Μολυβδίαση. Είναι η δηλητηρίαση από μόλυβδο, η οποία μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σε όλα τα συστήματα του ανθρώπου.
Μολυβδίαση
Η δηλητηρίαση από μόλυβδο, ICD-10 T56.0, προκαλείται από αυξημένα επίπεδα του μολύβδου στο σώμα.
Ο μόλυβδος παρεμβαίνει με μία ποικιλία διεργασιών του σώματος και είναι τοξικός σε πολλά όργανα και ιστούς, όπως η καρδιά, τα οστά, το έντερο, τα νεφρά, το αναπαραγωγικό και το νευρικό σύστημα. Παρεμβαίνει στην ανάπτυξη του νευρικού συστήματος και επομένως, είναι ιδιαίτερα τοξικό για τα παιδιά, προκαλώντας διαταραχές της μάθησης και της συμπεριφοράς.
Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν κοιλιακό πόνο, σύγχυση, κεφαλαλγία, αναιμία, ευερεθιστότητα και σε σοβαρές περιπτώσεις, επιληπτικές κρίσεις, κώμα και θάνατο.
Οι οδοί έκθεσης περιλαμβάνουν τον μολυσμένο αέρα, το νερό, το έδαφος, τα τρόφιμα και τα καταναλωτικά προϊόντα.
Η επαγγελματική έκθεση είναι συχνή αιτία της δηλητηρίασης από μόλυβδο σε ενήλικες. Μία από τις μεγαλύτερες απειλές για τα παιδιά είναι το χρώμα μολύβδου, που υπάρχει σε πολλά σπίτια, ιδιαίτερα στα παλιά. Έτσι, τα παιδιά που έρχονται σε επαφή με βαφές από ξεφλουδισμένες πόρτες ή σκόνη μολύβδου είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο.
Η πρόληψη της έκθεσης στο μόλυβδο απαιτεί αντικατάσταση στοιχείων, που περιέχουν μόλυβδο, όπως σωληνώσεις και σε εθνικό επίπεδο απαγόρευση μολύβδου σε προϊόντα και μείωση των επιτρεπόμενων επιπέδων στο νερό ή στο έδαφος.
Αυξημένα μολύβδου στο σώμα μπορεί να ανιχνευθούν από την παρουσία των μεταβολών στα κύτταρα του αίματος, στο μικροσκόπιο, με τις πυκνές γραμμές στα οστά των παιδιών σε ακτίνες Χ, αλλά το κύριο εργαλείο για τη διάγνωση είναι η μέτρηση του επιπέδου μολύβδου στο αίμα, που δείχνει την ποσότητα του μολύβδου, που κυκλοφορεί στο αίμα και όχι το ποσό που αποθηκεύεται στο σώμα. Αυξημένα επίπεδα μολύβδου στο αίμα για τους ενήλικες είναι τα 10 (μg/dl). Για τα παιδιά είναι τα 5 (μg/dl).
Οι κύριες θεραπείες είναι απομάκρυνση της πηγής του μολύβδου και η χορήγηση παραγόντων, που δεσμεύουν τον μόλυβδο.
Η δηλητηρίαση από μόλυβδο μπορεί να είναι οξεία ή χρόνια.
Ο μόλυβδος σχηματίζει μια ποικιλία ενώσεων και υπάρχει στο περιβάλλον σε διάφορες μορφές.
Σημεία και συμπτώματα μολυβδίασης
1.Πονοκέφαλοι, ευερεθιστότητα, κόπωση, δυσκολία στον ύπνο, δυσκολία στην εκμάθηση ή συγκέντρωση, επιθετική συμπεριφορά.
2.Πόνος στο στομάχι, δυσκοιλιότητα, έμετος, ναυτία, απώλεια βάρους.
3.Απώλεια της ακοής.
4.Αναιμία, ασυνήθιστη χλωμάδα, επιβράδυνση της ανάπτυξης, επιληπτικές κρίσεις, κώμα.
5.Νεφρική βλάβη, απώλεια της όρεξης.
6.Μειωμένη αισθητικότητα.
7.Μυϊκή αδυναμία.
Τα συμπτώματα από την έκθεση σε οργανικό μόλυβδο είναι ίσως πιο τοξικά από του ανόργανου μολύβδου.
Η δηλητηρίαση από οργανικές ενώσεις μολύβδου προκαλεί συμπτώματα, κυρίως, στο κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως, αϋπνία, παραλήρημα, γνωστικά ελλείμματα, τρόμο, ψευδαισθήσεις και σπασμούς.
Τα συμπτώματα μπορεί να είναι διαφορετικά σε ενήλικες και παιδιά.
Τα κύρια συμπτώματα σε ενήλικες είναι κεφαλαλγία, κοιλιακό άλγος, απώλεια μνήμης, νεφρική ανεπάρκεια, αναπαραγωγικά προβλήματα στους άντρες, και αδυναμία, πόνος ή μούδιασμα στα άκρα.
Τα πρώιμα συμπτώματα της δηλητηρίασης από μόλυβδο σε ενήλικες είναι, συνήθως, μη ειδικά και περιλαμβάνουν κατάθλιψη, απώλεια της όρεξης, διαλείπον κοιλιακό άλγος, ναυτία, διάρροια, δυσκοιλιότητα και πόνος στους μυς. Άλλα πρώιμα σημεία στους ενήλικες περιλαμβάνουν αδιαθεσία, κόπωση, μειωμένη λίμπιντο και προβλήματα με τον ύπνο. Μια ασυνήθιστη γεύση στο στόμα και αλλαγές στην προσωπικότητα είναι, επίσης, πρώιμα σημεία.
Σε ενήλικες, τα συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν σε επίπεδα πάνω από 40 μg/dL, αλλά είναι πιο πιθανό να συμβούν μόνο σε επίπεδα πάνω από 50-60 μg/dL.
Τα συμπτώματα αρχίζουν να εμφανίζονται σε παιδιά γενικά, περίπου, στα 60 μg/dL. Σε επίπεδα μολύβδου στο αίμα μεταξύ 25 και 60 μg/dL, νευροψυχιατρικές επιπτώσεις, όπως καθυστερημένος χρόνος αντίδρασης, ευερεθιστότητα και δυσκολία στη συγκέντρωση, καθώς και επιβράδυνση της νευρικής αγωγιμότητας και πονοκέφαλος μπορεί να εμφανιστούν. Αναιμία συμβαίνει σε επίπεδα μολύβδου στο αίμα μεγαλύτερα από 50 μg/dL. Στους ενήλικες, κοιλιακός κολικός, με παροξυσμικό πόνο, μπορεί να εμφανιστεί σε επίπεδα μολύβδου στο αίμα άνω των 80 μg/dL. Σε επίπεδα μολύβδου στο αίμα άνω των 100 μg/dL παρατηρείται εγκεφαλοπάθεια από οίδημα του εγκεφάλου, παραλήρημα, κώμα, σπασμοί, και κεφαλαλγία. Στα παιδιά, παρατηρείται περίεργη συμπεριφορά και απάθεια σε επίπεδα μολύβδου που υπερβαίνουν τα 70 μg/dL.
Οξεία δηλητηρίαση από μόλυβδο
Σε οξεία δηλητηρίαση, τα νευρολογικά συμπτώματα είναι πόνος, μυϊκή αδυναμία, παραισθησίες και σπάνια, συμπτώματα που σχετίζονται με εγκεφαλίτιδα. Κοιλιακό άλγος, ναυτία, έμετος, διάρροια, δυσκοιλιότητα είναι άλλα οξέα συμπτώματα. Στο στόμα υπάρχει μια μεταλλική γεύση. Γαστρεντερικά προβλήματα, όπως δυσκοιλιότητα, διάρροια, ανορεξία, ή απώλεια βάρους, είναι συχνά σε οξεία δηλητηρίαση. Απορρόφηση μεγάλων ποσοτήτων μολύβδου σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα μπορεί να προκαλέσει σοκ. Αιμόλυση (ρήξη των ερυθρών αιμοσφαιρίων) εξαιτίας οξείας δηλητηρίασης μπορεί να προκαλέσει αναιμία και αιμοσφαιρινουρία. Βλάβη στα νεφρά μπορεί να προκαλέσει μειωμένη παραγωγή ούρων.
Χρόνια δηλητηρίαση από μόλυβδο
Η χρόνια δηλητηρίαση, συνήθως, παρουσιάζεται με συμπτώματα, που επηρεάζουν πολλά συστήματα, αλλά συνδέεται με τρεις κύριους τύπους συμπτωμάτων: γαστρεντερικά, νευρομυϊκά και νευρολογικά. Τα συμπτώματα του κεντρικού νευρικού συστήματος και τα νευρομυϊκά, συνήθως, προκύπτουν από έντονη έκθεση, ενώ τα γαστρεντερικά συμπτώματα, συνήθως, είναι αποτέλεσμα από την έκθεση για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους.
Σημεία της χρόνιας έκθεσης περιλαμβάνουν την απώλεια της βραχυπρόθεσμης μνήμης ή της συγκέντρωσης, κατάθλιψη, ναυτία, κοιλιακό άλγος, απώλεια συντονισμού και το μούδιασμα και η φαγούρα στα άκρα. Η κόπωση, τα προβλήματα με τον ύπνο, οι πονοκέφαλοι, ο λήθαργος και η αναιμία είναι συχνές σε χρόνια δηλητηρίαση από μόλυβδο. Η ωχρότητα του δέρματος είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό. Μια μπλε γραμμή, κατά μήκος των ούλων, η γραμμή Burton είναι μια άλλη ένδειξη της χρόνιας δηλητηρίασης από μόλυβδο. Τα παιδιά με χρόνια δηλητηρίαση μπορεί να είναι υπερκινητικά ή να έχουν επιθετική συμπεριφορά.
Επιπτώσεις στα παιδιά από το μόλυβδο
Ένα έμβρυο, που αναπτύσσεται στη μήτρα μιας γυναίκας, που έχει αυξημένα επίπεδα μολύβδου στο αίμα, είναι, επίσης, ευαίσθητο σε δηλητηρίαση από μόλυβδο από ενδομήτρια έκθεση και είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο να γεννηθεί πρόωρα ή με χαμηλό βάρος.
Τα παιδιά είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο για δηλητηρίαση από μόλυβδο, διότι τα μικρότερα σώματα τους βρίσκονται σε ανάπτυξη. Ο μόλυβδος απορροφάται με ταχύτερο ρυθμό σε σύγκριση με τους ενήλικες. Επιπλέον, τα παιδιά βρίσκονται, συνεχώς, στο πάτωμα και ως εκ τούτου, πιο επιρρεπή στην κατάποση και την εισπνοή σκόνης που είναι μολυσμένη με μόλυβδο.
Τα κλασικά σημεία και τα συμπτώματα στα παιδιά είναι η απώλεια της όρεξης, ο κοιλιακός πόνος, ο έμετος, η απώλεια βάρους, δυσκοιλιότητα, αναιμία, νεφρική ανεπάρκεια, ευερεθιστότητα, λήθαργος, μαθησιακές δυσκολίες και προβλήματα συμπεριφοράς.
Οδοί έκθεσης στο μόλυβδο
Ο μόλυβδος είναι μια συχνή περιβαλλοντική ρύπανση.
Οι αιτίες της μόλυνσης του περιβάλλοντος περιλαμβάνουν τη βιομηχανική χρήση μολύβδου (μπαταρίες μολύβδου, σύρματα ή σωλήνες και ανακύκλωση μετάλλων). Τα παιδιά, που ζουν κοντά σε εγκαταστάσεις που μεταποιούν μόλυβδο, όπως χυτήρια μολύβδου, έχουν βρεθεί να έχουν ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα μολύβδου στο αίμα.
Η έκθεση στο μόλυβδο μπορεί να προκύψει από την επαφή με το μόλυβδο στον αέρα, την οικιακή σκόνη, το έδαφος, το νερό και τα εμπορικά προϊόντα.
Επαγγελματική έκθεση στο μόλυβδο
Οι εργαζομένοι στην ανακύκλωση μπαταριών βρίσκονται σε κίνδυνο, για έκθεση στο μόλυβδο.
Στους ενήλικες, η επαγγελματική έκθεση είναι η κύρια αιτία της δηλητηρίασης από μόλυβδο. Οι άνθρωποι μπορεί να εκτεθούν κατά την εργασία σε εγκαταστάσεις, που παράγουν μια ποικιλία από προϊόντα που περιέχουν μόλυβδο (ασπίδες ακτινοβολίας, πυρομαχικά, χειρουργικός εξοπλισμός, ταινίες ψηφιακών ακτινογραφιών, υδραυλικά, κυκλώματα, κινητήρες τζετ και κεραμικά σμάλτα). Οι ανθρακωρύχοι, οι υδραυλικοί και μηχανικοί, οι μηχανικοί αυτοκινήτων, οι κατασκευαστές γυαλιού, οι εργαζόμενοι στις κατασκευές, οι κατασκευαστές μπαταριών, όσοι δουλεύουν στην ανακύκλωση και οι κατασκευαστές πλαστικών είναι σε κίνδυνο για έκθεση στο μόλυβδο. Άλλα επαγγέλματα περιλαμβάνουν όσους εργάζονται σε συγκολλήσεις, κατασκευή ελαστικών, εκτύπωση, τήξη ψευδαργύρου και χαλκού, επεξεργασία μεταλλευμάτων, καύση των στερεών αποβλήτων, καθώς και παραγωγή χρωμάτων και χρωστικών ουσιών.
Ορισμένες ενώσεις του μολύβδου είναι πολύχρωμες και χρησιμοποιούνται ευρέως σε βαφές και το χρώμα μολύβδου είναι μια σημαντική οδός έκθεσης μολύβδου στα παιδιά.
Ο τετρααιθυλμόλυβδος, που χρησιμοποιείται στη βενζίνη, συμβάλλει στη μόλυνση του εδάφους. Σήμερα, χρησιμοποιείται αμόλυβδη βενζίνη.
Ο μόλυβδος από την ατμόσφαιρα ή το έδαφος μπορεί να καταλήξει σε υπόγεια και επιφανειακά ύδατα. Οι υδραυλικές εγκαταστάσεις, που, είτε είναι κατασκευασμένες από μόλυβδο, είτε έχουν κολλήσεις από μόλυβδο είναι επικίνδυνες.
Παιχνίδια και οτιδήποτε περιέχει μόλυβδο είναι επικίνδυνα.
Οι σφαίρες, που χρησιμοποιούνται στο κυνήγι, έχουν μόλυβδο, γι΄αυτό πριν την κατανάλωση του κυνηγιού πρέπει να καθαρίζεται καλά η περιοχή γύρω από τις σφαίρες.
Οι κύριες πηγές της απορρόφησης του ανόργανου μολύβδου είναι με την κατάποση και την εισπνοή.
Το 35%-40% της εισπνεόμενης σκόνης μολύβδου εναποτίθεται στους πνεύμονες, και περίπου το 95% αυτών, πηγαίνει στην κυκλοφορία του αίματος. Από την κατάποση ανόργανου μολύβδου, περίπου το 15% απορροφάται, αλλά το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο στα παιδιά, σε έγκυες γυναίκες και άτομα με ανεπάρκεια ασβεστίου, ψευδαργύρου και σιδήρου.
Τα κύρια τμήματα του σώματος, που αποθηκεύουν μόλυβδο είναι το αίμα, οι μαλακοί ιστοί και τα οστά. Η ημιζωή του μολύβδου σε αυτούς τους ιστούς μετριέται σε εβδομάδες για το αίμα, μήνες για τους μαλακούς ιστούς, καθώς και χρόνια για τα οστά. Ο μόλυβδος στα οστά, τα δόντια, τα μαλλιά, τα νύχια δεσμεύεται σφιχτά και δεν είναι διαθέσιμος σε άλλους ιστούς και γενικά πιστεύεται ότι δεν είναι επιβλαβής.
Στους ενήλικες, το 94% του μολύβδου, που απορροφάται εναποτίθεται στα οστά και τα δόντια, αλλά τα παιδιά αποθηκεύουν μόνο 70% με τον τρόπο αυτό, γεγονός, που μπορεί εν μέρει, να ευθύνεται για τις πιο σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των παιδιών.
Η εκτιμώμενη ημιζωή του μολύβδου στα οστά είναι 20 έως 30 έτη. Η ημιζωή του μολύβδου στο αίμα στους άνδρες είναι περίπου 40 ημέρες, αλλά μπορεί να είναι μεγαλύτερη σε παιδιά, των οποίων τα οστά αναπτύσσονται. Οι υψηλότερες συγκεντρώσεις (εκτός από το αίμα, οστά και τα δόντια) είναι ο εγκέφαλος, σπλήνας, τα νεφρά, το ήπαρ και οι πνεύμονες. Ο μόλυβδος απομακρύνεται από το σώμα πολύ αργά, κυρίως, μέσω των ούρων και λιγότερο μέσω των κοπράνων και πολύ μικρές ποσότητες υπάρχουν στα μαλλιά, τα νύχια, και τον ιδρώτα.
Ο μόλυβδος και άλλα βαρέα μέταλλα δημιουργούν αντιδραστικές ρίζες, οι οποίες προκαλούν βλάβη σε κυτταρικές δομές, συμπεριλαμβανομένου του DNA και των κυτταρικών μεμβρανών. Ο μόλυβδος παρεμβαίνει, επίσης, με μεταγραφή του DNA, στα ένζυμα, που βοηθούν στη σύνθεση της βιταμίνης D και στα ένζυμα, που διατηρούν την ακεραιότητα της κυτταρικής μεμβράνης. Αναιμία μπορεί να προκύψει, όταν οι κυτταρικές μεμβράνες των ερυθρών κυττάρων του αίματος γίνονται πιο εύθραυστες, ως αποτέλεσμα της βλάβης στις μεμβράνες τους. Ο μόλυβδος παρεμβαίνει στο μεταβολισμό των οστών και των δοντιών και μεταβάλλει την διαπερατότητα των αιμοφόρων αγγείων και τη σύνθεση κολλαγόνου. Ο μόλυβδος μπορεί, επίσης, να είναι επιβλαβής για την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος, προκαλώντας την παραγωγή υπερβολικού φλεγμονωδών πρωτεϊνών. Ο μηχανισμός αυτός μπορεί να σημαίνει, ότι η έκθεση στο μόλυβδο είναι ένας παράγοντας κινδύνου για άσθμα σε παιδιά. Η έκθεση στο μόλυβδο έχει, επίσης, συσχετισθεί με μια μείωση στο δραστηριότητα των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος. Ο μόλυβδος παρεμβαίνει, επίσης, στο φυσιολογικό μεταβολισμό του ασβεστίου.
Ένζυμα και μόλυβδος
Η κύρια αιτία της τοξικότητας του μολύβδου είναι η παρεμβολή του σε μια ποικιλία ενζύμων επειδή συνδέεται με τις ομάδες σουλφυδρυλίου που υπάρχουν σε πολλά ένζυμα. Ο μόλυβδος μιμείται άλλα μέταλλα, που παίρνουν μέρος σε βιολογικές διαδικασίες, οι οποίες δρουν ως συμπαράγοντες σε πολλές ενζυματικές αντιδράσεις, (ασβέστιο, σίδηρος και ψευδάργυρος). Παρεμβαίνει στην δραστικότητα ενός ενζύμου που ονομάζεται αφυδρογονάση αμινολεβουλινικού οξέος ή ALAD-Aminolevulinic acid dehydratase, που είναι σημαντικό στη βιοσύνθεση της αίμης. Ο μόλυβδος, επίσης, αναστέλλει το ένζυμο φερροχηλατάση, ένα άλλο ένζυμο, που εμπλέκεται στο σχηματισμό της αίμης που καταλύει την ένωση των πρωτοπορφυρίνης και Fe2 + για το σχηματισμό αίμης και αναπτύσσεται αναιμία. Ένα άλλο αποτέλεσμα της παρεμβολής μολύβδου στη σύνθεση της αίμης, είναι η συσσώρευση προδρόμων ενώσεων της αίμης, όπως αμινολεβουλινικό οξύ, το οποίο μπορεί να είναι άμεσα ή έμμεσα επιβλαβές για τους νευρώνες.
Νευρώνες και μόλυβδος
Ο μόλυβδος παρεμβαίνει στην απελευθέρωση των νευροδιαβιβαστών, των χημικών ουσιών, που χρησιμοποιούνται από τους νευρώνες για να στείλουν σήματα σε άλλα κύτταρα. Παρεμβαίνει στην απελευθέρωση γλουταμικού οξέος, ενός νευροδιαβιβαστή σημαντικού σε πολλές λειτουργίες, όπως την εκμάθηση, αναστέλλοντας τους υποδοχείς NMDA-N-methyl-D-aspartate που είναι ένας υποδοχέας του γλουταμικού, του πρωτεύοντος διεγερτικού νευροδιαβιβαστή στον ανθρώπινο εγκέφαλο και παίζει αναπόσπαστο ρόλο στη συναπτική πλαστικότητα, η οποία είναι ένας νευρωνικός μηχανισμός που πιστεύεται ότι είναι η βάση του σχηματισμού μνήμης. Επιπλέον, ο μόλυβδος έχει βρεθεί, ότι μπορεί να προκαλέσει προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο στα κύτταρα του εγκεφάλου.
Άλλα συστήματα που επηρεάζονται από το μόλυβδο
Ο μόλυβδος επηρεάζει τα συστήματα οργάνων του σώματος, ιδίως το νευρικό σύστημα, αλλά και τα οστά και τα δόντια, τα νεφρά, το καρδιαγγειακό, το ανοσοποιητικό και το αναπαραγωγικό σύστημα. Η απώλεια της ακοής και η τερηδόνα των δοντιών έχουν συνδεθεί με έκθεση στο μόλυβδο, καθώς και ο καταρράκτης.
Νεφρική βλάβη συμβαίνει με την έκθεση σε υψηλά επίπεδα του μολύβδου. Η τοξική επίδραση του μολύβδου προκαλεί νεφροπάθεια και μπορεί να προκαλέσει το σύνδρομο Fanconi, στο οποίο η λειτουργία των εγγύς σωληναρίων του νεφρού είναι μειωμένη. Επίσης, μπορεί να προκαλέσει και ουρική αρθρίτιδα.
Τα στοιχεία δείχνουν, ότι η έκθεση στο μόλυβδο συνδέεται με υψηλή αρτηριακή πίεση, στεφανιαία νόσο, αρρυθμία και θάνατο από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Όταν τα επίπεδα μολύβδου στο αίμα υπερβαίνουν τα 40 μg/dL, ο αριθμός των σπερματοζωαρίων μειώνεται και αλλαγές συμβαίνουν στον όγκο του σπέρματος, την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων, καθώς και τη μορφολογία τους.
Αυξημένα επίπεδα μολύβδου στο αίμα μιας εγκύου γυναίκας μπορεί να οδηγήσει σε αποβολή, πρόωρο τοκετό, χαμηλό βάρος κατά τη γέννηση και προβλήματα με την ανάπτυξη κατά την παιδική ηλικία. Ο μόλυβδος είναι σε θέση να περάσει μέσω του πλακούντα και στο μητρικό γάλ, και τα επίπεδα μολύβδου στο αίμα στις μητέρες και τα βρέφη είναι, συνήθως, παρόμοια.
Οι εγκέφαλοι των ενηλίκων, που είχαν εκτεθεί σε μόλυβδο όταν ήταν παιδιά, έχουν μείωση του όγκου, ιδιαίτερα στον προμετωπιαίο φλοιό.
Διάγνωση μολυβδίασης
Η διάγνωση περιλαμβάνει τον προσδιορισμό των κλινικών συμπτωμάτων και το ιατρικό ιστορικό με την έρευνα για τις πιθανές οδούς έκθεσης.
Το βασικό εργαλείο για τη διάγνωση και την αξιολόγηση της σοβαρότητας της δηλητηρίασης από μόλυβδο είναι η εργαστηριακή ανάλυση των επιπέδων μολύβδου στο αίμα.
Το πλακάκι αίματος δείχνει βασεόφιλο στίξη των ερυθρών αιμοσφαιρίων (κουκίδες στα ερυθρά αιμοσφαίρια ορατά στο μικροσκόπιο), καθώς και τις αλλαγές, που συνήθως συνδέονται με αναιμία ανεπάρκειας σιδήρου (μικροκυττάρωση και υποχρωμία).
Η έκθεση στο μόλυβδο μπορεί, επίσης, να αξιολογηθεί με τη μέτρηση της πρωτοπορφυρίνης των ερυθροκυττάρων.
Ο μόλυβδος στο γαστρεντερικό σωλήνα φαίνεται στην ακτινογραφία κοιλίας.
Ο μόλυβδος σε οστά φαίνεται από τις γραμμές μολύβδου στη μετάφυση στα μακρά οστά των παιδιών, που είναι σε ανάπτυξη, ειδικά γύρω από τα γόνατα. Αυτές οι γραμμές προκαλούνται από αυξημένη ασβεστοποίηση, λόγω της διακοπής του μεταβολισμού στα αναπτυσσόμενα οστά.
Η μέτρηση του μολύβδου στα κόπρανα αποκαλύπτει την έκθεση στο μόλυβδο από όλες τις διατροφικές και περιβαλλοντικές πηγές μολύβδου.
Διαφορική διάγνωση μολυβδίασης
Θα γίνει από το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα, το σύνδρομο Guillain – Barré, τον κολικό του νεφρού, την σκωληκοειδίτιδα, τη δυσκοιλιότητα, τον κοιλιακό κολικό, την έλλειψη σιδήρου, το υποσκληρίδιο αιμάτωμα, τα νεοπλάσματα του κεντρικού νευρικού συστήματος, τις συναισθηματικές και τις διαταραχές συμπεριφοράς και την πνευματική αναπηρία.
Επίπεδα μολύβδου στο αίμα
Κατευθυντήριες γραμμές για τα αυξημένα επίπεδα μολύβδου στο αίμα
Επίπεδα (μg/dL) – Θεραπεία
10-14 – επαναλάβετε τον έλεγχο.
15-19 – επανάληψη ελέγχου, μείωση των πηγών έκθεσης στο μόλυβδο.
20-44 – ιατρική αξιολόγηση.
45-69 – ιατρική αξιολόγηση, απομάκρυνση μολύβδου.
> 69 – νοσηλεία, άμεση απομάκρυνση μολύβδου.
Θεραπεία μολυβδίασης
Απομάκρυνση από την πηγή του μολύβδου και για τους ανθρώπους που έχουν πολύ υψηλά επίπεδα μολύβδου στο αίμα ή που έχουν συμπτώματα δηλητηρίασης θεραπεία απομάκρυνσης μολύβδου. Η διμερκαπρόλη είναι θεραπεία χηλίωσης για δηλητηρίαση από μόλυβδο ή αρσενικό και είναι ένα απαραίτητο φάρμακο. Χρησιμοποιείται επίσης ως αντίδοτο στο χημικό όπλο λεβισίτης.
Θεραπεία ανεπάρκειας σιδήρου, ασβεστίου και ψευδαργύρου, τα οποία σχετίζονται με αυξημένη απορρόφηση μολύβδου, είναι σημαντικά για τη θεραπείας δηλητηρίασης από μόλυβδο.
Όταν μόλυβδος υπάρχει στο γαστρεντερικό σωλήνα χορηγούνται καθαρτικά, γίνεται ενδοσκόπηση ή ακόμη και χειρουργική αφαίρεση. Αν υπάρχει παλιό τραύμα από σφαίρες μολύβδου και θραύσματα μπορεί να χρειαστεί να αφαιρεθούν χειρουργικά, αν είναι μέσα ή κοντά σε αρθρικούς, από όπου μπορεί να απορροφηθεί.
Για εγκεφαλοπάθεια, αντιεπιληπτικά μπορεί να δοθούν, για τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων και έλεγχος του οιδήματος του εγκεφάλου γίνεται με κορτικοστεροειδή και μαννιτόλη.
Θεραπεία αποτοξίνωσης για το μόλυβδο
Ένας χηλικός παράγοντας είναι ένα μόριο με τουλάχιστον δύο αρνητικά φορτισμένες ομάδες, που του επιτρέπει να σχηματίζει σύμπλοκα με μεταλλικά ιόντα με πολλαπλά θετικά φορτία, όπως ο μόλυβδος. Η χηλική ένωση, που σχηματίζεται έτσι, είναι μη τοξική και μπορεί να αποβάλλεται στα ούρα. Οι χημικές ουσίες, που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της δηλητηρίασης από μόλυβδο είναι το CaNa2EDTA-Edetate Calcium Disodium, η διμερκαπρόλη, τα οποία δίνονται ενδοφλέβια και το Succimer και η D-πενικιλλαμίνη, που χορηγούνται από το στόμα.
Θεραπεία αποσιδήρωσης χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις οξείας δηλητηρίασης από μόλυβδο, σοβαρή δηλητηρίαση και εγκεφαλοπάθεια, με επίπεδα μολύβδου στο αίμα άνω των 25 μg/dL. Η θεραπεία αποσιδήρωσης διακόπτεται, όταν τα συμπτώματα υποχωρήσουν ή όταν τα επίπεδα μολύβδου στο αίμα επιστρέψουν σε φυσιολογικά επίπεδα.
Η διμερκαπρόλη κάνει αλλεργίες, γιατί περιέχει φυστικέλαιο.
Το EDTA-Ethylenediaminetetraacetic acid-Αιθυλενοδιαμινοτετραοξικό οξύ είναι αποτελεσματικό αν χορηγείται τέσσερις ώρες μετά την χορήγηση της διμερκαπρόλης, για να αποφευχθεί η ανακατανομή του μολύβδου μέσα στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Μια ανεπιθύμητη παρενέργεια του EDTA είναι η νεφρική τοξικότητα.
Το Succimer ή DMSA-dimercapto succinic acid (είναι ένα βραχύβιο ραδιοϊσότοπο που πηγαίνει απευθείας στα νεφρά μόλις εισέλθει στο σώμα και παραμένει ραδιενεργό μόνο για λίγες ώρες. Χρησιμοποιώντας DMSA και ειδική κάμερα, οι γιατροί της πυρηνικής ιατρικής μπορούν να δουν τα νεφρά και να διαγνώσουν προβλήματα στα πρώιμα στάδια) είναι το καλύτερο μέσο σε ήπιες περιπτώσεις δηλητηρίασης από μόλυβδο. Η συχνότερα αναφερόμενη ανεπιθύμητη παρενέργεια για το Succimer είναι οι γαστρεντερικές διαταραχές. Είναι, επίσης, σημαντικό να σημειωθεί, ότι η θεραπεία αποσιδήρωσης μειώνει μόνο τα επίπεδα μολύβδου στο αίμα και δεν μπορεί να μειώσει τα συσσωρευμένα επίπεδα μολύβδου στους ιστούς.
Επιπλοκές μολυβδίασης
Τα αποτελέσματα του μολύβδου στη φυσιολογία των νεφρών και του αίματος είναι γενικά αναστρέψιμα. Οι επιπτώσεις του στο κεντρικό νευρικό σύστημα δεν είναι. Τα παιδιά με δηλητηρίαση από μόλυβδο μπορεί να έχουν γνωστικές και συμπεριφορικές επιπτώσεις.
Η εγκεφαλοπάθεια από μόλυβδο είναι μια επείγουσα ιατρική κατάσταση και προκαλεί μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο σε 70%-80% των παιδιών, που επηρεάζονται από αυτό, ακόμη και εκείνα, που λαμβάνουν την καλύτερη θεραπεία. Το ποσοστό θνησιμότητας για τα άτομα, που αναπτύσσουν εγκεφαλική συμμετοχή είναι περίπου 25% και το 40% αυτών που επιβιώνουν έχουν μένουν μόνιμα νευρολογικά προβλήματα, όπως εγκεφαλική παράλυση.
Η έκθεση στον μόλυβδο μπορεί να προκαλέσει καρκίνο, εγκεφαλικό επεισόδιο και καρδιακή νόσο.
Ο μόλυβδος χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στα ρωμαϊκά υδραγωγεία από το 500 π.Χ. έως το 300 μ.Χ. και ο μηχανικός του Ιουλίου Καίσαρα, ο Βιτρούβιος, ανέφερε ότι το νερό είναι πολύ πιο υγιεινό από αυτό από τους πήλινους σωλήνες. Διάφοροι ζωγράφοι θεωρείται, ότι έχουν πεθάνει από μολυβδίαση. Ο συνθέτης Μπετόβεν, που ήταν βαρύς πότης κρασιού, είχε αυξημένα επίπεδα μολύβδου (όπως αργότερα εντοπίστηκαν στα μαλλιά του) από μια γλυκαντική ουσία, που είχε προστεθεί στο κρασί του και περιείχε μόλυβδο.
Λόγω της μείωσης του μολύβδου στα προϊόντα και στο χώρο εργασίας, η οξεία δηλητηρίαση από μόλυβδο είναι σπάνια στις περισσότερες χώρες, αλλά η έκθεση στο μόλυβδο εξακολουθεί να είναι συχνή.
Τα ζώα βιώνουν πολλές από τις ίδιες επιπτώσεις της έκθεσης στον μόλυβδο, όπως και οι άνθρωποι, όπως κοιλιακό άλγος, περιφερική νευροπάθεια και συμπεριφορικές αλλαγές, όπως αυξημένη επιθετικότητα.
Ο μόλυβδος είναι μία από τις κύριες αιτίες της τοξικότητας και σε υδρόβια πτηνά.
Υψηλής ποιότητας συμπλήρωμα διατροφής για την αποτοξίνωση
Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε το υψηλής ποιότητας συμπλήρωμα διατροφής για τη μολυβδίαση
Τα καλύτερα βιολογικά συμπληρώματα διατροφής για αποτοξίνωση
Αγοράστε εδώ ποιοτικά και αποτελεσματικά συμπληρώματα διατροφής για αποτοξίνωση
Διαβάστε, επίσης, παρόμοια άρθρα που μπορεί να σας ενδιαφέρουν
Ο μόλυβδος βλάπτει τη νοημοσύνη
Μόλυνση του περιβάλλοντος και διατροφή
Τι μπορούμε να κάνουμε στο σπίτι για τον μόλυβδο
Οι καλύτερες αντιοξειδωτικές τροφές
