Το λεμφοίδημα προκαλείται από την συσσώρευση του λεμφικού υγρού
Γράφει η
Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Ειδικός Παθολόγος- Ογκολόγος, MD,PhD
Τι είναι το λεμφοίδημα;
Λεμφοίδημα, ICD-10 I89.0, I97.2, Q82.0, ονομάζεται το οίδημα ενός τμήματος του σώματος, ιδιαίτερα των άκρων, που προκαλείται από την ανώμαλη συσσώρευση του λεμφικού υγρού. Η λέμφος αποτελεί μέρος του αμυντικού μηχανισμού του σώματος. Καθαρίζει τους ιστούς από διάφορους παθογόνους οργανισμούς, στην συνέχεια περνά και φιλτράρεται μέσα από τους λεμφαδένες, ενώ τέλος ενώνεται με την φλεβική κυκλοφορία στην πορεία προς την καρδιά.
Η λέμφος σχηματίζεται από το υγρό που φιλτράρεται έξω από την κυκλοφορία του αίματος για να θρέψει τα κύτταρα. Αυτό το υγρό επιστρέφει μέσω των φλεβικών τριχοειδών στην κυκλοφορία του αίματος μέσω της δύναμης της ώσμωσης στο φλεβικό αίμα. Ωστόσο, ένα μέρος του υγρού το οποίο περιέχει πρωτεΐνες, κυτταρικά υπολείμματα, βακτήρια, κλπ. πρέπει να επιστρέψει μέσω του λεμφικού συστήματος συλλογής για να διατηρηθεί η ισορροπία των υγρών των ιστών. Η συλλογή αυτού του υγρού πραγματοποιείται από τους αρχικούς συλλέκτες της λέμφου (μικρά λεμφαγγεία) οι οποίοι είναι επενδεδυμένοι με επιθηλιακά κύτταρα με ανοίγματα που επιτρέπουν στα υγρά και τα σωματίδια και σε μεγάλα κύτταρα να εισέλθουν. Στη συνέχεια το υγρό οδηγείται σε μεγαλύτερα λεμφαγγεία με υποτυπώδεις βαλβίδες για να αποφευχθεί η αντίστροφη ροή και μετά σε λεμφαγγεία με πλήρεις βαλβίδες. Μόλις η λέμφος εισέρχεται στα λεμφαγγεία με τις πλήρεις βαλβίδες με περισταλτική δράση διακινείται η λέμφος από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα. Η κυκλοφορία της λέμφου μπορεί να επηρεαστεί από την πίεση της συστολής των μυών, από την αρτηριακή πίεση, και το κενό που δημιουργείται στη θωρακική κοιλότητα κατά τη διάρκεια της αναπνοής, αλλά και από τις παθητικές δυνάμεις. Το λεμφικό υγρό συλλέγεται σε συνεχώς μεγαλύτερα αγγεία και μέσω των λεμφαδένων καθαρίζεται από επικίνδυνα μικρόβια και οδηγείται στον θωρακικό πόρο, όπου εισέρχεται εκ νέου στην κυκλοφορία του αίματος.
Τι προκαλεί το λεμφοίδημα;
Το λεμφοίδημα μπορεί να είναι πρωτοπαθές ή δευτεροπαθές. Το πρωτοπαθές προκαλείται χωρίς εμφανή αιτία (κληρονομικό), ενώ το δευτεροπαθές προκαλείται μετά από τραυματισμό, ουλή ή εκτομή στους λεμφαδένες (π.χ. μετά από χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού σε συνδυασμό με ακτινοβολία στην περιοχή). Αυτό συμβαίνει λόγω της μειωμένης μεταφορικής ικανότητας του λεμφικού φορτίου από το Λεμφικό Σύστημα. Το οίδημα αυτό μπορεί να υποχωρήσει ή να μεταβληθεί σε χρόνιο λεμφοίδημα.
Στις τροπικές περιοχές του κόσμου, μια συχνή αιτία δευτεροπαθούς λεμφοιδήματος είναι η φιλαρίαση, μια παρασιτική μόλυνση. Μπορεί, επίσης, να προκληθεί από μια αποδυνάμωση του λεμφικού συστήματος που προκύπτει από κυτταρίτιδα.
Το πρωτοπαθές λεμφοίδημα μπορεί να υπάρχει από τη γέννηση, να εμφανίζεται κατά την ανάπτυξη ή κατά την έναρξη της εφηβείας ή να εμφανίζεται στην ενήλικη ζωή. Στους άνδρες, το πρωτοπαθές λεμφοίδημα των κάτω άκρων είναι πιο συχνό, και συμβαίνει σε ένα ή και στα δύο άκρα. Σε μερικές περιπτώσεις το λεμφοίδημα μπορεί να σχετίζεται με αγγειακές ανωμαλίες.
Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα επηρεάζει τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες. Στις γυναίκες, είναι πιο συχνό στα άνω άκρα μετά από χειρουργική επέμβαση για καρκίνο του μαστού και λεμφαδενεκτομή. Μονομερές λεμφοίδημα παρατηρείται σε ποσοστό μέχρι 41 % σε ασθενείς με γυναικολογικό καρκίνο.
Το λεμφοίδημα κεφαλής και τραχήλου λεμφοίδημα μπορεί να προκληθεί από χειρουργική επέμβαση ή ακτινοθεραπεία για τη γλώσσα ή τον καρκίνο του φάρυγγα.
Μπορεί, επίσης να εμφανιστεί στα κάτω άκρα ή στη βουβωνική χώρα μετά από χειρουργική επέμβαση για καρκίνο ωοθηκών ή καρκίνο της μήτρας, στην οποία απαιτείται η αφαίρεση των λεμφαδένων ή ακτινοθεραπεία.
Η χειρουργική επέμβαση ή θεραπεία για καρκίνο του προστάτη, παχέος εντέρου και όρχεων μπορεί να οδηγήσει σε δευτεροπαθές λεμφοίδημα, ιδιαίτερα όταν έχουν αφαιρεθεί ή καταστραφεί οι λεμφαδένες.
Το λεμφοίδημα σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση καρκίνου έχει, επίσης, συνδεθεί με τα αεροπορικά ταξίδια (πιθανόν λόγω της μειωμένης πίεσης του θαλάμου). Για τους επιζώντες του καρκίνου, ως εκ τούτου, φορώντας ένα προκαθορισμένο και κατάλληλα εξοπλισμένο ένδυμα συμπίεσης μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του οιδήματος κατά τη διάρκεια αεροπορικών ταξιδιών.
Ορισμένες περιπτώσεις λεμφοιδήματος κάτω άκρων έχουν συσχετιστεί με τη χρήση ταμοξιφένης, λόγω των θρόμβων αίματος και της εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης που μπορεί να προκληθεί από αυτό το φάρμακο.
Το λεμφοίδημα, τέλος είναι συχνό σε νεογέννητα με σύνδρομο Turner.
Ποιες οι πρώτες ενδείξεις λεμφοιδήματος;
- Αρχικά εμφανίζεται ‘βάρος’ κυρίως στο ανώτερο τμήμα του άκρου, μούδιασμα και ελαφρύς πόνος. Με την ξεκούραση τα συμπτώματα υποχωρούν.
- Στη συνέχεια εμφανίζεται ελαφρύ οίδημα που υποχωρεί όταν το άκρο τοποθετηθεί σε ανάρροπη θέση.
- Προοδευτικά το οίδημα οργανώνεται, ενώ πρωτεϊνη και νερό συσσωρεύονται στους ιστούς.
Διάγνωση λεμφοιδήματος
Η εκτίμηση των κάτω άκρων αρχίζει με την επισκόπηση (χρώμα, παρουσία τριχών, ορατές φλέβες, μέγεθος άκρων και τυχόν πληγές ή έλκη). Η έλλειψη τριχών υποδεικνύει πρόβλημα στην αρτηριακή κυκλοφορία.
Σε διόγκωση γίνεται μέτρηση με μια μεζούρα. Η μέτρηση αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για σύγκριση για μελλοντικές μετρήσεις για έλεγχο της προόδου του λεμφοιδήματος. Γίνεται έλεγχος αν η ανύψωση των ποδιών ελαττώνει το οίδημα. Πίεση εφαρμόζεται με τις άκρες των δακτύλων πάνω από τον αστράγαλο για να προσδιοριστεί ο βαθμός της διόγκωσης. Η αξιολόγηση θα πρέπει να περιλαμβάνει, επίσης, έλεγχο των σφύξεων των ιγνυακών, μηριαίων, οπίσθιων κνημιαίων και ραχιαίων αρτηριών του άκρου ποδός. Επίσης, γίνεται ψηλάφηση των βουβωνικών λεμφαδένων για τυχόν διόγκωση. Αν είναι διογκωμένοι πάνω από τρεις εβδομάδες μπορεί να υποδεικνύει μόλυνση.
Η διάγνωση και ο εντοπισμός του λεμφοιδήματος είναι δύσκολος. Η διαφορά όγκου 200 ml μεταξύ των άκρων ή η διαφορά 4 εκατοστών θέτει τη διάγνωση. Πρόσφατα, η τεχνική της μέτρησης με βιοαντίσταση (η οποία μετρά την ποσότητα των υγρών σε ένα άκρο), έχει μεγαλύτερη ευαισθησία και είναι ένα απλό διαγνωστικό εργαλείο και η μέτρηση γίνεται με ειδικό μηχάνημα.
Τέλος, μπορεί να γίνει μαγνητική ή αξονική τομογραφία για έλεγχο των λεμφαδένων.
Διαφορική διάγνωση λεμφοιδήματος
Η χρόνια φλεβική στάση μοιάζει με το πρώιμο λεμφοίδημα, αλλά είναι πιο συχνά αμφοτερόπλευρη και συμμετρική.
Το λιποίδημα μπορεί να μιμηθεί το λεμφοίδημα, ωστόσο, υπάρχει χαρακτηριστικό οίδημα στον έσω σφυρό. Το λιποίδημα είναι συχνό σε υπέρβαρες γυναίκες.
Τέλος πρέπει να αποκλεισθούν άλλες αιτίες οιδήματος των κάτω άκρων, όπως νεφρική ανεπάρκεια, υπολευκωματιναιμία, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, απώλεια πρωτεϊνών, νεφροπάθεια, πνευμονική υπέρταση, παχυσαρκία, εγκυμοσύνη, και προκαλούμενο από φάρμακο οίδημα.
Τι επιπτώσεις έχει το λεμφοίδημα;
Οι επιπτώσεις εξαρτώνται από το στάδιο του λεμφοιδήματος.
Τα στάδια είναι:
Στάδιο 0 (λανθάνον): Τα λεμφαγγεία έχουν υποστεί κάποια βλάβη η οποία δεν είναι ακόμη εμφανής και λεμφοίδημα δεν υπάρχει.
Στάδιο Ι ή Αναστρέψιμο Στάδιο: Η πίεση προκαλεί αποτύπωμα στο μέλος, ενώ το οίδημα υποχωρεί προσωρινά αν τοποθετηθεί το άκρο σε ανάρροπη θέση.
Στάδιο ΙΙ ή Μη Αυτόνομα Αναστρέψιμο Στάδιο: Αν το λεμφοίδημα δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και εξακολουθήσει να υφίσταται θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε προοδευτική σκλήρυνση της περιοχής. Η δυνατότητα δημιουργίας αποτυπώματος μειώνεται διαρκώς, ενώ στο τέλος δεν είναι πλέον εφικτή. Η ανάρροπη θέση δεν οδηγεί στην υποχώρηση του οιδήματος.
Στάδιο ΙΙΙ ή Λεμφοστατική Ελεφαντίαση: Χαρακτηρίζεται από:
– Μεγάλη αύξηση του οιδήματος, σε τέτοιο βαθμό που το άκρο να θυμίζει το άκρο ενός ελέφαντα.
– Σκλήρυνση του δέρματος με την μορφή χόνδρων (παχυδερμία).
– Ανάπτυξη σαρκωμάτων.
Η επίπτωση του λεμφοιδήματος από χειρουργική επέμβαση εξαρτάται από την έκταση της χειρουργικής επέμβασης, τον αριθμό των αφαιρεθέντων λεμφαδένων, την ακτινοθεραπεία καθώς και την ηλικία και το βάρος του ασθενούς.
Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα είναι πιο σύνηθες σε παχύσαρκες ασθενείς. Έτσι η παχυσαρκία μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους παράγοντες κινδύνου που ευνοούν την ανάπτυξη λεμφοιδήματος. Επίσης, είναι πιθανόν να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της επίπτωσης του λεμφοιδήματος και της ηλικίας του ασθενούς. Ασθενείς μεγαλύτεροι των 55 ετών αναπτύσσουν κλινικά σημαντικό λεμφοίδημα σε ποσοστό 22% των περιπτώσεων, ενώ ασθενείς μικρότεροι των 55 ετών σε ποσοστό 14% τωμ περιπτώσεων. Μια στατιστικά σημαντική, αυξημένη εμφάνιση των συμπτωμάτων έχει αναφερθεί σε ασθενείς που εργάζονταν κατά το πρώτο έτος μετά από μια λεμφαδενεκτομή.
Η εξοίδηση του βραχίονα μετά από μια παρατεταμένη περίοδο χωρίς οίδημα μπορεί να αποτελεί το πρώτο σύμπτωμα υποτροπής του όγκου.
Η αποκοπή ή η απολίνωση λεμφαγγείων, καθώς και η εκρίζωση λεμφαδένων είναι υπεύθυνες για τον σχηματισμό παράπλευρης κυκλοφορίας. Η ακτινοθεραπεία φαίνεται να διαταράσσει αυτήν τη διαδικασία αναγέννησης. Επιπροσθέτως, προκαλεί αντίδραση στους εναπομείναντες λεμφαδένες με επακόλουθη ίνωση. Η συνοδός μερική απόφραξη των κόλπων των λεμφαδένων καταλήγει σε μη αναστρέψιμη μείωση της ροής της λέμφου εντός των αδένων.
Οι λεμφαδένες που δεν δέχτηκαν ακτινοβολία και αποτελούν μέρος της παράπλευρης κυκλοφορίας, έχουν διατεταμένους κόλπους λόγω του αυξημένου όγκου της λέμφου. Μια επακόλουθη αύξηση του μεγέθους των λεμφαδένων είναι, επίσης, ενδεχόμενη.
Στο πρωτοπαθές λεμφοίδημα, πρωτεϊνη συσσωρεύεται στους ιστούς προκαλώντας ινοσκλήρυνση εάν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα. Επιπλέον οι διαδικασίες μεταβολισμού στον διάμεσο ιστό διαταράσσονται από το οίδημα και διευκολύνονται οι διαδικασίες φλεγμονής με όλες τις αρνητικές συνέπειές τους για την κυκλοφορία της λέμφου.
Βαρύτητα λεμφοιδήματος
Βαθμός 1 (ήπιο οίδημα): Το λεμφοίδημα περιλαμβάνει τα απομακρυσμένα μέρη, όπως το αντιβράχιο και το χέρι ή την κνήμη και την άκρα πόδα. Η διαφορά στην περίμετρο είναι μικρότερη από 4 cm, και αλλαγές στους ιστούς δεν υπάρχουν.
Βαθμός 2 (μέτριο οίδημα): Το λεμφοίδημα περιλαμβάνει ένα ολόκληρο σκέλος ή τεταρτημόριο του κορμού. Η διαφορά στην περίμετρο είναι περισσότερη από 4 αλλά λιγότερη από 6 cm. Μεταβολές των ιστών, όπως σκασίματα, είναι εμφανή. Ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει ερυσίπελα.
Βαθμός 3a (σοβαρό οίδημα): Το λεμφοίδημα είναι παρόν στο ένα άκρο και σε ένα τεταρτημόριο. Η διαφορά στην περιφέρεια είναι μεγαλύτερη από 6 εκατοστά. Σημαντικές μεταβολές του δέρματος, όπως κερατινοποίηση ή κεράτωση, κύστεις ή/και συρίγγια υπάρχουν. Επιπλέον, ο ασθενής παθαίνει υποτροπιάζουσες λοιμώξεις από ερυσίπελα.
Βαθμός 3b (μαζικό οίδημα) : Τα ίδια συμπτώματα όπως και στον 3α βαθμό αλλά προσβάλλονται 2 ή περισσότερα άκρα.
Βαθμός 4 (γιγάντιο οίδημα): Είναι, επίσης γνωστό και ως ελεφαντίαση. Τα άκρα είναι τεράστια λόγω της σχεδόν πλήρης απόφραξης των καναλιών λέμφου. Η ελεφαντίαση μπορεί, επίσης, να επηρεάσει το κεφάλι και το πρόσωπο.
Υπάρχει θεραπεία για το λεμφοίδημα;
Υπάρχει σύγχυση στον τρόπο αντιμετώπισης του λεμφοιδήματος. Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που προτείνουν ακόμα και χειρουργική αντιμετώπιση. Η αλήθεια είναι ότι ανάλογα με το στάδιο του λεμφοιδήματος και την ταχύτητα της θεραπευτικής αντιμετώπισης προκύπτουν τα αποτελέσματα. Το λεμφοίδημα ακόμα όταν δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ολοκληρωτικά, υπάρχουν πολλοί θεραπευτικοί τρόποι που μπορούν να το ελέγξουν και να το περιορίσουν επιτυγχάνοντας ένα καλό αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα, ενώ απαλλάσσουν τον ασθενή από πιθανούς μελλοντικούς κινδύνους.
Η θεραπεία περιλαμβάνει συνδυασμό μηχανημάτων φυσικοθεραπείας, λεμφικής παροχέτευσης, επίδεσης, ασκήσεων και τη φροντίδα του δέρματος.
Η λεμφική παροχέτευση αποτελεί το βασικό τμήμα της θεραπείας. Ο σκοπός της είναι να ενεργοποιήσει και να κινητοποιήσει το λεμφικό υγρό, ώστε να απομακρυνθεί από την πάσχουσα περιοχή. Αντενδείκνυται όταν υπάρχει φλεγμονή σε εξέλιξη, καρδιακή ανεπάρκεια ή θρόμβωση.
Η επίδεση βελτιώνει την ελαστικότητα της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τη ροή της λέμφου. Αντί της επίδεσης μπορεί να εφαρμοστεί ειδικό ‘γάντι’ διαβαθμισμένης συμπίεσης, αν το λεμφοίδημα είναι στο χέρι. Το πρόγραμμα των ασκήσεων γίνεται πάντα ενώ ο ασθενής φορά το ειδικό ‘γάντι’, εάν το λεμφοίδημα είναι στο χέρι.
Ο σκοπός των ασκήσεων είναι:
– Κινητοποίηση του λεμφικού υγρού.
– Διατήρηση ή βελτίωση της κινητικότητας των αρθρώσεων.
– Βελτίωση της στάσης του σώματος.
Η καλή υγιεινή του δέρματος παίζει καθοριστικό ρόλο στην αποφυγή επιπλοκών του λεμφοιδήματος. Ακόμα και ο πιο μικρός τραυματισμός του δέρματος μπορεί να αποτελέσει την πύλη εισόδου μικροβίων. Σε περίπτωση φλεγμονής το μέλος γίνεται ερυθρό και ζεστό ενώ προκαλείται κακουχία. Απαιτείται άμεση αντιμετώπιση με αντιβίωση και διακοπή της θεραπείας του λεμφοιδήματος.
Επεμβάσεις για το λεμφοίδημα
–Μεταμόσχευση λεμφικών αγγείων
Με τις δυνατότητες των προηγμένων μικροχειρουργικών τεχνικών, τα λεμφαγγεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μοσχεύματα στην αγγειοχειρουργική. Η τεχνική χρησιμοποιείται κυρίως στο χέρι για οιδήματα μετά από θεραπεία του καρκίνου του μαστού και σε μονομερή οιδήματα των κάτω άκρων μετά από εκτομή λεμφαδένων και ακτινοβολία. Η μέθοδος έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική με σημαντική μείωση του όγκου των άκρων ακόμα και 10 χρόνια μετά την επέμβαση και σημαντική βελτίωση στην ποιότητα ζωής.
–Αντικατάσταση των λεμφαδένων παροχέτευσης
Μπορεί να είναι μια αποτελεσματική μέθοδος για τη θεραπεία του λεμφοιδήματος του βραχίονα και του άνω άκρου. Οι λεμφαδένες της βουβωνικής χώρας με την υποστήριξη της αρτηρίας και φλέβας τους μεταμοσχεύονται στην μασχάλη. Χρησιμοποιούνται εξειδικευμένες μικροχειρουργικές τεχνικές για να επανασυνδεθεί η αρτηρία και φλέβα με τα νέα αιμοφόρα αγγεία στην μασχάλη, ενώ αναπτύσσουν τη δική τους παροχή αίματος κατά τις πρώτες εβδομάδες μετά την επέμβαση.
-Λεμφοαγγειακή αναστόμωση
Μπορεί να είναι μια αποτελεσματική και μακροπρόθεσμη λύση για το λεμφοίδημα των άκρων. Η ακτινοσκόπηση με πράσινο Ινδοκυανίου χρησιμοποιείται για τη χειρουργική αξιολόγηση του λεμφοιδήματος και την επιτυχή εκτέλεση χειρουργικών επεμβάσεων. Τα λεμφαγγεία συνδέονται απευθείας σε μικροσκοπικές φλέβες που βρίσκονται γύρω. Τα λεμφαγγεία είναι μικροσκοπικά, κανόνα 0,1 mm έως 0,8 mm σε διάμετρο. Η διαδικασία απαιτεί τη χρήση εξειδικευμένων τεχνικών με ειδικά χειρουργικά ράμματα και ένα προσαρμοσμένο, μικροσκόπιο υψηλής ισχύος.
-Λεμφική αναρρόφηση
Γίνεται με ειδικές κάνουλες που είναι λεπτές και χρησιμοποιούνται ειδικές τεχνικές για να μην υπάρξει σημαντική απώλεια αίματος
Θεραπεία με λέιζερ χαμηλής στάθμης (LLLT)
Δύο κύκλοι θεραπείας με λέιζερ βρέθηκαν να είναι αποτελεσματικοί στη μείωση του όγκου του προσβεβλημένου βραχίονα, στη μείωση του εξωκυτταρικού υγρού, και τη σκληρότητα του ιστού σε περίπου ένα τρίτο των ασθενών με λεμφοίδημα μαστεκτομής 3 μήνες μετά την αγωγή. Η θεραπεία με λέιζερ μειώνει την ίνωση, διεγείρει τα μακροφάγα και το ανοσοποιητικό σύστημα, και διεγείρει τη λεμφαγγειογένεση.
Επιπλοκές λεμφοιδήματος
- Όταν αφεθεί χωρίς θεραπεία, το στάσιμο λεμφικό υγρό που είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες μειώνει την διαθεσιμότητα του οξυγόνου. Αυτό παρεμβαίνει στην επούλωση του τραύματος και ευνοεί την ανάπτυξη των βακτηρίων που μπορεί να οδηγήσει σε λοιμώξεις: κυτταρίτιδα, λεμφαγγειίτιδα, λεμφαδενίτιδα, και σε σοβαρές περιπτώσεις, έλκη του δέρματος. Είναι ζωτικής σημασίας για τους ασθενείς με λεμφοίδημα να γνωρίζουν τα συμπτώματα της λοίμωξης και να ξεκινούν θεραπεία κατά τα πρώτα σημάδια, αφού οι υποτροπιάζουσες λοιμώξεις ή η κυτταρίτιδα βλάπτουν επιπρόσθετα το λεμφικό σύστημα και δημιουργείται ένα φαύλος κύκλος.
- Σε σπάνιες περιπτώσεις, το λεμφοίδημα μπορεί να οδηγήσει σε μια μορφή καρκίνου που ονομάζεται λεμφαγγειοσάρκωμα (σύνδρομο Stewart – Treves). Το λεμφαγγειοσάρκωμα εμφανίζεται πιο συχνά στις περιπτώσεις μακροχρόνιου λεμφοιδήματος. Η συχνότητα εμφάνισης υπολογίζεται να είναι 0,45 % σε ασθενείς που ζουν 5 χρόνια μετά.
- Το λεμφοίδημα συνδέεται επίσης με μια μορφή καρκίνου που ονομάζεται αιμαγγειοενδοθηλίωμα (χαμηλού βαθμού αγγειοσάρκωμα).
- Τέλος, επειδή το λεμφοίδημα παραμορφώνει, προκαλεί δυσκολίες στην καθημερινή ζωή και μπορεί να οδηγήσει σε κακή ποιότητα ζωής και σε ψυχολογικά προβλήματα.
Πρόληψη λεμφοιδήματος
– Αποφύγετε τις ακραίες θερμοκρασίες, τα καυτά μπάνια, τη σάουνα, ενώ μεγάλη προσοχή πρέπει να δίνετε στην αποφυγή εγκαυμάτων.
– Προσοχή στις λοιμώξεις. Αν συμβούν απαιτείται άμεση αντιμετώπιση με αντιβίωση.
– Μην σηκώνετε ή μεταφέρετε βαριά αντικείμενα.
– Μην φοράτε σφικτά ρούχα, δαχτυλίδια, βραχιόλια κτλ.
– Προσοχή στη διατροφή. Ελάχιστο αλάτι, ελάχιστα τηγανιτά, αρκετά φρούτα και λαχανικά. Δίνετε σημασία στην διατήρηση κανονικού σωματικού βάρους. Η παχυσαρκία ευνοεί την εμφάνιση λεμφοιδήματος.
– Όχι αλκοόλ και κάπνισμα.
– Σχολαστική φροντίδα της επιδερμίδας και των νυχιών.
– Να κοιμόμαστε με το πάσχον μέλος σε ανάρροπη θέση.
– Ασκηθείτε με δραστηριότητες μικρής έντασης αλλά μεγάλης αποτελεσματικότητας, όπως είναι το κολύμπι, το περπάτημα, κ.α., ενώ δεν θα πρέπει να αμελείτε το θεραπευτικό πρόγραμμα ασκήσεων που σας έχει δώσει ο Φυσιοθεραπευτής.
– Ακόμα και για το ελάχιστο λεμφοίδημα ακολουθήστε το ειδικό θεραπευτικό πρόγραμμα αποκατάστασης.
– Ταξιδεύετε φορώντας το ελάχιστο γάντι, με το μέλος σε ανάρροπη θέση.
– Μην επιτρέπετε να σας παίρνουν αίμα ή να σας μετρούν την αρτηριακή πίεση από το πάσχον μέλος.
– Ενυδατώνετε την επιδερμίδα σας τακτικά με καλλυντικά που έχουν χαμηλό ή ουδέτερο ph.
– Χρησιμοποιείτε γάντια στις δουλειές του σπιτιού ή στην φροντίδα κατοικιδίων ζώων.
Διαβάστε, επίσης,
Το καλύτερο λάδι για την κυτταρίτιδα
Τα καλύτερα βότανα για το λεμφοίδημα και την κυτταρίτιδα
Πίνουμε το πρωί ζεστό νερό με λεμόνι
Βιολογικές κλωστές για τα αιμοφόρα αγγεία
www.emedi.gr
Γράφει η
