Είναι συγγενής μυοπάθεια που χαρακτηρίζεται από υποτονία και μυϊκή αδυναμία
To σύνδρομο υποτονικού βρέφους ή υποτονία ή ελαττωμένος μυϊκός τόνος ή καλοήθης συγγενής υποτονία ή συγγενής υποτονία ή συγγενής υποτονία των μυών ή συγγενής μυϊκή αδυναμία ή συγγενής αμυατονία ή σύνδρομο υποτονικού βρέφους ή βρεφική υποτονία είναι μια κατάσταση χαμηλού μυϊκού τόνου (η ένταση ή η αντίσταση στο τέντωμα σε έναν μυ), που έχει σαν αποτέλεσμα τη μειωμένη μυϊκή δύναμη.
Η υποτονία δεν είναι μια ειδική ιατρική διαταραχή, αλλά μια πιθανή εκδήλωση πολλών διαφορετικών ασθενειών και διαταραχών που επηρεάζουν τον έλεγχο του κινητικού νεύρου από τον εγκέφαλο ή τη μυϊκή δύναμη.
Η υποτονία είναι αντίσταση στην παθητική κίνηση, ενώ η μυϊκή αδυναμία έχει ως αποτέλεσμα την εξασθένιση της ενεργητικής κίνησης.
Η κεντρική υποτονία προέρχεται από το κεντρικό νευρικό σύστημα, ενώ η περιφερική υποτονία σχετίζεται με προβλήματα εντός του νωτιαίου μυελού, των περιφερικών νεύρων και / ή των σκελετικών μυών.
Η διάγνωση της υποκείμενης αιτίας μπορεί να είναι δύσκολη.
Οι μακροχρόνιες επιδράσεις της υποτονίας στην ανάπτυξη του παιδιού και στη μεταγενέστερη ζωή εξαρτώνται, κυρίως, από τη σοβαρότητα της μυϊκής αδυναμίας και τη φύση της αιτίας. Ορισμένες διαταραχές έχουν ειδική θεραπεία, αλλά η κύρια θεραπεία για την ιδιοπαθή υποτονία ή την υποτονία νευρολογικής αιτίας είναι η φυσιοθεραπεία, η μουσικοθεραπεία και η λογοθεραπεία κ.ά.
Η υποτονία θεωρείται ότι συσχετίζεται με τη διάσπαση των προσαγωγών εισροών από τους υποδοχείς και / ή την έλλειψη έκφρασης της παρεγκεφαλίδας στο σύστημα που ενώνει τις ενδοφθάλμιες μυϊκές ίνες, ελέγχοντας έτσι την ευαισθησία του μυϊκού άξονα.
Κατά την εξέταση παρατηρείται μειωμένη αντίσταση στην παθητική κίνηση και οι μύες είναι ασυνήθιστα μαλακοί και υποχωρούν στην ψηλάφηση. Τα εν τω βάθει αντανακλαστικά του τένοντα είναι μειωμένα.
Η υποτονία είναι μια κατάσταση που μπορεί να βοηθηθεί με την έγκαιρη παρέμβαση.
Σημεία και συμπτώματα της υποτονίας
-Οι υποτονικοί ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν μια ποικιλία αντικειμενικών εκδηλώσεων με μειωμένο μυϊκό τόνο. Συχνά, παρατηρούνται καθυστερήσεις στις κινητικές δεξιότητες, μαζί με υπερκινητικές ή υπερεύκαμπτες αρθρώσεις, δυσκολία κίνησης της γνάθου και ομιλίας, ανεπαρκή αντανακλαστικά, μειωμένη αντοχή, μειωμένη δραστηριότητα, πτώση του ώμου, κλίση στη στήριξη και ελαττωμένη προσοχή. Η έκταση και η εμφάνιση συγκεκριμένων αντικειμενικών εκδηλώσεων εξαρτάται από την ηλικία του ασθενούς, τη σοβαρότητα της υποτονίας, τους συγκεκριμένους μύες που επηρεάζονται και μερικές φορές την υποκείμενη αιτία. Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι με υποτονία μπορεί να εμφανίσουν δυσκοιλιότητα, ενώ άλλοι δεν έχουν προβλήματα με το έντερο.
-Στο σύνδρομο υποτονικού βρέφους, τα βρέφη που πάσχουν από υποτονία είναι σαν κούκλες πάνινες. Δεν μπορούν να διατηρήσουν τους λυγισμένους συνδέσμους και να τους επεκτείνουν. Συχνά, η κίνηση του κεφαλιού είναι ανεξέλεγκτη, όπως στη χρόνια αταξία. Τα υποτονικά βρέφη έχουν συχνά δυσκολία στη σίτιση, καθώς οι μύες στο στόμα τους δεν έχουν την δύναμη για θηλασμό.
-Τα παιδιά με φυσιολογικό μυϊκό τόνο αναμένεται να επιτύχουν ορισμένες φυσικές ικανότητες μέσα σε ένα μέσο χρονικό διάστημα μετά τη γέννηση. Τα περισσότερα βρέφη με υποτονία έχουν καθυστέρηση στην ανάπτυξη. Οι κινητικές δεξιότητες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στην υποτονία. Μπορούν να χωριστούν σε ακαθόριστες κινητικές δεξιότητες και σε λεπτές κινητικές δεξιότητες κι επηρεάζονται αμφότερες. Τα υποτονικά βρέφη καθυστερούν να σηκώσουν το κεφάλι τους, ενώ ξαπλώνουν προς στο στομάχι τους, αναποδογυρίζουν, σηκώνονται σε καθιστή θέση, προσπαθούν να παραμένουν καθισμένα χωρίς να πέσουν, να ισορροπήσουν, και μερικές φορές περπατούν, σέρνοντας. Οι καθυστερήσεις στις καλές κινητικές δεξιότητες εμφανίζονται στο κράτημα ενός παιχνιδιού, στη μεταφορά ενός μικρού αντικείμενου από το ένα χέρι στο άλλο χέρι και στην παρατήρηση ενός αντικείμενου, ακολουθώντας την κίνηση με τα μάτια.
-Τα παιδιά με υποτονία μαθαίνουν να μιλούν αργότερα από τους συνομήλικούς τους, ακόμα κι αν φαίνεται να καταλαβαίνουν τις λέξεις και υπακούουν σε απλές εντολές. Οι δυσκολίες με τους μυς στο στόμα και στο σαγόνι μπορούν να εμποδίσουν την ορθή προφορά και να αποθαρρύνουν το συνδυασμό λέξεων και το σχηματισμό προτάσεων. Δεδομένου ότι η υποτονική κατάσταση είναι στην πραγματικότητα μια αντικειμενική εκδήλωση κάποιας υποκείμενης διαταραχής, μπορεί να είναι δύσκολο να καθοριστεί εάν οι καθυστερήσεις λόγου είναι αποτέλεσμα του κακού μυϊκού τόνου ή κάποιας άλλης νευρολογικής κατάστασης, όπως η διανοητική αναπηρία, που μπορεί να σχετίζεται με την αιτία υποτονίας. Επιπλέον, ο ελαττωμένος μυϊκός τόνος μπορεί να προκληθεί από το σύνδρομο Mikhail-Mikhail, το οποίο χαρακτηρίζεται από μυϊκή ατροφία και παρεγκεφαλιδική αταξία και οφείλεται σε ανωμαλίες στο γονίδιο ATXN1.
-Ο χαμηλός μυϊκός τόνος που συνδέεται με την υποτονία δεν πρέπει να συγχέεται με τη χαμηλή μυϊκή δύναμη ή τον ορισμό που χρησιμοποιείται, συνήθως, στην οικοδόμηση του σώματος. Ο νευρολογικός μυϊκός τόνος είναι μια εκδήλωση περιοδικών δυναμικών δράσης από τους κινητικούς νευρώνες. Δεδομένου ότι αποτελεί εγγενή ιδιότητα του νευρικού συστήματος, δεν μπορεί να αλλάξει μέσω εθελοντικού ελέγχου, άσκησης ή διατροφής. Ο πραγματικός μυϊκός τόνος είναι η έμφυτη ικανότητα του μυός να ανταποκρίνεται σε ένα τέντωμα. Για παράδειγμα, το να ισιώνει γρήγορα ο λυγισμένος αγκώνας ενός ανυποψίαστου παιδιού με φυσιολογικό τόνο, θα προκαλέσει τη σύσπαση των δικέφαλων μυών του (αυτόματη προστασία από πιθανό τραυματισμό). Όταν ο αισθητός κίνδυνος έχει περάσει ο μυς χαλαρώνει και επιστρέφει στην κανονική κατάσταση ηρεμίας του. Το παιδί με υποτονία έχει μυς που αργούν να προκαλέσουν συστολή των μυών, συστέλλονται πολύ αργά σε απόκριση σε ένα ερέθισμα και δεν μπορούν να διατηρήσουν συστολή για όσο διάστημα μπορούν οι φυσιολογικοί μυς. Οι υποτονικοί μυς δεν συμπτύσσονται πλήρως πριν χαλαρώσουν και πάλι (οι μύες προσαρμόζονται στο ερέθισμα και κλείνουν πάλι), παραμένουν χαλαροί και πολύ ελαστικοί, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιείται ότι έχουν πλήρη δυνατότητα να διατηρήσουν μια συστολή μυών με την πάροδο του χρόνου.
Αίτια υποτονίας
Ορισμένες καταστάσεις που είναι γνωστό ότι προκαλούν υποτονία:
Συγγενείς, δηλαδή ασθένειες με τις οποίες γεννιέται ένα άτομο (συμπεριλαμβανομένων γενετικών διαταραχών που παρουσιάζονται μέσα σε 6 μήνες)
Οι γενετικές διαταραχές είναι η συνηθέστερη αιτία
Σύνδρομο εξάλειψης του χρωμοσώματος 22q13 ή σύνδρομο Phelan-McDermid
Έλλειψη 3-μεθυλοκροτονυλ-CοΑ καρβοξυλάσης
Αχονδροπλασία
Σύνδρομο Aicardi
Διαταραχές του φάσματος του αυτισμού
Ασθένεια Canavan
Κεντροπυρηνική μυοπάθεια (μυοθυλακική μυοπάθεια)
Κεντρική ασθένεια πυρήνα
Σύνδρομο CHARGE
Σύνδρομο Cohen
Σύνδρομο Costello
Νόσος Dejerine-Sottas (HMSN τύπου III)
Σύνδρομο Down από τρισωμία 21 – συνηθέστερη
Σύνδρομο Ehlers-Danlos
Σύνδρομο Riley-Day
Σύνδρομο FG ή σύνδρομο Opitz–Kaveggia
Σύνδρομο Fragile X
Σύνδρομο Griscelli τύπου 1 (σύνδρομο Elejalde)
Διαταραχή της αυξητικής ορμόνης
Διαταραχή του Νευρικού ιστού της υπόφυσης
Ανεπάρκεια συνθετάσης ολεοκαρβοξυλάσης / ανεπάρκεια καρβοξυλάσης
Ασθένεια Krabbe
Νόσος του Leigh
Σύνδρομο Lesch-Nyhan
Σύνδρομο Marfan
Σύνδρομο Menkes
Μεθυλομηλονική οξέωση
Μυοτονική δυστροφία
Νόσος Niemann-Pick
Μη κεκτητική υπεργλυκαιμία ή εγκεφαλοπάθεια γλυκίνης (GCE)
Σύνδρομο Noonan
Νευροϊνωμάτωση
Το σύνδρομο Patau, όπως η τρισωμία 13
Σύνδρομο Prader-Willi
Σύνδρομο Rett
Σύνδρομο de Morsier
Σπονδυλική μυϊκή ατροφία (SMA)
Ανεπάρκεια αφυδρογονάσης της SSADH
Νόσος Tay-Sachs
Σύνδρομο Werdnig-Hoffmann – Σπονδυλική μυϊκή ατροφία με συγγενή εκφυλισμό των πρόσθιων κέρατων του νωτιαίου μυελού. Αυτοσώματη υπολειπόμενη
Σύνδρομο Wiedemann-Steiner
Σύνδρομο Williams
Σύνδρομο Zellweger
Αναπτυξιακή αναπηρία
Εγκεφαλική αταξία (συγγενής)
Διαταραχή αισθητικής επεξεργασίας
Διαταραχή του αναπτυξιακού συντονισμού
Υποθυρεοειδισμός (συγγενής)
Υποτονική εγκεφαλική παράλυση
Τερατογένεση από την έκθεση του μωρού σε βενζοδιαζεπίνες
Επίκτητες αιτίες
Αιτίες που εμφανίζονται μετά τη γέννηση
Γενετικές
Μυϊκή δυστροφία (μυοτονική δυστροφία) – συνηθέστερη
Λευκοδυστροφία
Σύνδρομο Rett
Σπονδυλική μυϊκή ατροφία
Λοιμώξεις
Εγκεφαλίτιδα
Σύνδρομο Guillain-Barré
Μηνιγγίτιδα
Πολιομυελίτδα
Σήψη
Τοξίνες
Βρεφική ακρωδυνία (δηλητηρίαση από τον υδράργυρο)
Διαταραχές αυτοάνοσες
Myasthenia gravis – συνηθέστερη
Αντίδραση σε εμβόλια
Κοιλιακή νόσος
Μεταβολικές διαταραχές
Υπερβιταμίνωση
Ίκτερος με δυσλειτουργία του εγκεφάλου, από τη χολερυθρίνη
Ραχιτισμός
Νευρολογικά
Εγκεφαλικός τραυματισμός,
Κατώτερες αλλοιώσεις κινητικού νευρώνα
Ανώτερες αλλοιώσεις κινητικού νευρώνα
Διάφορα
Διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των εγκεφαλικών βλαβών και εγκεφαλικής παράλυσης
Υποθυρεοειδισμός
Σύνδρομο Sandifer
Νεογνικό σύνδρομο απόσυρσης βενζοδιαζεπίνης σε παιδιά που γεννήθηκαν από μητέρες που έπαιρναν βενζοδιαζεπίνες
ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΥΠΟΤΟΝΙΚΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ
Νόσοι του ΚΝΣ
Ατονική διπληγία
Συγγενής παρεγκεφαλιδική αταξία
Πυρινικός ίκτερος
Χρωμοσομιακές διαταραχές
Οφθαλμοεγκεφαλονεφρικό σύνδρομο
Λιποειδώσεις του εγκεφάλου
Σύνδρομο Prader-Willi
Παθήσεις περιφερικών νεύρων
Πολυνευρίτιδα
Οικογενής δυσαυτονομία
Συγγενής αισθητηριακή νευροπάθεια
Παθήσεις της νευρομυϊκής σύναψης
Μείζων μυασθένεια
Βρεφική αλλαντίαση
Παθήσεις των μυών
Συγγενής μυϊκη δυστροφία
Μυοτονική δυστροφία
Νόσοι εναποθήκευσης γλυκογόνου των μυών και της καρδιάς
Νόσος κεντρικού πυρήνα
Μυοπάθεια
Μιτοχονδριακές μυοπάθειες
Ο ελαττωμένος μυϊκός τόνος ή η υποτονία του νεογνού είναι δυνατό να αποτελεί παροδικό φαινόμενο και να υποχωρήσει, χωρίς προβλήματα ή να οφείλεται σε σοβαρές παθήσεις του ΚΝΣ, του νωτιαίου μυελού, των κυττάρων των προσθίων κεράτων, των νευρομυϊκών συνάψεων ή των μυών.
Οι παθήσεις του εγκεφάλου που προκαλούν υποτονία είναι η υποξική-ισχαιμική εγκεφαλοπάθεια, η αιμορραγία των εγκεφαλικών κοιλιών, η μηνιογγίτιδα, η ύπαρξη μεταβολικών τοξινών (οργανικά οξέα ή αμμωνία ή η χορήγηση φαρμάκων με κεντρική δράση. Το νεογνό δε βρίσκεται σε εγρήγορση και παρουσιάζει ασθενές κλάμα, σπασμούς και ηλεκτροεγκεφαλογραφικές ανωμαλίες, ενώ φυσιολογικά είναι τα εν τω βάθει τενόντια αντανακλαστικά.
Οι βλάβες του νωτιαίου μυελού οφείλονται σε τραυματισμό ή δυσπλασία. Τα πάσχοντα νεογνά βρίσκονται σε εγρήγορση και παρουσιάζουν ισχυρό κλάμα, ελάττωση των εν τω βάθει αντανακλαστικών, ελάττωση των αυτόματων κινήσεων χαμηλότερα από το επίπεδο της βλάβης και φυσιολογικό ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.
Οι παθήσεις των κυττάρων των προσθίων κεράτων, όπως η νόσος Wewrding-Hoffman εκδηλώνονται με εγρήγορση του νεογνού, το οποίο, όμως παρουσιάζει υποτονία, δεσμιδώσεις της γλώσσας, απουσία των εν τω βάθει τενόντιων αντανακλαστικών, ελάττωση της μυϊκής μάζας και αλλοιώσεις νευρογενούς αιτιολογίας στο ηλεκτρομυογράφημα και στη βιοψία μυός.
Οι παθήσεις της νευρομυϊκής σύναψης, όπως η παροδική μυασθένεια των νεογνών, των οποίων οι μητέρες πάσχουν από μυασθένεια, υποδηλώνονται από το συνδυασμό εγρήγορσης, με ασθενές κλάμα, οφθαλμοπληγία, βλεφαρόπτωση, με φυσιολογικά εν τω βάθει τενόντια αντανακλαστικών, παθολογικό ηλεκτρομυογράφημα και θετική δοκιμασία φυσοστιγμίνης.
Οι παθήσεις των μυών είναι δυνατό να εκδηλώνονται πριν από τη γέννηση ή αμέσως μετά από αυτήν και μπορεί να οφείλονται σε συγγενή μυϊκή δυστροφία, συγγενή μυοτονία, γλυκογονίαση, μιτοχονδριακές διαταραχές, συγγενή γαλακτική οξέωση ή άλλες μυοπάθειες. Το νεογνό με μυϊκή πάθηση βρίσκεται σε εγρήγορση και έχει ζωηρό κλάμα, αλλά παρουσιάζει ελάττωση της μυϊκής μάζας, συγκάμψεις, μυοπαθητικό ηλεκτρομυογράφημα, χαρακτηριστικά στοιχεία στη βιοψία μυός και αύξηση της κρεατινικής φωσφοκινάσης (CPK) του ορού, με ή χωρίς ελάττωση των εν τω βάθει τενόντιων αντανακλαστικών.
Πολλές από αυτές τις καταστάσεις συνοδεύονται από αναπνευστική δυσχέρεια και τα νεογνά δυσκολεύονται να καταπιούν τα εκκρίματα, τα οποία εισροφούν ή είναι δυνατόν να παρουσιάζουν αναπνευστική ανεπάρκεια, λόγω αδυναμίας των αναπνευστικών μυών.
Διάγνωση υποτονίας
Η διερεύνηση του υποτονικού νεογνού πρέπει να περιλαμβάνει τη λήψη οικογενειακού ιστορικού, στο οποίο αναζητούνται περιπτώσεις μυασθένειας, μυϊκής δυστροφίας, μυοτονικής δυστροφίας, κληρονομικών μυοπαθειών και ύπαρξη άλλων βρεφών με μεταβολικά νοσήματα.
Ο εργαστηριακός έλεγχος εξαρτάται από το ιστορικό και τα ευρήματα της αντικειμενικής εξέτασης και συνίσταται σε μεταβολικές δοκιμασίες οργανικών οξέων και καρνιτίνης, υπερηχογράφημα μυών και εγκεφάλου, εξέταση της νευρικής αγωγιμότητας, ηλεκτρομυογράφημα, μέτρηση CPK ορού, δοκιμασία νεοστιγμίνης και βιοψία μυός κι εξέταση σε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Η ανάλυση των χρωμοσωμάτων βοηθά στη διάγνωση των νεογνών με σύνδρομο Prader-Willi, στο οποίο παρατηρείται εξάλειψη του μακρού σκέλους του χρωμοσώματος 15.
Εάν η αιτία της υποτονίας βρίσκεται στον εγκέφαλο, τότε μπορεί να χαρακτηριστεί ως εγκεφαλική παράλυση.
Εάν η αιτία βρίσκεται στους μύες, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μυϊκή δυστροφία.
Αν η αιτία είναι στα νεύρα, είναι υποτονία λόγω πολυνευροπάθειας.
Πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να διαγνωσθούν.
Η διάγνωση ενός ασθενούς περιλαμβάνει τη λήψη οικογενειακού ιατρικού ιστορικού και μια φυσική εξέταση και μπορεί να ζητηθούν επιπρόσθετες εξετάσεις όπως μαγνητικός συντονισμός, ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG), εξετάσεις αίματος, γενετικές εξετάσεις (καρυότυπος για ειδικές γονιδιακές ανωμαλίες), ηλεκτρομυογραφία, βιοψία μυών και νεύρων.
Η ήπια ή καλοήθης υποτονία διαγιγνώσκεται, συχνά, μέσω μιας σειράς ασκήσεων που έχουν σχεδιαστεί για να εκτιμήσουν την αναπτυξιακή πρόοδο ή την παρατήρηση των φυσικών αλληλεπιδράσεων. Δεδομένου ότι ένα υποτονικό παιδί δυσκολεύεται να αποκρυπτογραφήσει τη χωρική του θέση, μπορεί να έχει κάποιους αναγνωρίσιμους μηχανισμούς αντιμετώπισης, όπως το κλείδωμα των γόνατων, ενώ επιχειρεί να περπατήσει. Η καθυστέρηση στην ανάπτυξη μπορεί να υποδηλώνει υποτονία.
Πρόγνωση και θεραπεία
Δεν υπάρχει επί του παρόντος καμία γνωστή θεραπεία για τα περισσότερα αίτια της υποτονίας και οι αντικειμενικές εκδηλώσεις μπορεί να υπάρχουν δια βίου. Το αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη περίπτωση της υποτονίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη φύση της υποκείμενης νόσου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο μυϊκός τόνος βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου ή ο ασθενής μπορεί να μάθει ή να σχεδιάσει μηχανισμούς αντιμετώπισης που του επιτρέπει να ξεπεράσει τις πιο αδύνατες πτυχές της διαταραχής. Ωστόσο, η υποτονία που προκαλείται από παρεγκεφαλιδική δυσλειτουργία ή ασθένειες κινητικών νευρώνων μπορεί να είναι προοδευτική και απειλητική για τη ζωή.
Η υποτονία αντιμετωπίζεται από παιδίατρους (ειδικευμένους στην ανάπτυξη παιδιών), νευρολόγους, νεογνολόγους (ειδικευμένους στη φροντίδα νεογνών), γενετιστές, επαγγελματίες θεραπευτές, φυσιοθεραπευτές, θεραπευτές, ορθοπεδικούς, παθολόγους κ.ά και εξειδικευμένη νοσηλευτική φροντίδα.
Εάν η υποκείμενη αιτία είναι γνωστή, η θεραπεία προσαρμόζεται στην συγκεκριμένη νόσο, ακολουθούμενη από συμπτωματική και υποστηρικτική θεραπεία για την υποτονία. Σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, η θεραπεία μπορεί να είναι υποστηρικτική, όπως η μηχανική βοήθεια για βασικές λειτουργίες ζωής, όπως η αναπνοή και η σίτιση, η φυσιοθεραπεία για την πρόληψη της μυϊκής ατροφίας και της διατήρησης της κινητικότητας των αρθρώσεων, καθώς και μέτρα για την πρόληψη των ευκαιριακών λοιμώξεων, όπως η πνευμονία. Οι θεραπείες για τη βελτίωση της νευρολογικής κατάστασης μπορεί να περιλαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή για επιληψία, φάρμακα ή συμπληρώματα για τη σταθεροποίηση μιας μεταβολικής διαταραχής ή χειρουργική επέμβαση για την ανακούφιση της πίεσης από τον υδροκέφαλο (αυξημένο υγρό στον εγκέφαλο).
Η φυσιοθεραπεία μπορεί να βελτιώσει τον έλεγχο των κινήσεων και τη συνολική δύναμη του σώματος σε άτομα με υποτονία. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση τόσο της στατικής όσο και της δυναμικής σταθεροποίησης της στάσης, κάτι που είναι σημαντικό δεδομένου ότι η αστάθεια είναι συχνό πρόβλημα στους ανθρώπους με υποτονία.
Ένας φυσιοθεραπευτής μπορεί να αναπτύξει προγράμματα κατάρτισης ειδικά για τον ασθενή για τη βελτιστοποίηση του ορθοστατικού ελέγχου, προκειμένου να αυξηθεί η ισορροπία και η ασφάλεια.
Για την προστασία από τις ασυμμετρίες της στάσης μπορεί να είναι απαραίτητη η χρήση υποστηρικτικών και προστατευτικών ιατρικών βοηθημάτων. Οι φυσιοθεραπευτές μπορεί να χρησιμοποιήσουν τεχνικές για να αυξήσουν τον τόνο διευκολύνοντας ή ενισχύοντας τη συστολή των μυών σε ασθενείς με υποτονία. Για τους ασθενείς που παρουσιάζουν μυϊκή αδυναμία επιπρόσθετα γίνεται ηλεκτρική διέγερση των μυών, για να “ενεργοποιήσει τους υποτονικούς μυς, να βελτιώσει τη δύναμη και να δημιουργήσει κίνηση στα παραλυμένα άκρα, αποτρέποντας ταυτόχρονα την ατροφία αχρηστίας. Είναι σημαντικό να επικεντρώνεται ο ασθενής στην προσπάθεια σύσφιγξης του μυ που διεγείρεται. Η φυσιοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή στην αυτοεξυπηρέτηση με τα καθημερινά καθήκοντα μέσω της βελτίωσης των κινητικών δεξιοτήτων, της δύναμης και της λειτουργικής αντοχής.
Η λογοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει με την αναπνοή, την ομιλία και τις δυσκολίες κατάποσης που μπορεί να έχει ο ασθενής.
Η θεραπεία για βρέφη και μικρά παιδιά μπορεί, επίσης, να περιλαμβάνει προγράμματα αισθητηριακής διέγερσης. “
Ο φυσιοθεραπευτής μπορεί να συστήσει μια ιατρική συσκευή στον ασθενή για να αντισταθμίσει τους αδύναμους μύες των κάτω άκρων.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Θεραπεία υποκείμενης νόσου
Τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για τους μυς
Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για τους μυς
Τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για το νευρικό σύστημα
Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για το νευρικό σύστημα
Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με τον θεράποντα ιατρό
Διαβάστε, επίσης,
Σύνδρομο Meige – Emedi
