Εναλλακτικές Θεραπείες Ιατρικά Νέα Κλασική Ιατρική Ομοιοπαθητική Παθολογία Παιδιατρική

Η ασθένεια δεν υπάρχει

Σαββούλα Μάλλιου Κριαρά

23 Απριλίου 2014

Η ασθένεια δεν υπάρχει. Η Νέα Ιατρική είναι η Ιατρική που δε δέχεται ότι υπάρχουν ασθένειες, γιατί υπάρχει η ομοιόσταση

Γράφει η

Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά

Ειδικός Παθολόγος-Ογκολόγος, MD, PhD

Νέα Ιατρική

Σαν ασθένεια θεωρείται η μη φυσιολογική κατάσταση.

Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία διατηρεί. Η διατήρηση των χαρακτηριστικών ενός ζωντανού οργανισμού ονομάζεται ομοιόσταση και είναι η φυσιολογική κατάσταση ενός οργανισμού.

Ασθένεια θεωρείται η διαταραχή αυτής της ομοιόστασης, δηλαδή η μη φυσιολογική κατάσταση.

Οι ασθένειες μπορεί να αντιμετωπιστούν επιτυχώς ή να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη ή θάνατο.

Η Νέα Ιατρική

• Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο και δεν είναι απαραίτητο να την εξαφανίσουμε.

Η ασθένεια δεν υπάρχει.

Μόνο ο ασθενής υπάρχει και σε αυτόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή του γιατρού ή του θεραπευτή.

Η “ασθένεια” είναι σημάδι ανισορροπίας που προέρχεται, τις περισσότερες φορές, από τη συμπεριφορά του ασθενή, συνειδητή ή ασυνείδητη και επομένως δεν είναι μοιραία και αναπόφευκτη.

Τα συμπτώματα είναι οι ορατές ενδείξεις μιας φυσικής ή ψυχικής ανισορροπίας, η οποία είναι μη ορατή. Τα συμπτώματα είναι σύμμαχοι που μας φέρνουν πολύτιμες πληροφορίες, που θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν.

• Όταν εμφανίζονται συμπτώματα, όπως πόνος, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λ.π., αυτό είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Η αντίληψη αυτή ισχύει στην ομοιοπαθητική, το βελονισμό, την οστεοπαθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική. Κατά την περίοδο που η ανισορροπία εγκαθίσταται μέσα μας βαθμιαία η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, ασυμπτωματική. Όταν το σώμα “αποφασίσει” να αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη μόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το όργανο που έχει προσβληθεί, τον μυ ή το αίμα. Σε αυτήν την περίπτωση, η ασθένεια αρχίζει να “μιλάει”, εμφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται συμπτώματα. Η εμφάνιση των συμπτωμάτων είναι σημεία ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

• Η θεραπεία μιας ασθένειας συνίσταται στο να αποκωδικοποιήσουμε τα συμπτώματά της και να τα ακολουθήσουμε για να θεραπευθούμε.

Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαμβάνεται αυτό, θα κάνει μια θεραπεία που προκαλεί στο άτομο τα ίδια συμπτώματα με εκείνα που επιδιώκει να απομακρύνει, θα ελευθερώσει τα ενεργειακά κυκλώματα για να επιταχυνθούν οι διεργασίες επανεξισορρόπησης, θα απελευθερώσει τις λειτουργικές ή οργανικές εμπλοκές κ.λ.π..

• Η ασθένεια είναι κάτι το πολυδιάστατο, και συνδέεται με μια περίπλοκη ύπαρξη στοιχείων, που βρίσκονται σε μόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

Μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μια άσχημα βιωμένη διαπροσωπική σύγκρουση, η απώλεια του νοήματος της ζωής, ένα φιλοσοφικό δίλημμα, η υπερένταση της καθημερινής ζωής, όλα αυτά, επηρεάζουν έντονα τη σωματική μας υγεία. Αντιστρόφως, σωματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να αισθανόμαστε καλά μέσα μας, μπορεί να μας κάνουν να χάσουμε την πίστη μας ή να μας κατακρημνίσουν σε βαθιά κρίση.

Το να προσπαθείται να θεραπεύεται ένας άνθρωπος διαχωρίζοντας την σωματική, την ψυχική, την κοινωνική και την πνευματική του διάσταση είναι αναποτελεσματικό, αλλά και επιβλαβές.

• Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύμμαχοί της. Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι μόνοι τους υπεύθυνοι για τον καρκίνο.

Οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες και οι παράγοντες που αποκαλούνται μολυσματικοί εμφανίζονται τη στιγμή της διαδικασίας της θεραπείας.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των καρκίνων οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες (βίαια ψυχολογικά σοκ που βιώνονται, χωρίς να εκφράζονται βιολογικά και οργανικά), συνδέονται δε συχνά με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά.

• Η γενετική αντανακλά την κατάσταση της υγείας του σώματος και δεν είναι η υγεία αυτή που αντανακλά τη γενετική αλληλουχία

Το άγχος, το στρες είναι αυτό που προηγείται και προκαλεί μια λίγο πολύ βαθιά και διαρκή ανισορροπία στον οργανισμό και στο άτομο. Τότε γίνεται μια γενετική αλλαγή για να απεικονισθούν τα νέα δεδομένα της κατάστασής μας, μέσα στη δομή του DNA μας. Αυτό μοιάζει σαν η γενετική κληρονομιά μας να έχει αναλάβει ως αποστολή την παράδοση, την απομνημόνευση όλης της ιστορίας μας, για να διαβιβάσει την πληροφορία, στο μέλλον του ατόμου και του είδους του.

Το να πιστεύουμε επομένως ότι το συγκεκριμένο χρωμόσωμα είναι υπεύθυνο για τη συγκεκριμένη ασθένεια είναι, για μια φορά ακόμα, σα να διαβάζουμε αντίστροφα τη χρονική αλυσίδα των γεγονότων. Επομένως, το να συμπεραίνουμε ότι αντικαθιστώντας κάποιο «παθογόνο» χρωμόσωμα με ένα «υγιές» μπορούμε να εξαφανίσουμε την ασθένεια, είναι σα να λέμε ότι, καταστρέφοντας τη μνήμη κάποιου ατυχήματος στα χρωμοσώματα, ακυρώνεται το ατύχημα ή επισκευάζεται η ζημιά.

• Δε σώζεται η ζωή του ασθενούς αφαιρώντας του ένα όργανο.

Όταν αφαιρείται το όργανο, αφαιρείται ένα σημείο εκδήλωσης της ασθένειας. Και εάν η εσωτερική σύγκρουση μένει ακόμη ενεργή, ο οργανισμός θα βρει άλλα σημεία, συνήθως, γειτονικά, για να συνεχίσει να εκδηλώνει αυτό που έχει ανάγκη να εκδηλώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες γυναίκες, αφού υποβλήθηκαν σε ολική αφαίρεση στήθους, παρουσιάζουν μεταστάσεις στους λεμφαδένες, ενώ άλλες όχι. Οι πρώτες δεν έχουν ακόμη λύσει το στρες που είναι υπεύθυνο για τον καρκίνο τους και γι’ αυτό συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα.

Η νέα ιατρική του γιατρού Χάμερ

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική.

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:

“ Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.”

-Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο. Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.

-Ο καρκίνος των πνευμόνων αντιστοιχεί στον έντονο φόβο του θανάτου.

–Ο καρκίνος του αριστερού μαστού σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).

–Ο καρκίνος του δεξιού μαστού σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με το σύντροφο. Σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται.

–Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση, πραγματική ή συμβολική, σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους ή την ικανότητα δημιουργίας.

Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Ο μηχανισμός εσωτερικής σύγκρουσης

Ο μηχανισμός «Σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία.

Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση, με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο…

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των “εσωτερικών συγκρούσεων”.

Ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.

Γιατί όμως κάποιοι πεθαίνουν από τις ασθένειές τους;

Εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες;

Ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής. Εάν η σύγκρουση που βιώνουν κάποιοι στη σχέση τους με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνουν να εκφράσουν όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνονται, τότε μπορεί να αναζητηθεί ο θάνατος…

Πρόληψη και θεραπεία ασθενειών

Ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.

Τι πρέπει να κάνουμε για να προλάβουμε και να θεραπεύσουμε τις ασθένειες;

• Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας: Πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι δε γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους. Όποιος μπορεί να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους, να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί, θεραπεύεται.

• Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας: Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας.

Όταν μια ανάγκη μας ματαιώνεται εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λ.π.).

Όταν μια ανάγκη μας ικανοποιείται ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λ.π.).

Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι.

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

• Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους: Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δε συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.

Όταν καταπίνουμε τα συναισθήματά μας τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει.

Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

• Να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι: Πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δε δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.

• Οι πράξεις μας πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα: Δεν υπάρχει θεραπεία εάν δε δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε.

• Πρέπει να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: Πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθάνονται την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις κλείνουν, οι ασθενείς πεθαίνουν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Κλείνοντας τις εκκρεμείς υποθέσεις, μας βοηθάει να διατηρούμε την ισορροπία μας και να μην δημιουργούμε άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

• Πρέπει να συγχωρούμε: Τέλος, πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.

Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία.

Αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.

Πολλοί θεραπευτές έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή… Προτιμήστε τους…

Βιβλιογραφία

Ryke Geerd Hamer—Inventor of German New Medicine.

Researchgate.net