο από 1). Τα επίπεδα χολερυθρίνης μεγαλύτερα από 10 φορές υποδηλώνουν νεοπλαστική ή ενδοηπατική χολόσταση. Τα επίπεδα χαμηλότερα από αυτό τείνουν να υποδηλώνουν ηπατοκυτταρικά αίτια. Τα επίπεδα AST μεγαλύτερα από 15 φορές των φυσιολογικών δείχνουν οξεία ηπατοκυτταρική βλάβη. Λιγότερο από αυτό δείχνουν αποφρακτικές αιτίες. Τα επίπεδα αλκαλικής φωσφατάσης μεγαλύτερα από 5 φορές των φυσιολογικών  υποδηλώνουν απόφραξη, ενώ επίπεδα μεγαλύτερα από 10 φορές των φυσιολογικών υποδηλώνουν ότι προκαλείται από φάρμακα (τοξίνες), χολοστατική ηπατίτιδα ή μόλυνση από κυτταρομεγαλοϊό. Και οι δύο αυτές συνθήκες μπορεί, επίσης, να έχουν ALT και AST μεγαλύτερες από 20 φορές από τα φυσιολογικά επίπεδα. Τα επίπεδα γ-GT μεγαλύτερα από 10 φορές των φυσιολογικών υποδηλώνουν, συνήθως, χολόσταση. Τα επίπεδα 5-10 φορές πάνω από τα φυσιολογικά υποδηλώνουν ιογενή ηπατίτιδα. Τα επίπεδα λιγότερο από 5 φορές των φυσιολογικών δείχνουν τοξικότητα από φάρμακα. Η οξεία ηπατίτιδα θα έχει, συνήθως, επίπεδα ALT και AST αυξημένα 20-30 φορές πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα (πάνω από 1000) και μπορεί να παραμείνουν σημαντικά αυξημένα για αρκετές εβδομάδες. Η τοξικότητα της ακεταμινοφαίνης μπορεί να οδηγήσει σε επίπεδα ALT και AST μεγαλύτερα από 50 φορές των φυσιολογικών.

  Τα εργαστηριακά ευρήματα εξαρτώνται από την αιτία του ίκτερου.

  • Ούρα: συζευγμένη χολερυθρίνη, ουροχολινογόνο > 2 μονάδες, αλλά μεταβλητά (εκτός από τα παιδιά).
  • Οι πρωτεΐνες του πλάσματος εμφανίζουν χαρακτηριστικές αλλαγές.
  • Το επίπεδο της λευκωματίνης στο πλάσμα είναι χαμηλό, αλλά οι σφαιρίνες στο πλάσμα αυξάνονται λόγω του αυξημένου σχηματισμού αντισωμάτων.

  Η μη συζευγμένη χολερυθρίνη είναι υδρόφοβη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να απεκκρίνεται στα ούρα. Έτσι, το εύρημα αυξημένου ουροχολινογόνου στα ούρα χωρίς την παρουσία χολερυθρίνης στα ούρα (λόγω της μη συζευγμένης κατάστασής του) υποδηλώνει αιμολυτικό ίκτερο. Το ουροχολινογό θα είναι μεγαλύτερο από 2 μονάδες (δηλαδή, η αιμολυτική αναιμία προκαλεί αυξημένο μεταβολισμό της αίμης με εξαίρεση τα βρέφη όπου δεν έχει αναπτυχθεί χλωρίδα του εντέρου). Αντίθετα, η συζευγμένη χολερυθρίνη είναι υδρόφιλη και επομένως μπορεί να ανιχνευθεί στα ούρα - χολερυθρινουρία - σε αντίθεση με τη μη συζευγμένη χολερυθρίνη που απουσιάζει από τα ούρα. 

  Απεικονιστικές εξετάσεις

  Υπερηχογράφημα, MRI & MRCP είναι χρήσιμες για την ανίχνευση της απόφραξης των χολικών αγωγών. 

  ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

  Ο κίτρινος αποχρωματισμός του δέρματος, ειδικά στις παλάμες και στα πέλματα, αλλά όχι στον σκληρό χιτώνα ή στο εσωτερικό του στόματος οφείλεται στην καροτιναιμία - μια ακίνδυνη κατάσταση.

  ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΙΚΤΕΡΟΥ

  Η θεραπεία του ίκτερου ποικίλει ανάλογα με την υποκείμενη αιτία. Εάν υπάρχει απόφραξη των χοληφόρων πόρων, απαιτείται, συνήθως, χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική επέμβαση σε ασθενείς με αποφρακτικό ίκτερο σχετίζεται με σημαντικά υψηλότερα ποσοστά επιπλοκών (69% έναντι 38%, P = 0,002) και θνησιμότητα. Η ιατρική αντιμετώπιση μπορεί να περιλαμβάνει τη θεραπεία των μολυσματικών αιτιών και τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής που θα μπορούσε να συμβάλει στον ίκτερο. Η φαγούρα μπορεί να βοηθηθεί με την αποστράγγιση της χοληδόχου κύστης ή τη χρήση του ουρσοδεοξυχολικού οξέος. 

  ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΙΚΤΕΡΟΥ

  Η υπερχολερυθριναιμία, λόγω του μη συζευγμένου κλάσματος, μπορεί να προκαλέσει συσσώρευση χολερυθρίνης στην γκρίζα ύλη του κεντρικού νευρικού συστήματος, προκαλώντας δυνητικά μη αναστρέψιμη νευρολογική βλάβη που οδηγεί σε μια κατάσταση γνωστή ως πυρηνικός ίκτερος. Ανάλογα με το επίπεδο έκθεσης, τα αποτελέσματα κυμαίνονται από απαρατήρητη έως σοβαρή εγκεφαλική βλάβη και ακόμη και θάνατο. Τα νεογνά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε νευρολογικές βλάβες που προκαλούνται από την υπερχολεριθριναιμία και επομένως πρέπει να παρακολουθούνται προσεκτικά για μεταβολές στα επίπεδα χολερυθρίνης στον ορό τους. Άτομα με παρεγχυματική ηπατική νόσο που έχουν εξασθενημένη αιμόσταση μπορεί να αναπτύξουν αιμορραγικά προβλήματα.

  ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ 

  Οι παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με υψηλά επίπεδα χολερυθρίνης στον ορό περιλαμβάνουν το φύλο των ανδρών, τις λευκές εθνικότητες και το ενεργό κάπνισμα. Τα μέσα επίπεδα ολικής χολερυθρίνης στον ορό σε ενήλικες βρέθηκαν να είναι υψηλότερα στους άνδρες (0,72 ± 0,004 mg/dL) σε σύγκριση με τις γυναίκες (0,52 ± 0,003 mg/dL). Υψηλότερα επίπεδα χολερυθρίνης σε ενήλικες βρίσκονται, επίσης, σε μη ισπανόφωνο λευκό πληθυσμό (0,63 ± 0,004 mg/dL) και μεξικάνικο αμερικανικό πληθυσμό (0,61 ± 0,005 mg/dL), ενώ χαμηλότερα σε μη ισπανόφωνο μαύρο πληθυσμό (0,55 ± 0,005 mg/dL). Τα επίπεδα χολερυθρίνης είναι υψηλότερα στους ενεργούς καπνιστές. 

  

  Νεογνικός ίκτερος

  ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

  Ο ίκτερος στα βρέφη παρουσιάζεται με κιτρινισμένο δέρμα. Ο νεογνικός ίκτερος εξαπλώνεται κεφαλοουραία, επηρεάζοντας το πρόσωπο και το λαιμό πριν εξαπλωθεί στον κορμό και στα κάτω άκρα σε πιο σοβαρές περιπτώσεις. Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν υπνηλία, κακή σίτιση και σε σοβαρές περιπτώσεις, η μη συζευγμένη χολερυθρίνη μπορεί να διασχίσει τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και να προκαλέσει μόνιμη νευρολογική βλάβη (πυρηνικός ίκτερος).

  ΑΙΤΙΑ

  Η πιο συνηθισμένη αιτία ίκτερου στα βρέφη είναι ο φυσιολογικός ίκτερος.

  Τα παθολογικά αίτια του νεογνικού ίκτερου περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

  • ίκτερος μητρικού γάλακτος
  • κληρονομική σφαιροκυττάρωση
  • ανεπάρκεια αφυδρογονάσης της 6-φωσφορικής γλυκόζης
  • ανεπάρκεια πυροσταφυλικής κινάσης
  • αυτοαντισώματα τύπου αίματος ABO / Rh
  • ανεπάρκεια άλφα 1-αντιτρυψίνης
  • σύνδρομο Alagille (γενετικό ελάττωμα που οδηγεί σε υποπλαστικούς ενδοηπατικούς χολικούς αγωγούς)
  • προοδευτική οικογενής ενδοηπατική χολόσταση
  • πυκνοκυττάρωση (λόγω έλλειψης βιταμινών)
  • κρετινισμός (συγγενής υποθυρεοειδισμός)
  • σηψαιμία ή άλλες μολυσματικές αιτίες

  ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

  Ο παροδικός ίκτερος του νεογνού είναι μια από τις πιο συχνές παθήσεις που συμβαίνουν σε νεογέννητα (παιδιά κάτω των 28 ημερών) με περισσότερο από ογδόντα τοις εκατό να επηρεάζεται κατά την πρώτη εβδομάδα της ζωής τους. Ο ίκτερος στα βρέφη, όπως και στους ενήλικες, χαρακτηρίζεται από αυξημένα επίπεδα χολερυθρίνης (ολική χολερυθρίνη ορού μεγαλύτερη από 5 mg/dL). Ο φυσιολογικός νεογνικός ίκτερος οφείλεται στην ανωριμότητα των ηπατικών ενζύμων που εμπλέκονται στο μεταβολισμό της χολερυθρίνης, του ανώριμου μικροβιώματος του εντέρου και στην αυξημένη διάσπαση της εμβρυϊκής αιμοσφαιρίνης (HbF). Ο ίκτερος του μητρικού γάλακτος προκαλείται από αυξημένη συγκέντρωση β-γλυκουρονιδάσης στο μητρικό γάλα - αποσυμπίεση και επαναπορρόφηση της χολερυθρίνης - επιμονή του φυσιολογικού ίκτερου με μη συζευγμένη υπερχλερυθριναιμία. Η έναρξη του ίκτερου του μητρικού γάλακτος αρχίζει εντός 2 εβδομάδων μετά τη γέννηση και διαρκεί 4-13 εβδομάδες. Ενώ οι περισσότερες περιπτώσεις ίκτερου νεογέννητου δεν είναι επιβλαβείς, εάν τα επίπεδα χολερυθρίνης είναι πολύ υψηλά, μπορεί να εμφανιστεί εγκεφαλική βλάβη - πυρηνικός ίκτερος οδηγώντας σε σημαντική αναπηρία. Ο πυρηνικός ίκτερος σχετίζεται με αυξημένη μη συζευγμένη χολερυθρίνη (η οποία δεν μεταφέρεται από τη λευκωματίνη). Τα νεογνά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε αυτό λόγω της αυξημένης διαπερατότητας του αιματοεγκεφαλικού φραγμού και της αυξημένης μη συζευγμένης χολερυθρίνης λόγω της κατανομής της εμβρυϊκής αιμοσφαιρίνης και της ανώριμης χλωρίδας του εντέρου. 

  ΘΕΡΑΠΕΙΑ

  Ο ίκτερος στα νεογέννητα είναι, συνήθως, παροδικός και εξαφανίζεται χωρίς ιατρική παρέμβαση. Σε περιπτώσεις όπου τα επίπεδα χολερυθρίνης στον ορό είναι μεγαλύτερα από 4–21 mg/dL (68-360 µmol/L), το βρέφος μπορεί να υποβληθεί σε θεραπεία με φωτοθεραπεία ή να γίνει αφαιμαξομετάγγιση ανάλογα με την ηλικία και την κατάσταση της πρόωρης ωριμότητας του βρέφους. Η φωτοθεραπεία (φως Bili) είναι, συχνά, το εργαλείο που χρησιμοποιείται για την έγκαιρη θεραπεία, το οποίο, συχνά, συνίσταται στην έκθεση του μωρού σε εντατική φωτοθεραπεία. Η ηλιοθεραπεία είναι αποτελεσματική θεραπεία, και έχει το πλεονέκτημα της υπεριώδους-Β, η οποία προάγει την παραγωγή βιταμίνης D. Η μέτρηση της χολερυθρίνης μειώνεται, επίσης, μέσω της απέκκρισης - κινήσεις του εντέρου και ούρηση - οι συχνές και αποτελεσματικές σιτίσεις είναι ζωτικής σημασίας για τη μείωση του ίκτερου στα βρέφη.

  Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον ίκτερο
  

  Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον ίκτερο

  

   

  Διαβάστε, επίσης,

  Αλκοολική ηπατίτιδα

  Ερυθροβλάστωση του εμβρύου

  Θαλασσαιμία

  Τα σημεία τοξινών στο πρόσωπο

  Σύνδρομο συγγενούς ερυθράς

  Σύνδρομο υποτονικού βρέφους

  Πώς θα καταλάβετε ότι έχετε χολολίθους

  Για όσους έχουν παθήσεις παγκρέατος

  Κίρρωση του ήπατος

  Οξεία ηπατική ανεπάρκεια

  Οι απαραίτητες βιταμίνες για όσους έχουν αποφρακτικό ίκτερο

  Ιογενείς ηπατίτιδες

  Χρήσιμες πληροφορίες για την ηπατίτιδα C

  Διάγνωση ασθενειών από τα μάτια

  Συνταγές από ροφήματα για όλες τις ασθένειες

  Ενδοηπατική χολόσταση της κύησης

  Χολοκυστίτιδα

  Χολολιθίαση και πολύποδες της χοληδόχου κύστεως

  Χολερυθρίνη αίματος

  Οι τρανσαμινάσες αίματος

  Καρκίνος παγκρέατος

  Η γ-γλουταμυλική τρανσφεράση

  Καρκίνος ήπατος

  Εργαστηριακή διαφορική διάγνωση των ικτέρων

  Καροτιναιμία

  www.emedi.gr

   

   

   

   
• Ελμινθίαση
  σε Λοιμωξιολογία
  Από Σαββούλα Μάλλιου Κριαρά
  

  Ελμινθίαση είναι η παρασίτωση

  Οι ιστικοί έλμινθες (νηματώδεις) προσβάλλουν τον άνθρωπο όταν οι ώριμες μορφές τους ή οι προνύμφες μολύνουν κάποιους ιστούς. Οι μολυσματικές προνύμφες μεταφέρονται στον άνθρωπο μέσω αρθροπόδων ή από το χώμα. Όταν εισέλθουν στους ιστούς οι σκώληκες ωριμάζουν σε 6-12 μήνες και επιβιώνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα που φτάνει και τα 15 χρόνια.

  Η συμπτωματολογία εξαρτάται από το είδος του ιστού που προσεβλήθη.

  Λοιμώξεις από φιλάριες

  • Wuchereria bancrofti
  • Brugia malayi
  • Loa-loa (σκώληκας του ματιού)
  • Onchocerca volvulus (τύφλωση του ποταμού, ογκοκέρκωση)
  • Mansonella perstans
  • Mansonella ozzardi
  • Mansonella streptocerca

  Άλλα είδη ιστικών λοιμώξεων από νηματέλμινθες

  • dracunculus medinensis (σκώληκας Γουϊνέας, Δρακοντίαση)
  • ancylostoma braziliense (δερματική μεταναστευτική προνύμφη, γραμμοειδές εξάνθημα)
  • toxocara canis or cati (σπλαχνική μεταναστευτική, προνύμφη, τοξοκαρίαση)

  Κατανομή

  • Πάνω από 300 εκατομμύρια ανθρώπων εκτίθενται στην λεμφική φιλαρίαση στην Ινδία και την ΒΑ Ασία. 30 εκατομμύρια στην ογκοκέρκωση
  • W. bancrofti: Τροπικά κλίματα
  • B. malayi: Βορειοανατολική Ασία
  • B. timori: Ινδονησία
  • L. loa: Αφρική
  • O. volvulus: Αφρική, Κεντρική και Νότια Αμερική 
  • M. perstans: Αφρική, Νότια Αμερική
  • M. ozzardi: Αφρική
  • M. streptocerca: Κεντρική και Νότια Αμερική
  • D. medinensis: Αφρική, Ασία
  • A. braziliense: Σε χώρες με τροπικό και ημιτροπικό κλίμα
  • T. canis/cati: Πάνω από 50 χώρες στον κόσμο, ιδιαίτερα σε περιοχές με τροπικό και υποτροπικό κλίμα

  Επηρεαζόμενα συστήματα:

  Δέρμα/Εξωκρινείς, Νευρικό, Γαστρεντερικό, Μυοσκελετικό, Αιματολογικό/Λεμφικό/Ανοσολογικό, Καρδιαγγειακό, Νεφρά/Ουροποιητικό

  Επικρατέστερη ηλικία: 

  Όλες οι ηλικίες, αλλά τα παιδιά μολύνονται συχνότερα

  Επικρατέστερο φύλο: Άνδρες = Γυναίκες

  

  ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Λεμφική φιλαρίαση (W. bancrofti, B. malayi, B. timori)

  • Σημεία φλεγμονής - πόνος, ευαισθησία, οίδημα, ερυθρότητα
  • Αδενολεμφαγγειΐτιδα από φιλάρια
  • Ορχίτιδα από φιλάρια
  • Φλεγμονή του σπερματικού τόνου και επιδιδυμίτιδα
  • Πυρετός "Φιλαρίασης" ή "Ελεφαντίαση"
  • Απόστημα από φιλάρια
  • Σημεία απόφραξης - διόγκωση λεμφαγγείων, ελεφαντίαση οσχέου, υδροκήλη
  • Λεμφοίδημα και ελεφαντίαση
  • Χυλουρία
  • Ηωσινοφιλία από φιλαρίαση (τροπική πνευμονική ηωσινοφιλία)

  Φιλαρίαση από L. loa

  • Ωοειδή οιδήματα (calabar) - υποτροπιάζουσα υποδερματική φλεγμονή/οίδημα
  • Οφθαλμικοί σκώληκες - ώριμες μορφές ή προνύμφες περνούν κάτω από τον επιπεφυκότα
  • Ηωσινοφιλία (μπορεί να υπερβεί το 70%)
  • Πυρετός, ευερεθιστότητα, κνησμός, κνίδωση

  Ογκοκέρκωση (O. volvulus)

  • Δερματίτιδα
  • Οζίδια
  • Λεμφαδενίτιδα
  • Βλάβες στο μάτι - ενδοφθαλμική μικροφιλαρίαση, στικτή κερατίτιδα, σκληρυντική κερατίτιδα, πρόσθεια ραγοειδίτιδα χοριοαμφιβληστροειδίτιδα, οπτική νευρίτιδα, ατροφία οπτικού νεύρου, γλαύκωμα, τύφλωση, (τύφλωση του ποταμού)

  Άλλα σύνδρομα φιλαρίασης (M. ozzardi, M. perstans, M. streptocerca)

  • Κεφαλαλγία, ρίγη, κνησμός και οίδημα αρθρώσεων/αρθρίτιδα
  • Ηωσινοφιλία και άτυπη αλλεργικά σημεία
  • Χρόνια δερματίτιδα και κηλίδες που μπορεί να συγχυσθούν με λέπρα
  • Λεμφαδενοπάθεια

  Δρακοντίαση (D. medinensis, νόσος από σκώληκα της Γουινέας)

  • Αλλεργικές εκδηλώσεις - ερύθημα, κνίδωση, κνησμός, ναυτία, έμετος, ζάλη, συγκοπτικά επεισόδια και μερικές φορές πυρετός
  • Τοπικές βλάβες - κηλίδες, στείρες, φυσαλίδες, εξελκώσεις, αποστήματα
  • Προβολή του σκώληκα

  Τοξοκαρίαση (T. canis/cati σπλαχνική ή οφθαλμική μεταναστευτική προνύμφη)

  • Ηωσινοφιλία
  • Σπλαχνική μεταναστευτική προνύμφη
  • Οφθαλμική μεταναστευτική προνύμφη

  Cutaneous larva migrans (A. braziliense, γραμμοειδές εξάνθημα που επεκτείνεται στο ένα άκρο και εξαφανίζεται από το άλλο)

  • Κνησμός και ερυθρές κηλίδες
  • Ερπητικό εξάνθημα
  • Οίδημα και οξεία φλεγμονή
  • Ουλές
  • Δευτεροπαθής λοίμωξη

  ΑΙΤΙΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Προνύμφες οι οποίες μεταφέρονται στον άνθρωπο - ξενιστή μέσω αρθροπόδων ή μολυσμένου χώματος

  

  ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  • Γεωγραφική έκθεση σε αρθρόποδα - φορείς της νόσου
  • Οι ψαράδες ή οι γυναίκες που πλένουν ρούχα έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν "τύφλωση του ποταμού"
  • Επαφή με χώμα μολυσμένο από δερματική μεταναστευτική προνύμφη (ακόμη στην άμμο της παραλίας, υπάρχει και ο λεγόμενος κνησμός των υδραυλικών και των κυνηγών πάπιας)

  ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  • Άλλα αίτια ιστικής φλεγμονής (π.χ. λεμφαγγειΐτιδα, επιδιδυμίτιδα, δερματίτιδα, επιπεφυκίτιδα, φυσαλίδες, πλευρίτιδα, περιτονίτιδα, περικαρδίτιδα, εγκεφαλίτιδα, νευροπάθεια, μυοκαρδιοπάθεια κ.λ.π.)
  • Αίτια λεμφαγγειΐτιδας εκτός της φιλαρίασης:

  1. Οξεία βακτηριακή λεμφαγγειΐτιδας
  2. Φλεβίτιδα
  3. Σπανίως - πανώλη, άνθρακας, φυματίωση, βουβωνικό κοκκίωμα

  • Αίτια λεμφοιδήματος, χυλουρίας και ελεφαντίασης εκτός της φιλαρίασης

  1. Διηθητική ή κοκκιωματώδης διεργασία: όγκος, μύκητας, φυματίωση, λέπρα
  2. Χρόνια φλεβική στάση ή φλεβίτιδα
  3. Καρδιακή ανεπάρκεια
  4. Διαταραχή θρέψης
  5. Κληρονομική (Νόσος Milroy)
  6. Κεραμόχρωο χώμα που αποφράσσει τα λεμφαγγεία

  ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Εξέταση των προνυμφών ή των ώριμων σκωλήκων που απομονώνουμε από τους ιστούς. Χαρακτηριστική εικόνα των μικροφιλαριών σε επίχρισμα ή περιφερικού αίματος. Ηωσινοφιλία

  ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Χαρακτηριστική εικόνα αυγών/σκωλήκων/προνύμφων στους ιστούς

  ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Η βιοψία δέρματος, η βιοψία οζιδίων, η εξέταση με σχισμοειδή λυχνία και η δοκιμασία Mazzotti μπορεί να βοηθήσουν στην αγκοκέρκωση 

  ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Μερικοί σκώληκες είναι ορατοί με την ακτινογραφία

  ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Έλεγχος για μικροφιλάριες σε επίχρισμα περιφερικού αίματος ή άλλα υγρά του σώματος. Κλινική εξέταση. Ορολογικές δοκιμασίες.

  ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  ΕΝΔΕΙΚΝΥΟΜΕΝΗ ΑΓΩΓΗ ΥΓΕΙΑΣ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Εξωτερικός ασθενής

  ΓΕΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  • Ταυτοποίηση του αίτιου και κατάλληλη θεραπεία
  • Καλύτερη θεραπεία - άμεση αφαίρεση του σκώληκα από τον ιστό με προσοχή να μην κόψουμε το σκώληκα
  • Θεραπευτική αντιμετώπιση των δευτεροπαθών λοιμώξεων

  

  ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Χωρίς περιορισμούς. Εάν υπάρχει οίδημα ή ανάρροπη θέση των ποδιών όταν κάθεται ο ασθενής, βοηθάει.

  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

  • Αποφυγή δειγμάτων από αρθρόποδα - φορείς εντομοαπωθητικά και άλλα μέτρα προστασίας π.χ. κατάλληλο ντύσιμο
  • Αποφυγή των ποταμών, ρυακιών και χώματος που είναι γνωστό ότι είναι μολυσμένα

  ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Οι βενζιμιδαζόλες ευρέος φάσματος (όπως η αλβενδαζόλη και η μεβενδαζόλη) είναι η πρώτη γραμμή θεραπείας των εντερικών μολύνσεων από σκουλήκια και ταινίες. Οι μακροκυκλικές λακτόνες (όπως η ιβερμεκτίνη) είναι αποτελεσματικές ενάντια στα ενήλικα και μεταναστευτικά στάδια των νηματωδών. Το Praziquantel είναι το φάρμακο επιλογής για τη σχιστοσωμίαση, την ταινίαση, και τους περισσότερους τύπους τρομετογενών που προκαλούνται από τρόφιμα. Το Oxamniquine χρησιμοποιείται, επίσης, ευρέως σε προγράμματα μαζικής αποξήρανσης. Το Pyrantel χρησιμοποιείται συνήθως για κτηνιατρική νηματοδιάσταση. Οι αρτεμισινίνες και τα παράγωγά τους αποδεικνύονται υποψήφια ως φάρμακα επιλογής για την τριαματοδιάσταση.

  Μαζική αποξήρανση

  Σε περιοχές όπου η ελμινθίαση είναι συχνή, μπορούν να πραγματοποιηθούν θεραπείες μαζικής απολύμανσης, ιδίως σε παιδιά σχολικής ηλικίας, τα οποία είναι ομάδα υψηλού κινδύνου. Οι περισσότερες από αυτές τις πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) με θετικά αποτελέσματα σε πολλές περιοχές. Τα προγράμματα Deworming μπορούν να βελτιώσουν τη φοίτηση στο σχολείο κατά 25%. Αν και η αποξήρανση βελτιώνει την υγεία ενός ατόμου, τα αποτελέσματα από μαζικές εκστρατείες απολύμανσης, όπως μειωμένοι θάνατοι ή αυξήσεις στη γνωστική ικανότητα, τα θρεπτικά οφέλη, η φυσική ανάπτυξη και η απόδοση, είναι αβέβαια ή μη εμφανή. 

  Χειρουργική επέμβαση

  Εάν εμφανιστούν επιπλοκές της ελμινθίαση, όπως εντερική απόφραξη, μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση έκτακτης ανάγκης. Οι ασθενείς που χρειάζονται χειρουργική επέμβαση χωρίς έκτακτη ανάγκη, για παράδειγμα για την απομάκρυνση των σκουληκιών από το χολικό δέντρο, μπορούν να υποβληθούν σε προθεραπεία με το ανθελμινθικό φάρμακο albendazole.

  Προφυλάξεις

  Παιδιά, εγκυμοσύνη, θηλασμός

  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗ

  ΠΡΟΛΗΨΗ/ΑΠΟΦΥΓΗ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  • Αποφυγή πηγών λοίμωξης (τσιμπήματα αρθροπόδων, ποτάμια/ρυάκια ή μολυσμένο χώμα)
  • Η διαθυλκαρβαμαζίνη (DEC) χορηγούμενη σαν προφυλακτική αγωγή μια φορά την βδομάδα στους συμμετέχοντες στα Ειρηνευτικά σώματα έχει αποδειχθεί αποτελεσματική
  • Ενεργοποίηση των υπηρεσιών δημόσιας Υγείας π.χ. έλεγχος των φορέων

  ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  • Εξαρτάται από το είδος του σκώληκα
  • Σκώληκας ματιού - τύφλωση
  • Σπλαχνικοί σκώληκες - ηπατίτιδα, σπληνομεγαλία, πλευρίτιδα, περιτονίτιδα, ηωσινοφιλικό κοκκίωμα ή άλλες οργανικές βλάβες αφού ο σκώληκας μέχρι και για 6 μήνες μετακινείται στο σώμα
  • Φιλαρίαση - καταστροφή των λεμφαγγείων με αποτέλεσμα σοβαρό οίδημα (ελεφαντίαση) 

  ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΕΛΜΙΝΘΙΑΣΗΣ

  Καλή σε ήπιες και μέσης βαρύτητας λοιμώξεις. Εξαρτάται από το όργανο που έχει μολυνθεί και από την έκταση της λοίμωξης

  ΔΙΑΦΟΡΑ

  ΗΛΙΚΙΑΚΑ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

  Παιδιατρικό: Τα παιδιά μολύνονται συχνότερα

  Τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για τις παρασιτώσεις  

  Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για τις παρασιτώσεις 

  

   

  Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.

  Διαβάστε, επίσης,

  Το σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης

  Επιπεφυκίτιδα

  Αντικαρκινική και αντιπαρασιτική θεραπεία Clark

  Το κόκκινο τριφύλλι στη θεραπεία του καρκίνου

  Σουμάκι

  Το έντερο υπεύθυνο για όλες τις ασθένειες

  Παρασίτωση από Blastocystis hominis

  Μάθετε να αξιολογείτε τη γενική αίματος

  Γαστρεντερίτιδα

  Όταν κάποιος φτύνει αίμα

  Αιμόπτυση

  Εργαστηριακή διαφορική διάγνωση των ικτέρων

  Αιματουρία

  Τι είναι τα ηωσινόφιλα;

  Κρυπτοσποριδίωση

  Μυοκαρδίτιδα

  Πενταμιδίνη

  Λαμβλίαση

  Tριχίνωση

  Ασκίτης

  Τριχοστρογγυλίαση

  Τροπική ηωσινοφιλία

  Κνησμός δακτυλίου του πρωκτού

  Φιλαρίαση

  Χρήσιμες ιατρικές συνταγές με μουρνιά

  Η σχιστοσωμίαση

  Η πανίδα και τα είδη της

  Σαμπούκος ο Έβουλος

  Εχινoκοκκίαση

  www.emedi.gr

   

   

   

   

   
• Έλκος κερατοειδούς
  σε Οφθαλμολογία
  Από Σαββούλα Μάλλιου Κριαρά
  

  Το έλκος κερατοειδούς προκύπτει από μια μόλυνση

  Μόλυνση του κερατοειδούς από μικρόβια, ιούς ή μύκητες, μετά από λύση της συνέχειας του προστατευτικού επιθηλίου του.

  Αν δεν αντιμετωπισθεί μπορεί να οδηγήσει σε τύφλωση.

  Τα έλκη μπορεί να είναι περιφερικά ή κεντρικά

  Επηρεαζόμενα συστήματα: Νευρικό

  Επικρατέστερο φύλο: Άνδρες = Γυναίκες

  ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  • Ερεθισμός βλεφάρου και επιπεφυκότα
  • Πυώδης απέκκριση
  • Καταστροφή του επιθηλίου από την εξέλκωση και διήθηση του στρώματος από λευκοκύτταρα
  • Αίσθημα ξένου σώματος
  • Θάμβος οράσεως
  • Φωτοφοβία
  • Πόνος

  ΑΙΤΙΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Εμφανίζεται μετά από λύση της συνέχειας του επιθηλίου, όπως, σε ξηροφθαλμία, εγκαύματα, εκδορές, φακούς επαφής, αλόγιστη χρήση τοπικών αναισθητικών, αντιβιοτικών ή αντιϊκών κολλυρίων, λήψη ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων, σακχαρώδη διαβήτη και σε ανοσοανεπάρκεια.

  Λοιμωξιογόνοι παράγοντες

  • Gram θετικοί οργανισμοί (σταφυλόκοκκοι, στρεπτόκοκκοι και βάκιλοι)
  • Αναερόβια (κόκκοι, βάκιλοι)
  • Gram αρνητικοί οργανισμοί (διπλόκοκκοι, ράβδοι και αναερόβια)
  • Ιοί, όπως, έρπητας

  

  ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  • Τραυματικές εκδορές
  • Φακοί επαφής (ιδίως, μαλακοί)
  • Χρόνια χρήση τοπικών στερεοειδών

  ΤΥΠΟΙ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Επιφανειακά και βαθιά έλκη του κερατοειδούς

  Τα έλκη του κερατοειδούς είναι μια συχνή ασθένεια των ανθρώπινων ματιών. Προκαλούνται από τραύμα, ιδιαίτερα με φυτική ύλη, καθώς και χημικό τραυματισμό, φακούς επαφής και λοιμώξεις.

  Άλλες παθήσεις των ματιών μπορεί να προκαλέσουν έλκη του κερατοειδούς, όπως εντροπία, δισχιτίαση ή διπλή ανάπτυξη των βλεφαρίδων, δυστροφία του κερατοειδούς και κερατοεπιπεφυκίτιδα (ξηροφθαλμία)

  Πολλοί μικροοργανισμοί προκαλούν μολυσματικό έλκος του κερατοειδούς. Μεταξύ αυτών είναι τα βακτήρια, οι μύκητες, οι ιοί, τα πρωτόζωα και τα χλαμύδια:

  • Η βακτηριακή κερατίτιδα προκαλείται από Staphylococcus aureus, Streptococcus viridans, Escherichia coli, Enterococci, Pseudomonas, Nocardia, N. Gonorrhea και πολλά άλλα βακτήρια.
  • Η μυκητιασική κερατίτιδα προκαλεί βαθύ και σοβαρό έλκος του κερατοειδούς. Προκαλείται από Aspergillus sp., Fusarium sp., Candida sp., καθώς και Rhizopus, Mucor και άλλους μύκητες. Το τυπικό χαρακτηριστικό της μυκητιασικής κερατίτιδας είναι η αργή έναρξη και η σταδιακή εξέλιξη, όπου τα σημεία είναι πολύ περισσότερα από τα συμπτώματα. Μικρές δορυφορικές βλάβες γύρω από το έλκος είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό της μυκητιασικής κερατίτιδας και συνήθως, παρατηρείται υποπιονία ή ύφεμα.
  • Η ιογενής κερατίτιδα προκαλεί έλκος του κερατοειδούς. Προκαλείται, συνήθως, από τον απλό έρπητα, τον έρπητα ζωστήρα και τους αδενοϊούς. Επίσης μπορεί να προκληθεί από κοροναϊούς και πολλούς άλλους ιούς. Ο ιός του έρπητα προκαλεί ένα δενδριτικό έλκος, το οποίο μπορεί να υποτροπιάσει και να υποτροπιάσει κατά τη διάρκεια ζωής ενός ατόμου.
  • Η λοίμωξη από πρωτόζωα όπως η κερατίτιδα Acanthamoeba χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο και σχετίζεται με χρήστες φακών επαφής που κολυμπούν σε πισίνες.
  • Το Chlamydia trachomatis μπορεί επίσης να συμβάλει στην ανάπτυξη του έλκους του κερατοειδούς.
  • Τα επιφανειακά έλκη συνεπάγονται απώλεια μέρους του επιθηλίου. Τα βαθιά έλκη εκτείνονται μέσα ή μέσα από το στρώμα και μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρές ουλές και διάτρηση του κερατοειδούς. Τα Descemetoceles εμφανίζονται όταν το έλκος εκτείνεται μέσω του στρώματος. Αυτός ο τύπος έλκους είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος και μπορεί γρήγορα να οδηγήσει σε διάτρηση του κερατοειδούς, εάν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως. Η θέση του έλκους εξαρτάται κάπως από την αιτία. Τα κεντρικά έλκη προκαλούνται, συνήθως, από τραύμα, ξηροφθαλμία ή έκθεση από παράλυση του προσωπικού νεύρου ή εξόφθαλμο. Η εντροπία, η σοβαρή ξηροφθαλμία και η τριχίαση (εισαγωγή βλεφαρίδων) μπορεί να προκαλέσουν έλκος του περιφερειακού κερατοειδούς. Η ανοσοποιητική μεσολαβούμενη οφθαλμική νόσος μπορεί να προκαλέσει έλκη στα όρια του κερατοειδούς και του σκληρού χιτώνα (ρευματοειδής αρθρίτιδα, ροδόχρους ακμή, συστηματική σκλήρυνση που οδηγούν σε ειδικό τύπο έλκους του κερατοειδούς που ονομάζεται έλκος του Mooren. Έχει έναν περιφερειακό κρατήρα, ακριβώς μέσα στο άκρο, συνήθως, με προεξοχή.

  Υποτροπιάζοντα έλκη του κερατοειδούς

  Τα υποτροπιάζοντα έλκη του κερατοειδούς είναι επιφανειακά έλκη που επουλώνονται άσχημα και τείνουν να υποτροπιάζουν. Είναι, επίσης γνωστά ως έλκη Boxer. Πιστεύεται ότι προκαλείται από ένα ελάττωμα στην υπόγεια μεμβράνη και από έλλειψη αιμοσυσσωματικών προσκολλήσεων. Αναγνωρίζονται από το υποβαθμισμένο επιθήλιο που περιβάλλει το έλκος και ξεφλουδίζει εύκολα. Τα υποτροπιάζοντα έλκη του κερατοειδούς παρατηρούνται συχνότερα σε διαβητικούς και συχνά εμφανίζονται και στο άλλο μάτι αργότερα. Είναι παρόμοια με την κυστική δυστροφία του Cogan.

  Έλκη τήξης

  Τα έλκη τήξης είναι ένας τύπος έλκους του κερατοειδούς που συνεπάγεται προοδευτική απώλεια στρωμάτων με τρόπο διάλυσης. Αυτό παρατηρείται συχνότερα στη μόλυνση με ψευδομονάδα, αλλά, μπορεί να προκληθεί από άλλους τύπους βακτηρίων ή μυκήτων. Αυτοί οι μολυσματικοί παράγοντες παράγουν πρωτεάσες και κολλαγενάσες που διαλύουν το κερατοειδικό στρώμα. Η πλήρης απώλεια του στρώματος μπορεί να συμβεί εντός 24 ωρών. Η θεραπεία περιλαμβάνει αντιβιοτικά και αναστολείς της κολλαγενάσης, όπως, η ακετυλοκυστεΐνη. Η χειρουργική επέμβαση με τη μορφή μεταμόσχευσης κερατοειδούς (κερατοπλαστική) είναι συνήθως απαραίτητη για να σωθεί το μάτι.

  

  ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Απομόνωση του υπεύθυνου μικροοργανισμού

  Η διάγνωση γίνεται με άμεση παρατήρηση υπό μεγενθυμένη προβολή λαμπτήρα σχισμής που αποκαλύπτει το έλκος στον κερατοειδή. Η χρήση χρώσης φλουορεσκεΐνης, η οποία απορροφάται από το εκτεθειμένο στρώμα του κερατοειδούς και εμφανίζεται πράσινο, βοηθά στον καθορισμό των περιθωρίων του έλκους του κερατοειδούς και μπορεί να αποκαλύψει πρόσθετες λεπτομέρειες του περιβάλλοντος επιθηλίου. Τα έλκη του απλού έρπητα δείχνουν ένα τυπικό δενδριτικό σχέδιο χρώσης. Η χρώση Rose-Bengal χρησιμοποιείται, επίσης, αλλά μπορεί να είναι πολύ ερεθιστική για τα μάτια. Στα decemetoceles, η μεμβράνη του Descemet θα διογκωθεί προς τα εμπρός και μετά τη χρώση θα εμφανιστεί ως ένας μαύρος κύκλος με πράσινο όριο, επειδή δεν απορροφά τον λεκέ. Η απόξεση του κερατοειδούς και η εξέταση κάτω από το μικροσκόπιο με χρώση, όπως το παρασκεύασμα Gram και KOH μπορεί να αποκαλύψει τα βακτήρια και τους μύκητες αντίστοιχα. Μπορεί να είναι απαραίτητες δοκιμές μικροβιολογικής καλλιέργειας για την απομόνωση των αιτιολογικών οργανισμών για ορισμένες περιπτώσεις. Άλλες εξετάσεις που μπορεί να είναι απαραίτητες περιλαμβάνουν τη δοκιμή Schirmer για κερατοεπιπεφυκίτιδα sicca και έλεγχο της λειτουργίας του νευρικού προσώπου για παράλυση νευρικού προσώπου.

  ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Καλλιέργεια ελκών και PCR

  Φάρμακα που μπορεί να μεταβάλλουν τα ευρήματα: Προηγούμενη εφαρμογή αντιβιοτικών ή κορτικοστεροειδών κολλυρίων 

  ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Στα ξέσματα για την Gram και Giemsa χρώση ανευρίσκονται μικρόβια, ζυμομύκητες ή ενδοπυρηνικά έγκλειστα που βοηθούν την διάγνωση

  ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Ο υπεύθυνος μικροοργανισμός ανευρίσκεται στα ξέσματα από το έλκος. Το υλικό πρέπει να επιστρώνεται αμέσως στο πλακίδιο για καλλιέργεια

  ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ
  

  ΕΝΔΕΙΚΝΥΟΜΕΝΗ ΑΓΩΓΗ ΥΓΕΙΑΣ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  • Όλες οι περιπτώσεις κερατοειδικού έλκους πρέπει να αντιμετωπίζονται από οφθαλμίατρο

  ΓΕΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ
  

  • Άμεση κάλυψη με τοπική αντιβιοτική θεραπεία μέχρι τα αποτελέσματα της καλλιέργειας
  • Συμπληρωματικά η κυκλοπηγία ή μυδρίαση ελαττώνει τον ερεθισμό και ανακουφίζει τον ασθενή
  • Η επίδεση του οφθαλμού πρέπει να αποφεύγεται. Η χρησιμοποίηση κολλυρίων κορτιζόνης αντενδείκνυται απόλυτα.
  • Συνιστάται καθημερινή παρακολούθηση του έλκους σε συνεργασία με οφθαλμίατρο

  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΜΕ ΕΛΚΟΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Αποφυγή εκδορών και ήπιοι χωρισμοί κατά την εφαρμογή φακών επαφής

  ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ
  

  ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ
  

  • Διάλυμα σουλφακεταμίδης 10% σε ήπιες φλεγμονές του επιπεφυκότα
  • Γενταμυκίνη και τομπραμυκίνη τοπικά κατά της ψευδομονάδας εντεροβακτηριδίου, κλεμπσιέλλα και Gram αρνητικών μικροοργανισμών και κεφαλοσπορίνες (όπως κεφαζολίνη 50 mg/mL) έναντι πολλών Gram αρνητικών μικροοργανισμών. Αποτελεσματικότερο σχήμα είναι ο συνδυασμός αμινογλυκοσίδης - κεφαλοσπορίνης
  • Οι κινολόνες τοπικά (κυπροφλοξασίνη ciloxan 0,3%) έχουν πρόσφατα εισαχθεί στην οφθαλμολογία. Μπορεί να αποτελέσουν το φάρμακο εκλογής κατά την ψευδομονάδα
  • Η θεραπεία της μυκητιασικής κερατίτιδας συνιστάται σε παρεντερική χορήγηση αμφοτερικίνης Β για την Gandida και τον ασπέργιλλο ή άλλων αντιμυκητιασικών όπως κλοτριμαζόλη, μικοναζόλη, εκοναζόλη, κετοκοναζόλη 

  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΕΛΚΟΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  Καθημερινή παρακολούθηση του ασθενούς

  ΠΡΟΛΗΨΗ/ΑΠΟΦΥΓΗ

  Αποφυγή εκδορών ή τραυματισμών του κερατοειδούς.

  Ήπιοι χειρισμοί κατά την εφαρμογή φακών επαφής.

  ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ
  

  Κερατοειδικές ουλές και απώλεια οράσεως

  ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΕΛΚΟΥΣ ΚΕΡΑΤΟΕΙΔΟΥΣ

  • Τα κερατοειδικά έλκη επουλώνονται γρήγορα με την σωστή θεραπεία
  • Αν η επούλωση καθυστερεί και το έλκος επεκτείνεται προσανατολιζόμαστε σε άλλη διάγνωση και θεραπεία

  ΔΙΑΦΟΡΑ

  ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

  Χρόνια έλκη μπορεί να οφείλονται σε νευροπαραλυτική κερατίτιδα λόγω έκπτωσης της λειτουργίας του τριδύμου νεύρου. Άτομα με διαταραχές του θυροειδούς, σακχαρώδη διαβήτη, ανοσοκαταστολή παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο 

  Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την υγεία των ματιών

  Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την υγεία των ματιών

  

  Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.

  Διαβάστε, επίσης,

  Επιπεφυκίτιδα

  Έρπης της κυήσεως

  Οι καλύτερες θεραπείες για τις αλλεργίες

  Τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για τις αλλεργίες

  Οι κίνδυνοι από τους φακούς επαφής

  Μην φοράτε φακούς επαφής στην πισίνα

  Αποστολή μηνυμάτων σε φακούς επαφής

  Κερατόκωνος

  Πότε δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται φακοί επαφής

  Μήπως έχετε ξηροφθαλμία;

  Απλός έρπητας οφθαλμού

  Κερατίτιδες

  Αλλεργική επιπεφυκίτιδα

  Φλυκταινώδης κερατοεπιπεφυκίτιδα

  Διάγνωση ασθενειών από τα μάτια

  Κερατόκωνος

  Σύνδρομο Sjögren

  Μηνύματα προσώπου που δείχνουν ασθένειες

  Κερατίτιδες

  Ιλαρά

  Λοίμωξη από χλαμύδια

  Αλλεργία στα μάτια

  Τράχωμα

  Σύνδρομο Reiter

  Επιπεφυκίτιδα στα παιδιά

  Έρπης ζωστήρας

  Απλός έρπητας οφθαλμού

  www.emedi.gr

   

   

   

   

   
• Νεφρωσικό σύνδρομο
  σε Νεφρολογία
  Από Σαββούλα Μάλλιου Κριαρά
  

  Το νεφρωσικό σύνδρομο είναι συμπτώματα από νεφρική βλάβη

  Το νεφρωσικό σύνδρομο είναι μια συλλογή συμπτωμάτων που οφείλονται σε νεφρική βλάβη, όπως πρωτεΐνες στα ούρα, χαμηλά επίπεδα λευκωματίνης στο αίμα, υψηλά λιπίδια στο αίμα και σημαντική διόγκωση. Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν αύξηση βάρους, αίσθημα κόπωσης και αφρώδη ούρα. Οι επιπλοκές μπορεί να περιλαμβάνουν θρόμβωση, λοιμώξεις και υψηλή αρτηριακή πίεση. Οι αιτίες περιλαμβάνουν έναν αριθμό νεφρικών παθήσεων, όπως, εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση, μεμβρανώδης νεφροπάθεια και νόσος ελάχιστων αλλοιώσεων. Μπορεί, επίσης, να εμφανιστεί ως επιπλοκή του διαβήτη ή του λύκου. Ο υποκείμενος μηχανισμός, συνήθως, περιλαμβάνει βλάβη στα σπειράματα του νεφρού. Η διάγνωση βασίζεται, συνήθως, σε εξετάσεις ούρων και μερικές φορές (καλύτερα όχι) σε βιοψία νεφρού. Διαφέρει από το νεφριτικό σύνδρομο στο ότι δεν υπάρχουν ερυθρά αιμοσφαίρια στα ούρα. Η θεραπεία κατευθύνεται στην υποκείμενη αιτία. Άλλες προσπάθειες περιλαμβάνουν τη διαχείριση της υψηλής αρτηριακής πίεσης, της υψηλής χοληστερόλης στο αίμα και του κινδύνου μόλυνσης. Συνιστάται, συχνά, μια δίαιτα με χαμηλή περιεκτικότητα σε αλάτι και περιορισμός υγρών.

  Περίπου 5 ανά 100.000 άτομα επηρεάζονται, ετησίως.

  Η συνήθης υποκείμενη αιτία διαφέρει μεταξύ παιδιών και ενηλίκων. 

  ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Το νεφρωσικό σύνδρομο μπορεί να επηρεάσει οποιαδήποτε ηλικία, αν και εμφανίζεται, κυρίως, σε ενήλικες με αναλογία ενηλίκων προς παιδιά 26 προς 1. 

  Το σύνδρομο παρουσιάζεται με διαφορετικούς τρόπους στις δύο ομάδες: η συχνότερη σπειραματοπάθεια στα παιδιά είναι η νόσος ελαχίστων αλλοιώσεων (66% των περιπτώσεων), ακολουθούμενη από την εστιακή, τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (8%) και τη σπειραματονεφρίτιδα (6%). Στους ενήλικες η πιο συχνή ασθένεια είναι η σπειραματονεφρίτιδα (30-40%), ακολουθούμενη από την εστιακή, τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (15-25%) και τη νόσο ελαχίστων αλλοιώσεων (20%). Η τελευταία, συνήθως, εμφανίζεται ως δευτερογενής και όχι ως πρωτογενής, όπως, συμβαίνει στα παιδιά. Η κύρια αιτία της είναι η διαβητική νεφροπάθεια. Παρουσιάζεται, συνήθως, σε ένα άτομο 40 ή 50 ετών. Από τις περιπτώσεις σπειραματονεφρίτιδας περίπου 60% έως 80% είναι πρωτογενείς, ενώ οι υπόλοιπες είναι δευτερογενείς. Υπάρχουν, επίσης, διαφορές στην επιδημιολογία μεταξύ των δύο φύλων. Η ασθένεια είναι πιο συχνή στους άνδρες παρά στις γυναίκες με αναλογία 2 προς 1. Τα επιδημιολογικά δεδομένα αποκαλύπτουν, επίσης, πληροφορίες σχετικά με τον πιο συνηθισμένο τρόπο εμφάνισης συμπτωμάτων σε άτομα με νεφρωσικό σύνδρομο: αυτόματη ύφεση εμφανίζεται σε έως και 20% ή 30% των περιπτώσεων κατά το πρώτο έτος της ασθένειας. Ωστόσο, αυτή η βελτίωση δεν είναι οριστική, καθώς, περίπου 50% έως 60% των ατόμων με νεφρωσικό σύνδρομο πεθαίνουν ή / και αναπτύσσουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια 6 έως 14 χρόνια μετά την ύφεση. Από την άλλη πλευρά, μεταξύ 10% και 20% των ανθρώπων έχουν συνεχή επεισόδια ύφεσης και υποτροπών χωρίς να πεθάνουν ή να θέσουν σε κίνδυνο τα νεφρά τους. Οι κύριες αιτίες θανάτου είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ως αποτέλεσμα της χρόνιας λειτουργίας του συνδρόμου και των θρομβοεμβολικών επεισοδίων.

  ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Το νεφρωσικό σύνδρομο, συνήθως, συνοδεύεται από κατακράτηση νερού και νατρίου. Ο βαθμός στον οποίο συμβαίνει αυτό μπορεί να ποικίλλει μεταξύ ελαφρού οιδήματος στα βλέφαρα που μειώνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας, επηρεάζοντας τα κάτω άκρα, έως γενικευμένο πρήξιμο και οίδημα ανά σάρκα. Το νεφρωσικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από μεγάλες ποσότητες πρωτεϊνουρίας (> 3,5 g ανά 1,73 m2 επιφάνειας σώματος ανά ημέρα, ή > 40 mg ανά τετραγωνικό μέτρο επιφάνειας σώματος ανά ώρα σε παιδιά), υπολευκωματιναιμία (<2,5 g/dl), υπερλιπιδαιμία και οίδημα που ξεκινά στο πρόσωπο. Η λιποουρία (λιπίδια στα ούρα) μπορεί, επίσης, να εμφανιστεί, αλλά δεν είναι απαραίτητη για τη διάγνωση του νεφρωσικού συνδρόμου. Η υπονατριαιμία εμφανίζεται, επίσης, με χαμηλή κλασματική απέκκριση νατρίου.

  Η υπερλιπιδαιμία προκαλείται από δύο παράγοντες: 

  • Η υποπρωτεϊναιμία διεγείρει τη σύνθεση πρωτεϊνών στο ήπαρ, με αποτέλεσμα την υπερπαραγωγή λιποπρωτεϊνών.
  • Ο καταβολισμός των λιπιδίων μειώνεται λόγω των χαμηλότερων επιπέδων λιπάσης της λιποπρωτεΐνης, του κύριου ενζύμου που εμπλέκεται στη διάσπαση των λιποπρωτεϊνών. Άλλες πρωτεϊνες, όπως η απολιποπρωτεΐνη C2 μπορεί, επίσης, να χαθούν με την αυξημένη διήθηση πρωτεϊνών.

  Μερικά άλλα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται στο νεφρωσικό σύνδρομο είναι:

  • Το πιο συνηθισμένο σημείο είναι η περίσσεια υγρού στο σώμα λόγω της υπολευκωματιναιμίας στον ορό.
  • Η χαμηλότερη ωσμωτική πίεση στον ορό προκαλεί τη συσσώρευση υγρού στους διάμεσους ιστούς.
  • Η κατακράτηση νατρίου και νερού επιδεινώνει το οίδημα.

  Αυτό μπορεί να έχει διάφορες μορφές:

  • Πρήξιμο γύρω από τα μάτια, χαρακτηριστικά το πρωί.
  • Οίδημα στα πόδια.
  • Υγρό στην υπεζωκοτική κοιλότητα προκαλώντας υπεζωκοτική συλλογή και πνευμονικό οίδημα.
  • Υγρό στην περιτοναϊκή κοιλότητα που προκαλεί ασκίτη.
  • Γενικευμένο οίδημα σε όλο το σώμα γνωστό ως οίδημα ανά σάρκα.
  • Τα περισσότερα από τα άτομα με νεφρωσικό σύνδρομο είναι φυσιολογικά, αλλά μπορεί να εμφανιστεί υπέρταση (σπάνια).
  • Μπορεί να υπάρχει αναιμία (μικροκυτταρική υπόχρωμη αναιμία) λόγω απώλειας τρανσφερίνης.
  • Η δύσπνοια μπορεί να παρουσιαστεί λόγω υπεζωκοτικής συλλογής ή λόγω διαφραγματικής συμπίεσης από τον ασκίτη.
  • Ο ρυθμός καθίζησης των ερυθροκυττάρων αυξάνεται λόγω αυξημένου ινωδογόνου και άλλων περιεχομένων στο πλάσμα.

  Μερικοί άνθρωποι μπορεί να παρατηρήσουν αφρώδη ούρα, λόγω της μείωσης της επιφανειακής τάσης από τη σοβαρή πρωτεϊνουρία. Η αιματουρία ή η ολιγουρία είναι ασυνήθιστα, αν και αυτά παρατηρούνται, συνήθως, στο νεφρωσικό σύνδρομο. Μπορεί κάποιος να έχει χαρακτηριστικά της υποκείμενης αιτίας, όπως το εξάνθημα που σχετίζεται με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο ή τη νευροπάθεια που σχετίζεται με τον διαβήτη. Η εξέταση πρέπει, επίσης, να αποκλείει άλλες αιτίες οιδήματος - ειδικά από το καρδιαγγειακό σύστημα και το συκώτι. Τα νύχια του Muehrcke είναι λευκές γραμμές που εκτείνονται σε όλο το μήκος του νυχιού και βρίσκονται παράλληλα με τη σελήνη.

  Τα κύρια σημεία του νεφρωσικού συνδρόμου είναι: 

  Μια πρωτεϊνουρία μεγαλύτερη από 3,5 g/24 h/1,73 m2 (μεταξύ 3 και 3,5 g/24 h/1,73 m2 θεωρείται πρωτεϊνουρία νεφρωσικού συνδρόμου) ή μεγαλύτερη από 40 mg/h/m2 σε παιδιά. Η αναλογία μεταξύ συγκεντρώσεων λευκωματίνης και κρεατινίνης στα ούρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί απουσία 24ωρης εξέτασης ούρων για ολική πρωτεΐνη. Αυτός ο συντελεστής θα είναι μεγαλύτερος από 200-400 mg/mmol στο νεφρωσικό σύνδρομο. Αυτή η έντονη απώλεια πρωτεϊνών οφείλεται στην αύξηση της σπειραματικής διαπερατότητας που επιτρέπει στις πρωτεΐνες να περάσουν στα ούρα αντί να συγκρατηθούν στο αίμα. Υπό κανονικές συνθήκες, ένα δείγμα ούρων 24 ωρών δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 80 χιλιοστόγραμμα ή τα 10 χιλιοστόγραμμα ανά δεκατόλιτρο. 
  Μια υπολευκωματιναιμία μικρότερη από 2,5 g/dL, που υπερβαίνει το επίπεδο κάθαρσης του ήπατος, δηλαδή η σύνθεση πρωτεϊνών στο ήπαρ δεν επαρκεί για να αυξήσει τα χαμηλά επίπεδα πρωτεϊνών στο αίμα.
  Το οίδημα θεωρείται ότι προκαλείται από δύο μηχανισμούς. Η πρώτη είναι η υποαλβουμινιαιμία που μειώνει την ωσμωτική πίεση εντός των αγγείων με αποτέλεσμα την υπογκαιμία και την επακόλουθη ενεργοποίηση του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης και συνεπώς, κατακράτηση νατρίου και νερού. Επιπλέον, πιστεύεται ότι η αλβουμίνη προκαλεί άμεση επίδραση στο επιθηλιακό κανάλι νατρίου (ENaC) στο κύριο κύτταρο που οδηγεί στην επαναπορρόφηση νατρίου και νερού. Το οίδημα του νεφρωσικού συνδρόμου εμφανίζεται αρχικά σε μέρη του κάτω σώματος (όπως τα πόδια) και στα βλέφαρα. Στα προχωρημένα στάδια εκτείνεται, επίσης, στην υπεζωκοτική κοιλότητα και το περιτόναιο (ασκίτης) και μπορεί ακόμη και να εξελιχθεί σε γενικευμένο οίδημα ανά σαρκά.
  Η υπερλιπιδαιμία προκαλείται από την αύξηση της σύνθεσης λιποπρωτεϊνών χαμηλής και πολύ χαμηλής πυκνότητας στο ήπαρ που είναι υπεύθυνα για τη μεταφορά χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων. Υπάρχει, επίσης, μια αύξηση στη σύνθεση της χοληστερόλης στο ήπαρ.
  Η θρομβοφιλία ή η υπερπηκτική ικανότητα είναι μια μεγαλύτερη προδιάθεση για το σχηματισμό θρόμβων αίματος που προκαλείται από μείωση των επιπέδων της αντιθρομβίνης III στο αίμα λόγω της απώλειάς της στα ούρα.
  Η λιποουρία ή η απώλεια λιπιδίων στα ούρα είναι ενδεικτική σπειραματικής παθολογίας λόγω της αύξησης της διήθησης των λιποπρωτεϊνών.

  

  ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Το νεφρωσικό σύνδρομο μπορεί να συσχετιστεί με μια σειρά επιπλοκών που μπορούν να επηρεάσουν την υγεία και την ποιότητα ζωής ενός ατόμου: 

  Θρομβοεμβολικές διαταραχές: ιδιαίτερα αυτές που προκαλούνται από μείωση των επιπέδων αντιθρομβίνης III στο αίμα λόγω διαρροής. Η αντιθρομβίνη III εξουδετερώνει τη δράση της θρομβίνης. Η θρόμβωση εμφανίζεται, συνήθως, στις φλέβες των νεφρών, αν και μπορεί επίσης να εμφανιστεί στις αρτηρίες. Η θεραπεία γίνεται με αντιπηκτικά από το στόμα (όχι ηπαρίνη, καθώς η ηπαρίνη δρα μέσω της αντιθρομβίνης 3, η οποία χάνεται στην πρωτεϊνουρία, επομένως θα είναι αναποτελεσματική.)

  Λοιμώξεις: Η αυξημένη ευαισθησία των ατόμων με νεφρωσικό σύνδρομο σε λοιμώξεις μπορεί να είναι αποτέλεσμα της διαρροής ανοσοσφαιρινών από το αίμα, της απώλειας πρωτεϊνών γενικά και της παρουσίας οιδηματώδους υγρού (το οποίο λειτουργεί ως έδαφος αναπαραγωγής λοιμώξεων). Η πιο συχνή λοίμωξη είναι η περιτονίτιδα, ακολουθούμενη από πνευμονικές, δερματικές και ουρολογικές λοιμώξεις, μηνιγγοεγκεφαλίτιδα και στις πιο σοβαρές περιπτώσεις σηψαιμία. Οι πιο αξιοσημείωτοι από τους αιτιολογικούς οργανισμούς είναι οι Streptococcus pneumoniae και Haemophilus influenzae.

  • Η αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα μπορεί να αναπτυχθεί όταν υπάρχει ασκίτης. Αυτή είναι συχνή σε παιδιά, αλλά, πολύ σπάνια, απαντάται σε ενήλικες. 
  • Οξεία νεφρική ανεπάρκεια λόγω υποογκαιμίας: η απώλεια αγγειακού υγρού στους ιστούς (οίδημα) προκαλεί μειωμένη παροχή αίματος στους νεφρούς που προκαλεί απώλεια της λειτουργίας των νεφρών. Συνεπώς, είναι δύσκολο να απαλλαγείτε από την περίσσεια υγρών στο σώμα, διατηρώντας παράλληλα την κυκλοφορία του αίματος.
  • Πνευμονικό οίδημα: η απώλεια πρωτεϊνών από το πλάσμα του αίματος και η επακόλουθη πτώση της ωσμωτικής πίεσης προκαλεί ανώμαλη συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες προκαλώντας υποξία και δύσπνοια.
  • Υποθυρεοειδισμός: ανεπάρκεια της σφαιρίνης μεταφοράς της θυροξίνης (μια γλυκοπρωτεΐνη που είναι πλούσια σε ιώδιο και βρίσκεται στον θυρεοειδή αδένα) λόγω μειωμένης σφαιρίνης δέσμευσης του θυρεοειδούς.
  • Μπορεί να εμφανιστεί ανεπάρκεια βιταμίνης D. Η πρωτεΐνη που δεσμεύει τη βιταμίνη D χάνεται.
  • Υποκαλιαιμία: έλλειψη 25-υδροξυχοληκαλσιφερόλης (ο τρόπος αποθήκευσης της βιταμίνης D στο σώμα). Καθώς, η βιταμίνη D ρυθμίζει την ποσότητα ασβεστίου που υπάρχει στο αίμα, μια μείωση της συγκέντρωσής της θα οδηγήσει σε μείωση των επιπέδων ασβεστίου στο αίμα. Μπορεί να είναι αρκετά σημαντικό για να προκαλέσει τετανία. Η υποκαλιαιμία μπορεί να είναι σχετική. Τα επίπεδα ασβεστίου πρέπει να προσαρμόζονται με βάση το επίπεδο αλβουμίνης και τα επίπεδα ιονισμένου ασβεστίου πρέπει να ελέγχονται
  • Μικροκυτταρική υποχρωμική αναιμία: ανεπάρκεια σιδήρου που προκαλείται από την απώλεια φερριτίνης (ένωση που χρησιμοποιείται για την αποθήκευση σιδήρου στο σώμα). Είναι ανθεκτική στη θεραπεία σιδήρου.
  • Υποσιτισμός πρωτεϊνών: αυτό συμβαίνει όταν η ποσότητα πρωτεΐνης που χάνεται στα ούρα είναι μεγαλύτερη από αυτήν που καταναλώνεται, αυτό οδηγεί σε αρνητική ισορροπία αζώτου. 
  • Καθυστέρηση ανάπτυξης: μπορεί να συμβεί σε περιπτώσεις υποτροπής ή αντίστασης στη θεραπεία. Αιτίες επιβράδυνσης της ανάπτυξης είναι η ανεπάρκεια πρωτεΐνης από την απώλεια πρωτεΐνης στα ούρα, η ανορεξία (μειωμένη πρόσληψη πρωτεΐνης) και η θεραπεία με στερεοειδή (καταβολισμός).
  • Σύνδρομο Cushing.

  ΑΙΤΙΕΣ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Το νεφρωσικό σύνδρομο έχει πολλές αιτίες και μπορεί είτε να είναι αποτέλεσμα σπειραματικής νόσου που μπορεί είτε να περιορίζεται στο νεφρό, που ονομάζεται πρωτογενές νεφρωσικό σύνδρομο (πρωτοπαθής σπειραματονεφρίτιδα), είτε μια κατάσταση που επηρεάζει το νεφρό και άλλα μέρη του σώματος, που ονομάζεται δευτερογενές νεφρωσικό σύνδρομο.

  Πρωτοπαθής σπειραματονεφρίτιδα

  Οι πρωτογενείς αιτίες του νεφρωσικού συνδρόμου συνήθως περιγράφονται από την ιστολογία τους: 

  • Νόσος των ελάχιστων αλλοιώσεων: είναι η πιο συχνή αιτία νεφρωσικού συνδρόμου στα παιδιά. Οφείλει το όνομά του στο γεγονός ότι οι νεφρώνες εμφανίζονται φυσιολογικοί όταν προβάλλονται με το οπτικό μικροσκόπιο και είναι ορατές μόνο χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Ένα άλλο σύμπτωμα είναι η έντονη πρωτεϊνουρία.
  • Εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση: είναι η πιο συχνή αιτία νεφρωσικού συνδρόμου σε ενήλικες. Χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση ουλώδους ιστού στα σπειράματα. Ο όρος εστιακή χρησιμοποιείται, καθώς, μερικά από τα σπειράματα έχουν ουλές, ενώ άλλα φαίνονται ανέπαφα. Ο όρος τμηματικός αναφέρεται στο γεγονός ότι μόνο ένα μέρος της σπειραματικής συσκευής υφίσταται τη βλάβη.
  • Μεμβρανώδης σπειραματονεφρίτιδα: Η φλεγμονή της σπειραματικής μεμβράνης προκαλεί αυξημένη διαρροή στα νεφρά. Δεν είναι σαφές, γιατί αυτή η κατάσταση αναπτύσσεται στους περισσότερους ανθρώπους, αν και υπάρχει υποψία για έναν αυτοάνοσο μηχανισμό. 
  • Μεμβρανοϋπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα: είναι η φλεγμονή των σπειραμάτων μαζί με την εναπόθεση αντισωμάτων στις μεμβράνες τους, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη διήθηση.
  • Ταχέως προοδευτική σπειραματονεφρίτιδα: (Συνήθως εμφανίζεται ως νεφριτικό σύνδρομο) Τα σπειράματα ενός ατόμου έχουν σχήμα ημισελήνου. Χαρακτηρίζεται κλινικά από μια ταχεία μείωση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης (GFR) κατά τουλάχιστον 50% σε σύντομο χρονικό διάστημα, συνήθως, από μερικές ημέρες έως 3 μήνες. 

  Θεωρούνται «διαγνώσεις αποκλεισμού», δηλαδή διαγιγνώσκονται μόνο μετά την εξαίρεση δευτερογενών αιτιών.

  Δευτεροπαθής σπειραματονεφρίτιδα

  Οι δευτερογενείς αιτίες του νεφρωσικού συνδρόμου έχουν τα ίδια ιστολογικά σχήματα με τις κύριες αιτίες, αν και μπορεί να παρουσιάζουν κάποια διαφορά υποδηλώνοντας μια δευτερογενή αιτία, όπως τα σώματα εγκλεισμού.

  Συνήθως περιγράφονται από την υποκείμενη αιτία.

  • Διαβητική νεφροπάθεια: είναι μια επιπλοκή που εμφανίζεται σε ορισμένους διαβητικούς. Η περίσσεια σακχάρου στο αίμα συσσωρεύεται στα νεφρά προκαλώντας τη φλεγμονή και αδυναμία να εκτελέσουν τη φυσιολογική λειτουργία τους. Αυτό οδηγεί στη διαρροή πρωτεϊνών στα ούρα.
  • Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος: αυτή η αυτοάνοση ασθένεια μπορεί να επηρεάσει ορισμένα όργανα, μεταξύ των οποίων και τους νεφρούς, λόγω της εναπόθεσης ανοσοσυμπλεγμάτων που είναι χαρακτηριστικά για αυτήν την ασθένεια. Η ασθένεια μπορεί, επίσης, να προκαλέσει νεφρίτιδα λύκου.
  • Σαρκοείδωση: Αυτή η ασθένεια δεν επηρεάζει, συνήθως, τα νεφρά, αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, η συσσώρευση φλεγμονωδών κοκκιωμάτων (συλλογή ανοσοκυττάρων) στα σπειράματα μπορεί να οδηγήσει σε νεφρωσικό σύνδρομο.
  • Σύφιλη: Βλάβη στα νεφρά μπορεί να συμβεί κατά το δευτερογενές στάδιο αυτής της νόσου (μεταξύ 2 και 8 εβδομάδων από την έναρξη).
  • Ηπατίτιδα Β: Ορισμένα αντιγόνα που υπάρχουν κατά τη διάρκεια της ηπατίτιδας μπορούν να συσσωρευτούν στα νεφρά και να τα καταστρέψουν.
  • Σύνδρομο Sjögren: Αυτή η αυτοάνοση ασθένεια προκαλεί την εναπόθεση ανοσοσυμπλεγμάτων στα σπειράματα, προκαλώντας τη φλεγμονή τους. αυτός είναι ο ίδιος μηχανισμός που συμβαίνει στον συστηματικό ερυθηματώδη λύκο.
  • HIV: Τα αντιγόνα του ιού προκαλούν απόφραξη στον αυλό του σπειραματικού τριχοειδούς που μεταβάλλει τη φυσιολογική λειτουργία των νεφρών.
  • Αμυλοείδωση: Η εναπόθεση αμυλοειδών ουσιών (πρωτεΐνες με ανώμαλες δομές) στα σπειράματα τροποποιούν το σχήμα και τη λειτουργία τους.
  • Πολλαπλό μυέλωμα: Η νεφρική δυσλειτουργία προκαλείται από τη συσσώρευση και την καταβύθιση ελαφρών αλυσίδων, οι οποίες σχηματίζουν βλάβη στα απομακρυσμένα σωληνάρια, με αποτέλεσμα την απόφραξη των νεφρών. Επιπλέον, οι ελαφριές αλυσίδες μυελώματος είναι, επίσης, άμεσα τοξικές στα εγγύς νεφρικά σωληνάρια, αυξάνοντας περαιτέρω τη δυσλειτουργία των νεφρών.
  • Αγγειίτιδα: Φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων σε σπειραματικό επίπεδο εμποδίζει τη φυσιολογική ροή του αίματος και βλάπτει τους νεφρούς.
  • Καρκίνος: Όπως συμβαίνει στο μυέλωμα, η εισβολή των σπειραμάτων από καρκινικά κύτταρα διαταράσσει τη φυσιολογική λειτουργία τους.
  • Γενετικές διαταραχές: Το συγγενές νεφρωσικό σύνδρομο είναι μια σπάνια γενετική διαταραχή στην οποία η πρωτεΐνη νεφρίνη, ένα συστατικό του φραγμού σπειραματικής διήθησης, μεταβάλλεται.
  • Φάρμακα (π.χ. άλατα χρυσού, πενικιλλίνη, καπτοπρίλη): Για παράδειγμα, τα άλατα χρυσού μπορεί να προκαλέσουν περισσότερο ή λιγότερο σημαντική απώλεια πρωτεϊνών στα ούρα ως συνέπεια της συσσώρευσης μετάλλων. Η πενικιλλίνη είναι νεφροτοξική σε άτομα με νεφρική ανεπάρκεια και η καπτοπρίλη μπορεί να επιδεινώσει την πρωτεϊνουρία. Πολλά φάρμακα προκαλούν νεφρωσικό σύνδρομο.

  Νεφρωσικό σύνδρομο ανάλογα με το ιστολογικό πρότυπο

  Μεμβρανώδης νεφροπάθεια 

  • Σύνδρομο Sjögren
  • Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος 
  • Σακχαρώδης διαβήτης
  • Σαρκοείδωση
  • Φάρμακα (όπως κορτικοστεροειδή, χρυσός, ενδοφλέβια ηρωίνη)
  • Κακοήθεια (καρκίνος)
  • Βακτηριακές λοιμώξεις, π.χ. λέπρα & σύφιλη
  • Πρωτοζωικές λοιμώξεις, π.χ. ελονοσία
  • Εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση 

  Υπερτασική νεφροσκλήρυνση

  • HIV 
  • Παχυσαρκία
  • Απώλεια νεφρού

  Νόσος ελάχιστων αλλοιώσεων

  • Φάρμακα, ειδικά Μη Στερινοειδή Φλεγμονώδη στους ηλικιωμένους
  • Κακοήθεια, ειδικά λέμφωμα Hodgkin
  • Αλλεργία
  • Τσίμπημα μέλισσας

  Μεμβρανοϋπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα

  • Ηπατίτιδα C

  Γενετική: Είναι γνωστό ότι πάνω από 50 μεταλλάξεις σχετίζονται με αυτήν την κατάσταση.

  

  ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Η σπειραματική συσκευή του νεφρού φιλτράρει το αίμα που φτάνει εκεί. Αποτελείται από τριχοειδή αγγεία με μικρούς πόρους που επιτρέπουν τη διέλευση μικρών μορίων που έχουν μοριακό βάρος μικρότερο από 40.000 Daltons, αλλά όχι μεγαλύτερα μακρομόρια, όπως, πρωτεΐνες. Στο νεφρωσικό σύνδρομο, τα σπειράματα επηρεάζονται από φλεγμονή ή υαλίνωση (σχηματισμός ομοιογενούς κρυσταλλικού υλικού εντός κυττάρων) που επιτρέπει σε πρωτεΐνες, όπως, την αλβουμίνη, την αντιθρομβίνη ή τις ανοσοσφαιρίνες να διέρχονται μέσω της κυτταρικής μεμβράνης και να εμφανίζονται στα ούρα. Η λευκωματίνη είναι η κύρια πρωτεΐνη στο αίμα που είναι ικανή να διατηρήσει μια ογκοτική πίεση, η οποία αποτρέπει τη διαρροή υγρού στον εξωκυτταρικό χώρο και τον επακόλουθο σχηματισμό οιδημάτων. Ως απόκριση στην υποπρωτεϊναιμία το ήπαρ ξεκινά έναν αντισταθμιστικό μηχανισμό που περιλαμβάνει τη σύνθεση πρωτεϊνών, όπως η μακροσφαιρίνη άλφα-2 και οι λιποπρωτεΐνες. Η αύξηση των τελευταίων μπορεί να προκαλέσει την υπερλιπιδαιμία που σχετίζεται με αυτό το σύνδρομο.

  ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Μαζί με την απόκτηση πλήρους ιατρικού ιστορικού, απαιτείται μια σειρά βιοχημικών εξετάσεων προκειμένου να καταλήξουμε σε μια ακριβή διάγνωση που επιβεβαιώνει την παρουσία της ασθένειας. Επιπλέον, μερικές φορές πραγματοποιείται απεικόνιση των νεφρών (για δομή και παρουσία δύο νεφρών). Το πρώτο τεστ θα είναι μια ανάλυση ούρων για τον έλεγχο υψηλών επιπέδων πρωτεϊνών, καθώς ένα υγιές άτομο εκκρίνει μια ασήμαντη ποσότητα πρωτεΐνης στα ούρα. Η δοκιμή θα περιλαμβάνει μια 24ωρη εκτίμηση συνολικής πρωτεΐνης ούρων. Το δείγμα ούρων ελέγχεται για πρωτεϊνουρία (> 3,5 g ανά 1,73 m2 ανά 24 ώρες).  Στη συνέχεια, γίνεται εξέταση αίματος για υπολευκωματιναιμία: επίπεδα λευκωματίνης ≤2,5 g / dL (φυσιολογική τιμή = 3,5-5 g / dL). Στη συνέχεια, μια δοκιμασία κάθαρσης κρεατινίνης Clearance CCr θα αξιολογήσει τη λειτουργία των νεφρών, ιδίως, την ικανότητα σπειραματικής διήθησης. Ο σχηματισμός κρεατινίνης είναι αποτέλεσμα της διάσπασης του μυϊκού ιστού, μεταφέρεται στο αίμα και αποβάλλεται στα ούρα. Η μέτρηση της συγκέντρωσης οργανικών ενώσεων και στα δύο υγρά (αίμα και ούρα) αξιολογεί την ικανότητα των σπειραμάτων να φιλτράρουν το αίμα. Τα επίπεδα των ηλεκτρολυτών και της ουρίας μπορούν, επίσης, να αναλυθούν ταυτόχρονα με την κρεατινίνη, προκειμένου να αξιολογηθεί η λειτουργία των νεφρών. Ένα προφίλ λιπιδίων θα πραγματοποιηθεί, επίσης, καθώς υψηλά επίπεδα χοληστερόλης (υπερχοληστερολαιμία), ειδικά αυξημένη LDL, συνήθως, με ταυτόχρονα αυξημένη VLDL, είναι ενδεικτική του νεφρωσικού συνδρόμου. Μια βιοψία νεφρού μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιηθεί ως μια πιο συγκεκριμένη και επεμβατική μέθοδος δοκιμής. Τέλος, απαιτείται ανάλυση των αυτοάνοσων δεικτών (ANA, ASTO, C3, κρυοσφαιρίνες, ηλεκτροφόρηση λευκωμάτων ορού) και υπερηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας.

  ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Μερικά συμπτώματα που εμφανίζονται στο νεφρωτικό σύνδρομο, όπως, οίδημα και πρωτεϊνουρία, εμφανίζονται, επίσης, σε άλλες ασθένειες. Επομένως, άλλες παθολογίες πρέπει να αποκλειστούν για να καταλήξουμε σε οριστική διάγνωση.

  • Οίδημα: Εκτός από το νεφρωσικό σύνδρομο υπάρχουν δύο άλλες διαταραχές που συχνά εμφανίζονται με οίδημα. Αυτές είναι η καρδιακή ανεπάρκεια και η ηπατική ανεπάρκεια. Η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια μπορεί να προκαλέσει κατακράτηση υγρών στους ιστούς ως συνέπεια της μείωσης της ισχύος των κοιλιακών συστολών. Το υγρό συγκεντρώνεται αρχικά στους αστραγάλους, αλλά, στη συνέχεια γενικεύεται και ονομάζεται ανά σάρκα. Τα άτομα με συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια έχουν, επίσης, καρδιομεγαλία και αυτό βοηθά στη σωστή διάγνωση. Η σφαγιτιδική φλεβική πίεση μπορεί, επίσης, να αυξηθεί και μπορεί να είναι δυνατή η ακρόαση καρδιακών φυσημάτων. Ένα ηχοκαρδιογράφημα είναι η προτιμώμενη μέθοδος διερεύνησης για αυτά τα συμπτώματα. Ηπατική ανεπάρκεια που προκαλείται από κίρρωση, ηπατίτιδα και άλλες καταστάσεις, όπως ο αλκοολισμός, η χρήση ναρκωτικών ενδοφλεβίως ή ορισμένες κληρονομικές ασθένειες μπορεί να οδηγήσουν σε οίδημα στα κάτω άκρα και στην κοιλιακή κοιλότητα. Άλλα συνοδευτικά συμπτώματα περιλαμβάνουν τον ίκτερο, τις διασταλμένες φλέβες πάνω από τον ομφάλιο λώρο, σημάδια γρατσουνίσματος (λόγω εκτεταμένου κνησμού, γνωστή ως φαγούρα), διογκωμένο σπλήνα, αραχνοειδή αιμαγγειώματα, εγκεφαλοπάθεια, μώλωπες, οζώδες ήπαρ και ανωμαλίες στις δοκιμές λειτουργίας του ήπατος. Επίσης, τα συμπτώματα που σχετίζονται με τη χορήγηση ορισμένων φαρμάκων πρέπει να εξαιρεθούν. Αυτά τα φάρμακα προάγουν την κατακράτηση υγρού στα άκρα, όπως, συμβαίνει με τα μη στερινοειδή αντιφλεγμονώδη, ορισμένα αντιυπερτασικά φάρμακα, τα κορτικοστεροειδή και τις ορμόνες κ.ά. Η οξεία υπερφόρτωση υγρών μπορεί να προκαλέσει οίδημα σε άτομα με νεφρική ανεπάρκεια. Αυτά τα άτομα είναι γνωστό ότι έχουν νεφρική ανεπάρκεια και είτε έχουν πιει πάρα πολλά υγρά είτε έχουν καθυστερήσει την αιμοκάθαρσή τους. Επιπλέον, όταν ο μεταστατικός καρκίνος εξαπλώνεται στους πνεύμονες ή την κοιλιά, προκαλεί συλλογές και συσσώρευση υγρών λόγω απόφραξης των λεμφικών αγγείων και φλεβών, καθώς και ορώδους εξίδρωσης. 
  • Πρωτεϊνουρία: Η απώλεια πρωτεϊνών από τα ούρα προκαλείται από πολλούς παθολογικούς παράγοντες και η μόλυνση από αυτούς τους παράγοντες πρέπει να αποκλειστεί πριν να είναι βέβαιο ότι ένα άτομο έχει νεφρωσικό σύνδρομο. Το πολλαπλούν μυέλωμα μπορεί να προκαλέσει μια πρωτεϊνουρία που δεν συνοδεύεται από υπολευκωματιναιμία, η οποία είναι σημαντική βοήθεια για τη διαφορική διάγνωση. Άλλες πιθανές αιτίες πρωτεϊνουρίας περιλαμβάνουν την ασθένεια, την απώλεια βάρους ή τον πόνο στα οστά. Στον σακχαρώδη διαβήτη υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των αυξήσεων των επιπέδων γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης και της εμφάνισης πρωτεϊνουρίας. Άλλες αιτίες είναι η αμυλοείδωση και ορισμένες άλλες αλλεργικές και μολυσματικές ασθένειες.

  

  ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Η θεραπεία του νεφρωσικού συνδρόμου μπορεί να είναι συμπτωματική ή πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα τους τραυματισμούς που προκαλούνται στα νεφρά.

  Συμπτωματική θεραπεία

  Ο στόχος αυτής της θεραπείας είναι η αντιμετώπιση των ανισορροπιών που προκαλούνται από την ασθένεια: οίδημα, υπολευκωματιναιμία, υπερλιπιδαιμία, υπερπηκτικότητα και μολυσματικές επιπλοκές.

  -Οίδημα: 

  Η αντιμετώπιση του οιδήματος είναι ο πρωταρχικός στόχος της θεραπείας του νεφρωσικού συνδρόμου.

  Πραγματοποιείται μέσω του συνδυασμού ορισμένων συστάσεων:

  • Ανάπαυση: ανάλογα με τη σοβαρότητα του οιδήματος και λαμβάνοντας υπόψη τον κίνδυνο θρόμβωσης που προκαλείται από την παρατεταμένη ανάπαυση στο κρεβάτι. 
  • Θεραπεία με διατροφή: Διατροφή βασισμένη σε μια δίαιτα με τη σωστή πρόσληψη ενέργειας και ισορροπία πρωτεϊνών που θα χρησιμοποιηθούν σε διαδικασίες σύνθεσης και όχι ως πηγή θερμίδων. Συνιστάται, συνήθως, συνολικά 35 kcal / kg σωματικού βάρους / ημέρα. Αυτή η δίαιτα πρέπει, επίσης, να συμμορφώνεται με δύο ακόμη απαιτήσεις: η πρώτη είναι να μην καταναλώνεται περισσότερο από 1 g πρωτεΐνης / kg σωματικού βάρους / ημέρα, καθώς μια μεγαλύτερη ποσότητα θα μπορούσε να αυξήσει τον βαθμό πρωτεϊνουρίας και να προκαλέσει αρνητική ισορροπία αζώτου. Συνήθως, συνιστάται στους ανθρώπους κομμάτια κρέατος, ψαριού και πουλερικών. Η δεύτερη κατευθυντήρια γραμμή απαιτεί ότι η ποσότητα νερού που καταναλώνεται δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από το επίπεδο της διούρησης. Για να διευκολυνθεί αυτό, η κατανάλωση αλατιού πρέπει, επίσης, να ελέγχεται, καθώς, συμβάλλει στην κατακράτηση νερού. Συνιστάται να περιορίσετε την πρόσληψη νατρίου σε 1 ή 2 g / ημέρα, πράγμα που σημαίνει ότι το αλάτι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο μαγείρεμα και θα πρέπει, επίσης, να αποφεύγετε τα αλμυρά τρόφιμα. Τα τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε νάτριο περιλαμβάνουν μείγματα καρυκευμάτων, κονσέρβες, σούπες, κονσερβοποιημένα λαχανικά που περιέχουν αλάτι, κρέατα, όπως γαλοπούλα, ζαμπόν, σαλάμι, επεξεργασμένα τρόφιμα, fast food, σάλτσα σόγιας, κέτσαπ και σάλτσες σαλάτας. Στις ετικέτες τροφίμων αναγράφονται τα χιλιοστόγραμμα νατρίου ανά μερίδα. Το νάτριο πρέπει να είναι μικρότερο ή ίσο με τις θερμίδες ανά μερίδα. Να χρησιμοποιείτε καλύτερα ιωδιούχο ανεπεξέργαστο θαλασσινό αλάτι.
  • Φάρμακα: Η φαρμακολογική θεραπεία του οιδήματος βασίζεται σε διουρητικά φάρμακα (ειδικά διουρητικά αγκύλης, όπως η φουροσεμίδη). Σε σοβαρές περιπτώσεις οιδήματος (ή σε περιπτώσεις με  επιπτώσεις, όπως οίδημα του οσχέου, πρωκτού ή της ουρήθρας) ή σε άτομα με σοβαρές λοιμώξεις (όπως, σήψη ή υπεζωκοτική συλλογή), τα διουρητικά μπορούν να χορηγηθούν ενδοφλεβίως. Αυτό συμβαίνει όταν ο κίνδυνος από την αύξηση των υγρών θεωρείται μεγαλύτερος από τον κίνδυνο σοβαρής υποογκαιμίας, η οποία μπορεί να προκληθεί από την ισχυρή διουρητική δράση της ενδοφλέβιας θεραπείας. Να ελέγχετε, συχνά, τα επίπεδα αιμοσφαιρίνης και αιματοκρίτη. Χρησιμοποιείται διάλυμα 25% λευκωματίνης που χορηγείται μόνο για 4 ώρες προκειμένου να αποφευχθεί το πνευμονικό οίδημα. Τα επίπεδα αιμοσφαιρίνης και αιματοκρίτη αναλύονται ξανά: εάν η τιμή του αιματοκρίτη είναι μικρότερη από την αρχική τιμή (είναι σημείο σωστής επέκτασης), τα διουρητικά χορηγούνται για τουλάχιστον 30 λεπτά. Εάν το επίπεδο του αιματοκρίτη είναι μεγαλύτερο από το αρχικό, αυτό αποτελεί αντένδειξη για τη χρήση διουρητικών, καθώς, θα αυξάνουν την εν λόγω τιμή. Μπορεί να είναι απαραίτητο να δοθεί σε ένα άτομο κάλιο ή να απαιτείται αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες εάν το διουρητικό φάρμακο προκαλεί υποκαλιαιμία, ως παρενέργεια.

  -Υπολευκωματιναιμία: 

  Αντιμετωπίζεται με τη θεραπεία διατροφής που περιγράφεται ως θεραπεία για το οίδημα. Περιλαμβάνει μέτρια πρόσληψη τροφών πλούσιων σε ζωικές πρωτεΐνες. 

  -Υπερλιπιδαιμία:

  Ανάλογα με τη σοβαρότητα της πάθησης, μπορεί να αντιμετωπιστεί με υπολιπιδαιμική δίαιτα. Η κατάποση χοληστερόλης θα πρέπει να είναι μικρότερη από 300 mg / ημέρα, και απαιτούνται τρόφιμα με χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένα λίπη. Αποφύγετε τα κορεσμένα λίπη, όπως το βούτυρο, το τυρί, τα τηγανητά τρόφιμα, τα λιπαρά κομμάτια κόκκινου κρέατος και το δέρμα των πουλερικών. Αυξήστε την πρόσληψη ακόρεστου λίπους, όπως ελαιόλαδο, έλαιο canola, φυστικοβούτυρο, αβοκάντο, ψάρι και ξηρούς καρπούς. 

  -Θρομβοφιλία:

  Η ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους (LMWH) μπορεί να είναι κατάλληλη για χρήση ως προφυλακτικό σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως σε ασυμπτωματικά άτομα που δεν έχουν ιστορικό πάθησης από θρομβοεμβολισμό. Όταν η θρομβοφιλία είναι τέτοια που οδηγεί στο σχηματισμό θρόμβων αίματος, η ηπαρίνη χορηγείται για τουλάχιστον 5 ημέρες μαζί με από του στόματος αντιπηκτικά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και εάν ο χρόνος προθρομβίνης βρίσκεται εντός του θεραπευτικού εύρους του (μεταξύ 2 και 3), ενδέχεται να είναι δυνατή η αναστολή της LMWH διατηρώντας παράλληλα τα αντιπηκτικά από το στόμα για τουλάχιστον 6 μήνες.

  -Λοιμώδεις επιπλοκές:

  Μπορεί να ληφθούν αντιβακτηριακά φάρμακα σύμφωνα με το μολυσματικό παράγοντα.

  Εκτός από αυτές τις βασικές ανισορροπίες, η βιταμίνη D και το ασβέστιο λαμβάνονται, επίσης, από το στόμα σε περίπτωση που η ανεπάρκεια της βιταμίνης D προκαλεί σοβαρή υποκαλιαιμία. Αυτή η θεραπεία έχει ως στόχο την αποκατάσταση των φυσιολογικών επιπέδων ασβεστίου στο άτομο. 

  -Επίτευξη καλύτερου ελέγχου επιπέδων γλυκόζης στο αίμα εάν το άτομο είναι διαβητικό.

  -Έλεγχος της αρτηριακής πίεσης:

  Οι αναστολείς ACE είναι το φάρμακο επιλογής. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα μείωσης της αρτηριακής πίεσης, έχουν αποδειχθεί ότι μειώνουν την απώλεια πρωτεΐνης.

  Βλάβη στα νεφρά

  Η θεραπεία της βλάβης των νεφρών μπορεί να αντιστρέψει ή να καθυστερήσει την εξέλιξη της νόσου.

  Η νεφρική βλάβη αντιμετωπίζεται με συνταγογράφηση φαρμάκων:

  Κορτικοστερεοειδή: το αποτέλεσμα είναι η μείωση της πρωτεϊνουρίας και ο κίνδυνος μόλυνσης καθώς και η επίλυση του οιδήματος. Η πρεδνιζόνη συνταγογραφείται, συνήθως, σε δόση 60 mg/m2 της επιφάνειας του σώματος/ημέρα σε μια πρώτη θεραπεία για 4-8 εβδομάδες. Μετά από αυτήν την περίοδο η δόση μειώνεται στα 40 mg/m2 για άλλες 4 εβδομάδες. Τα άτομα με υποτροπή ή τα παιδιά λαμβάνουν πρεδνιζολόνη 2 mg/kg/ημέρα έως ότου τα ούρα γίνουν αρνητικά για την πρωτεΐνη. Στη συνέχεια, 1,5 mg/kg/ημέρα για 4 εβδομάδες.

  Συχνές υποτροπές αντιμετωπίζονται με: κυκλοφωσφαμίδη ή μουστάρδα αζώτου (μεχλωραιθαμίνη) ή κυκλοσπορίνη ή λεβαμιζόλη.

  Οι άνθρωποι μπορούν να ανταποκριθούν στην πρεδνιζόνη με διάφορους τρόπους:

  • Άτομα με ευαίσθησία στα κορτικοστεεροειδή ή πρώιμη ανταπόκριση στα στερεοειδή: το άτομο ανταποκρίνεται στα κορτικοστερεοειδή τις πρώτες 8 εβδομάδες θεραπείας. Αυτό αποδεικνύεται από την έντονη διούρηση και την εξαφάνιση οιδημάτων, καθώς και από αρνητικό τεστ για πρωτεϊνουρία σε τρία δείγματα ούρων που λαμβάνονται κατά τη διάρκεια της νύχτας.
  • Άτομα με ανθεκτικότητα στα κορτικοστερεοειδή ή καθυστερημένη ανταπόκριση στα στερεοειδή: η πρωτεϊνουρία επιμένει μετά τη θεραπεία των 8 εβδομάδων. Η έλλειψη ανταπόκρισης είναι ενδεικτική της σοβαρότητας της σπειραματικής βλάβης, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.
  • Άτομα με δυσανεξία στα κορτικοστερεοειδή: εμφανίζονται επιπλοκές, όπως, η υπέρταση και κερδίζουν πολύ βάρος και μπορούν να αναπτύξουν άσηπτη ή αγγειακή νέκρωση του ισχίου ή του γόνατος, καταρράκτη και θρόμβωση ή / και εμβολές.
  • Άτομα εξαρτώμενα από τα κορτικοστερεοειδή: πρωτεϊνουρία εμφανίζεται όταν η δόση του κορτικοστερεοειδούς μειώνεται ή υπάρχει υποτροπή τις δύο πρώτες εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας.

  Ο έλεγχος ευαισθησίας in vitro στα γλυκοκορτικοειδή, με την επίδρασή τους στα μονοπύρηνα κύτταρα του περιφερικού αίματος του ατόμου σχετίζεται με τον αριθμό των  μη βέλτιστων κλινικών αποκρίσεων: τα πιο ευαίσθητα άτομα in vitro έχουν μεγαλύτερη εξάρτηση από τα κορτικοειδή, ενώ στα πιο ανθεκτικά άτομα vitro τα κορτικοειδή είναι αναποτελεσματική θεραπεία. 

  Ανοσοκατασταλτικά (κυκλοφωσφαμίδη): ενδείκνυται μόνο σε επαναλαμβανόμενο νεφρωσικό σύνδρομο σε άτομα που εξαρτώνται από τα κορτικοστεροειδή ή σε δυσανεξία στα κορτικοστερεοειδή. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, η πρωτεϊνουρία πρέπει να διορθωθεί πριν ξεκινήσει η θεραπεία με τον ανοσοκατασταλτικό, με παρατεταμένη θεραπεία με πρεδνιζόνη. Η αναστολή της πρωτεϊνουρίας δείχνει την ακριβή στιγμή κατά την οποία μπορεί να ξεκινήσει η θεραπεία με κυκλοφωσφαμίδη. Η θεραπεία συνεχίζεται για 8 εβδομάδες σε δόση 3 mg/kg/ημέρα, η ανοσοκαταστολή σταματά μετά από αυτήν την περίοδο. Για να μπορέσει να ξεκινήσει αυτή τη θεραπεία, το άτομο δεν πρέπει να πάσχει από ουδετεροπενία, ούτε αναιμία, κάτι που θα προκαλούσε περαιτέρω επιπλοκές. Η κυκλοφωσφαμίδη έχει πολλές παρενέργειες και η πιο ήπια είναι η αλωπεκία. Πραγματοποιούνται πλήρεις εξετάσεις μέτρησης αίματος κατά τη διάρκεια της θεραπείας προκειμένου να φανεί πιθανή μόλυνση.

  ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Η πρόγνωση για το νεφρωσικό σύνδρομο υπό θεραπεία είναι γενικά καλή, αν και αυτό εξαρτάται από την υποκείμενη αιτία, την ηλικία του ατόμου και την ανταπόκρισή του στη θεραπεία. Συνήθως, είναι καλή στα παιδιά, επειδή η νόσος ελαχίστων αλλοιώσεων ανταποκρίνεται πολύ καλά στα στεροειδή και δεν προκαλεί χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Τυχόν υποτροπές που συμβαίνουν γίνονται λιγότερο συχνές με την πάροδο του χρόνου. Το αντίθετο συμβαίνει με τη σπειραματονεφρίτιδα, στην οποία ο νεφρός παθαίνει βλάβη εντός τριών ετών από την ανάπτυξη της νόσου, καθιστώντας απαραίτητη την αιμοκάθαρση και την επακόλουθη μεταμόσχευση νεφρού. Επιπλέον, τα παιδιά κάτω των 5 ετών έχουν γενικά μια φτωχή πρόγνωση, όπως και οι ενήλικες ηλικίας άνω των 30 ετών, καθώς έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο νεφρικής ανεπάρκειας. Άλλες αιτίες, όπως η εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση, συχνά, οδηγούν σε νεφρική νόσο τελικού σταδίου. Παράγοντες που σχετίζονται με μια φτωχή πρόγνωση σε αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνουν τα επίπεδα πρωτεϊνουρίας, τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και τη νεφρική λειτουργία (GFR). Χωρίς θεραπεία, το νεφρωσικό σύνδρομο έχει πολύ κακή πρόγνωση, ιδιαίτερα η ταχέως εξελισσόμενη σπειραματονεφρίτιδα, η οποία οδηγεί σε οξεία νεφρική ανεπάρκεια μετά από μερικούς μήνες.

  ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ ΝΕΦΡΩΣΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

  Το νεφρωσικό σύνδρομο μπορεί να επηρεάσει οποιαδήποτε ηλικία, αν και εμφανίζεται κυρίως σε ενήλικες με αναλογία ενηλίκων προς παιδιά από 26 έως 1. Το σύνδρομο παρουσιάζεται με διαφορετικούς τρόπους στις δύο ομάδες: η συχνότερη σπειραματοπάθεια στα παιδιά είναι η ασθένεια ελάχιστης αλλαγής (66% των περιπτώσεων), ακολουθούμενη από εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (8%) και μεσαγγειοκαχοειδή σπειραματονεφρίτιδα (6%). Στους ενήλικες η πιο συχνή ασθένεια είναι η μεσαγγειο-τριχοειδής σπειραματονεφρίτιδα (30-40%), ακολουθούμενη από εστιακή και τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (15-25%) και ασθένεια ελάχιστης αλλαγής (20%). Το τελευταίο συνήθως εμφανίζεται ως δευτερογενές και όχι πρωτογενές όπως συμβαίνει στα παιδιά. Η κύρια αιτία της είναι η διαβητική νεφροπάθεια. Παρουσιάζεται συνήθως σε ένα άτομο από τη δεκαετία του '40 ή του '50. Από τις περιπτώσεις σπειραματονεφρίτιδας περίπου 60% έως 80% είναι πρωτογενείς, ενώ οι υπόλοιπες είναι δευτερογενείς. Υπάρχουν επίσης διαφορές στην επιδημιολογία μεταξύ των δύο φύλων, η ασθένεια είναι πιο συχνή στους άνδρες παρά στις γυναίκες με αναλογία 2 προς 1. Τα επιδημιολογικά δεδομένα αποκαλύπτουν επίσης πληροφορίες σχετικά με τον πιο συνηθισμένο τρόπο εμφάνισης συμπτωμάτων σε άτομα με νεφρωσικό σύνδρομο: η αυθόρμητη ύφεση εμφανίζεται σε έως και 20% ή 30% των περιπτώσεων κατά το πρώτο έτος της ασθένειας. Ωστόσο, αυτή η βελτίωση δεν είναι οριστική καθώς περίπου 50% έως 60% των ατόμων με νεφρωτικό σύνδρομο πεθαίνουν ή / και αναπτύσσουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια 6 έως 14 χρόνια μετά την ύφεση. Από την άλλη πλευρά, μεταξύ 10% και 20% των ανθρώπων έχουν συνεχή επεισόδια ύφεσης και υποτροπών χωρίς να πεθάνουν ή να θέσουν σε κίνδυνο τα νεφρά τους. Οι κύριες αιτίες θανάτου είναι καρδιαγγειακά, ως αποτέλεσμα της χρόνιας λειτουργίας του συνδρόμου και θρομβοεμβολικών ατυχημάτων.

  Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την υγεία των νεφρών

  Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την υγεία των νεφρών

  

  Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.

  Διαβάστε, επίσης,

  Το σύνδρομο Fanconi

  Θρόμβωση νεφρικής φλέβας

  Θρόμβωση των εν τω βάθει φλεβών

  Σπιρονολακτόνη

  Ασκίτης

  Η αφυδάτωση προκαλεί πολλές ασθένειες

  Α1 αντιθρυψίνη

  Χρήσιμες πληροφορίες για τη θρομβοφιλία

  Η θεραπεία για όλες τις κυτταρίτιδες

  Διάγνωση ασθενειών από τα μάτια

  Βαζοπρεσσίνη

  Καροτιναιμία

  Μήπως έχετε κατακράτηση υγρών;

  Η οικογενής αμυλοειδική νευροπάθεια

  Σύφιλη

  Μεμβρανώδης σπειραματονεφρίτιδα

  Ασβέστιο

  Πνευμονική εμβολή

  Λέμφωμα Hodgkin

  Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος

  Παρακέντηση υπεζωκότα

  Μάθετε να αξιολογείτε τη γενική ούρων

  Οζώδης πολυαρτηρίτιδα

  Ολικά λευκώματα αίματος

  Αλδοστερόνη

  Πότε επιβάλλεται αυστηρά δίαιτα στο αλάτι και πότε ελαστική

  α2- μακροσφαιρίνη

  Νόσος του Crohn

  Ποιοι πρέπει να κάνουν το εμβόλιο πνευμονιόκοκκου

  Εμβόλιο για τον πνευμονιόκοκκο στα παιδιά

  Ανοσοανεπάρκεια

  Δηλητηρίαση από υδράργυρο

  www.emedi.gr