Ομοτοξικολογία

Η ομοτοξικολογία είναι μία σύγχρονη μορφή της ομοιοπαθητικής

Η ομοιοπαθητική είναι μια μέθοδος ιατρικής θεραπείας σχεδιασμένη να προωθήσει την ίδια διαδικασία επούλωσης του σώματος, προκειμένου να θεραπεύσει ασθένειες. Βασίζεται στην ανακάλυψη ότι μια ουσία σε μικρές δόσεις μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα παρόμοια με αυτά που προκαλεί σε υψηλότερες δόσεις. Η φράση ”όμοια θεραπεύονται με όμοια” χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει μια βασική αρχή της ομοιοπαθητικής.

Η ομοτοξικολογία θεμελιώθηκε το 1952 από το Γερμανό γιατρό Dr. Hans Heinrich Reckeweg (1905 – 1985).

Η ομοτοξικολογία θεωρεί όλες τις παθήσεις αντίδραση του οργανισμού εναντίον των δηλητηρίων της ασθένειας. Ομοτοξίνη κατά τον Reckeweg, σημαίνει “ανθρώπινο δηλητήριο”, από τη λατινική λέξη homo που σημαίνει άνθρωπος και την ελληνική λέξη τόξον που σημαίνει δηλητήριο.

Στην κλασική ιατρική χρησιμοποιούνται κατά κανόνα φάρμακα για να καταπολεμήσουν μία ασθένεια ή τα συμπτώματά της, σύμφωνα με την αρχή: “Contraria contrariis curentur”, δηλαδή “το αντίθετο θεραπεύεται με το αντίθετο”. Γι’ αυτό, η θεραπευτική αυτή βάση χαρακτηρίζεται σαν αλλοπαθητική, δηλαδή στραμμένη εναντίον μιας πάθησης.

Το αντίθετο συμβαίνει στην ομοιοπαθητική όπου η πάθηση θεραπεύεται σύμφωνα με την αρχή: “Similia similious curentur”, δηλαδή “το όμοιο θεραπεύεται με το όμοιο”. Τα σκευάσματα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία μπορεί να προκαλέσουν μια παρόμοια παθολογική εικόνα. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δίνουν στον οργανισμό ένα εύστοχο χτύπημα με σκοπό να αναπτύξει τις δικές του θεραπευτικές δυνάμεις και μέσω αυτών να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη ισορροπία του, που καταλήφθηκε από την πάθηση.

Στην ομοτοξικολογία, οι ασθένειες θεωρούνται ότι προκαλούνται από τις τοξίνες (τοξικές χημικές ουσίες, βακτήρια, οικοτοξίνες, βιολογικές ενδοτοξίνες, μετατραυματικές, κυτταρικά υπολείμματα και υποπροϊόντα των οργανικών μεταβολικών διεργασιών). Επιπλέον, τα συμπτώματα της νόσου αναφέρεται ότι είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας του σώματος να θεραπεύσει τον εαυτό του και δεν θα πρέπει να καταργούνται.

Στην ομοτοξικολογία, κατασκευάζονται ομοιοπαθητικά προϊόντα, σχεδιασμένα για να λειτουργούν μαζί με τους μηχανισμούς άμυνας του οργανισμού και να διευκολύνουν την εξάλειψη των τοξικών ουσιών από το σώμα.

Η ομοτοξικολογία είναι μια γέφυρα μεταξύ της κλασσικής ιατρικής που έχει επίκεντρο την ακεραιότητα των ιστών και της ομοιοπαθητικής η οποία έχει επικεντρωθεί στις επιπτώσεις της ανισορροπίας στο ίδιο το άτομο.

Το κατευθυντήριο διαγνωστικό και δεσμευτικό εργαλείο που χρησιμοποιείται στην ομοτοξικολογία είναι ο πίνακας των Έξι-Φάσεων. Ο πίνακας αυτός επιτρέπει την κατανομή των συμπτωμάτων σε καθορισμένα στάδια της αντίδρασης του οργανισμό και διευκολύνει έτσι την επιλογή των κατάλληλων φαρμάκων.

1η Φάση: εκκριτική (απέκκριση) π.χ. ιδρώτας, έμετος.

2η Φάση: αντιδραστική (φλεγμονή), π.χ. πυρετός, οξεία βρογχίτιδα.

3η Φάση: συσσωρευτική (αποθήκευση), π.χ. αρτηριοσκλήρυνση.

Επίδραση των δηλητηρίων:

4η Φάση: διαποτιστική (βλάβη), π.χ. ημικρανία.

5η Φάση: εκφυλιστική (αλλοίωση), π.χ. αρθροπάθεια.

6η Φάση: νεοπλασματική (υποστροφή), π.χ. καταστροφή κυττάρων.

Με τον όρο ομοτοξίνη, λοιπόν, αναφερόμαστε όχι μόνο στις ουσίες που είναι δηλητηριώδεις για τον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά ακόμη και σ’ αυτές που δε γίνονται καλά ανεκτές από αυτόν. Οι τοξίνες είναι είτε ενδογενείς, όταν δημιουργούνται στον ανθρώπινο οργανισμό, είτε εξωγενείς, όταν εισχωρούν σ’ αυτόν απ’ έξω.

Έτσι, όλα τα συμπτώματα μιας ασθένειας είναι αποτελέσματα της αμυντικής προσπάθειας του οργανισμού να εξαλείψει τις τοξίνες.

Ασθένεια μπορούν προκαλέσουν: χημικές ουσίες, ακτινοβολίες, φάρμακα, μέσα διατροφής, βακτηρίδια, άγχος, ιοί, αλλεργιογόνα, αλλά και η ιδιοσυστασία του ατόμου.

Στην ομοτοξικολογία, η διάγνωση γίνεται με βάση τα κλινικά ευρήματα. Περιλαμβάνει “αναμνηστικό αξιολόγησης προτεραιοτήτων”, με αναφορά σε προηγούμενες παθήσεις ιδιαίτερα μολύνσεις, λήψη φαρμάκων στο παρελθόν και ευρήματα εξετάσεων.

Η θεραπεία γίνεται με σκοπό την αποκατάσταση της γενικής ευεξίας του οργανισμού (ολιστική θεραπεία), χρησιμοποιώντας δυναμοποιημένα βιολογικά σκευάσματα σε συνδυασμό πολλών ουσιών, επεκτεινόμενη έτσι σ’ ένα πολύ πλατύ φάσμα δράσης.

Ο ανθρώπινος οργανισμός παίρνει μια πληροφορία που περιλαμβάνεται στο ίαμα, και σύμφωνα με την αρχή της ρυθμιστικής λειτουργίας, αυτή η πληροφορία ενεργοποιεί τους μηχανισμούς αυτοθεραπείας. Γι’ αυτό οι θεραπείες αυτού του είδους έχουν αποτελέσματα και εκεί που οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί είναι εξαντλημένοι.

Χρόνιες επιβαρυντικές καταστάσεις όταν οι τοξίνες δεν έχουν αποβληθεί από τον οργανισμό, είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε μπλοκάρισμα των ρυθμιστικών μηχανισμών του οργανισμού, γι’ αυτό πρέπει να εξουδετερωθούν για να αποκατασταθούν οι λειτουργίες του.

Τέτοιες καταστάσεις είναι:

παθολογικές εστίες (π.χ. χαλασμένα δόντια, παραρινοκολπίτιδες),
διαταραγμένες περιοχές (π.χ. ακτινοβολία),
διαταραχή της εντερικής χλωρίδας,
παρουσία δηλητηριωδών ουσιών (βαρέων μετάλλων),
υπολειμματικές καταστάσεις που προκλήθηκαν από παρενέργειες φαρμάκων (π.χ. κορτιζόνη, κυτταροστατικά, αντιβιοτικά),
ψυχική δυσφορία, κ.α.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η εξουδετέρωση και αποκατάσταση των θεραπευτικών σχημάτων που εμποδίζουν τη θεραπεία είναι ο πρώτος στόχος της ομοτοξικολογικής μεθόδου.

Η θεραπευτική αυτή μέθοδος είναι, επίσης, αποτελεσματική σε ασθένειες της σύγχρονης εποχής, όπως οι αλλεργίες από τη μόλυνση του περιβάλλοντος και σε οξείες καταστάσεις, επειδή τα σκευάσματα της μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε δόσεις κρίσης, δεδομένου ότι δεν έχουν αντενδείξεις και παρενέργειες, λόγω των χαμηλών δυναμοποιήσεων που περιέχουν.

Η αντιομοτοξική ιατρική είναι αποτελεσματική σε χρόνιες και σε οξείες παθήσεις, σε κληρονομικές και σε επίκτητες. Μάλιστα, τα σκευάσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για πρόληψη, “σβήνοντας” τις “σφραγίδες” της κληρονομικής μνήμης, καθιστώντας, έτσι, δυνατή την ευγονική. Συγκεκριμένα αυτό επιτυγχάνεται αν οι μέλλοντες γονείς λάβουν για ένα χρονικό διάστημα πριν τη σύλληψη, τα κατάλληλα σκευάσματα που θα μειώσουν ή θα σβήσουν τις κληρονομικές τους προδιαθέσεις.

Τρόπος δράσης

Η μάχη της άμυνας εναντίον των τοξινών, που χαρακτηρίζεται σαν ασθένεια, δίδεται μέσω:

Του δικτυοενδοθηλιακού συστήματος, με αποθηκευτική λειτουργία και σχηματισμό αντισωμάτων.
Του αμυντικού μηχανισμού του πρόσθιου λοβού της υπόφυσης – συστήματος φλοιού των επινεφριδίων με ρύθμιση της λειτουργίας του συνδετικού ιστού.
Την νευρογενούς αντανακλαστικής άμυνας, με ρύθμιση της άμυνας εναντίον των δηλητηρίων μέσω του συμπαθητικού συστήματος.
Της “αποτοξίνωσης” του ήπατος από τα δηλητήρια με κατ’ εξοχήν χημική αδρανοποίηση πολλαπλών τοξινών.
Της αποβολής δηλητηρίων του μεσεγχυματικού συνδετικού ιστού.

Από τα παραπάνω εξηγείτα, επίσης, η εμφάνιση μιας νέας, επακόλουθης ασθένειας, όπως π.χ. η εναλλαγή εκζέματος με άσθμα ή καταπίεση με φάρμακα της γρίπης σε έλκος στομάχου. Αυτή η μετατόπιση μιας φάσης ασθένειας σε μια άλλη, ονομάζεται από τον Reckeweg αναπληρωματικό ή εναλλακτικό φαινόμενο.

Η καταστολή ή η καταπίεση των ασθενειών είναι ιδιαίτερα συνυφασμένη με κινδύνους, είτε μέσω παρενεργειών, είτε μέσω βλαβών από θεραπεία, με αποτέλεσμα την ιατρογενή παθολογία. Έτσι, μια καταπίεση της αμυγδαλίτιδας με αντιβίωση, μπορεί να οδηγήσει σε βαριές χρόνιες παθήσεις, ακολουθώντας την επιδεινωμένη εναλλαγή.

Με την ομοτοξικολογία, μπορούμε να αποφύγουμε αυτή τη δυσμενή πορεία, διατρέχοντας εν τάχει τις φάσεις με πιο ήπια τα συμπτώματα που περάσαμε, για να φτάσουμε στη συγκεκριμένη κατάσταση της νόσου, ακολουθώντας την προϊούσα εναλλαγή, γυρίζοντας πίσω στις αρχικές φάσεις, με σκοπό να φτάσουμε στην κατάσταση της υγείας.

Τα βιολογικά ιάματα προκαλούν παλίνδρομη υποχωρούσα εναλλαγή, δηλαδή μια βιολογικά ευμενή πορεία. Οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί του σώματος, καθώς και οι μηχανισμοί αυτοθεραπείας έχουν την αποστολή να θέσουν εκ νέου σε λειτουργία το μηχανισμό αποτοξίνωσης για την αποβολή των τοξινών, δηλαδή τη μετάπτωση των χρόνιων παθήσεων σε οξείες παθήσεις, με την έννοια την παλίνδρομης υποχωρούσας εναλλαγής. Αυτό σημαίνει ότι οι τοξικές ουσίες αποβάλλονται από μια εκφυλιστική πάθηση που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα και είναι λανθάνουσα, π.χ. σακχαρώδης διαβήτης εμφανιζόμενος σαν μια παράλληλη αντιδραστική φάσης π.χ. δοθιήνας.

Τέτοιοι σπουδαίοι βιολογικοί μηχανισμοί αποβολής δηλητηρίων, δεν πρέπει να καταστέλλονται, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος μετάπτωσης από μιά ελαφριά σε μια πιο βαριά κι επικίνδυνη φάση εκφυλιστικής ασθένειας.

Έτσι λοιπόν, οι ασθένειες είναι φυσιολογικές και “σκόπιμες” διεργασίες, οι οποίες έχουν σκοπό να αδρανοποιήσουν, να αποτοξινώσουν και να αποβάλλουν τα δηλητήρια από τον οργανισμό.

Κατά τη διάρκεια αυτών των διεργασιών γίνεται σύνδεση δύο τοξινών σε μια νέα μη τοξική ουσία, την ομοτοξίνη, που μπορεί να δημιουργείται με έναν ενδιάμεσο παράγοντα δέσμευσης, όπως π.χ. τη γλυκόλη, τα γλυκουρανικά οξέα κ.α. Επίσης, ομοτοξίνες ανευρίσκονται στις φυσιολογικές εκκρίσεις, όπως στα κόπρανα και στα ούρα.

Επομένως η αντιομοτοξική θεραπεία συνίσταται: