Ελληνικοί ψίθυροι στην Ευρώπη
Από το Νίκο Ανδρουλάκη
Στο βίντεο πρωταγωνιστεί η Ντάνυ Γιαννακοπούλου
Γεια, εγώ είμαι η Ντάνυ. Δεν με λένε κανονικά Ντάνυ, Ιωάννα με λένε.
Θέλω να, θέλω… να σας μιλήσω…
«Όχι, μην με κοιτάς έτσι … δεν θα σε κάνω να αισθανθείς άβολα, περισσότερο από αυτό που πρέπει…
Ε! Ξέρεις ότι αυτό το βίντεο θα μπορούσε να αρχίζει ή να τελειώνει με ένα επιβλητικό πλάνο της Ακρόπολης ή των Ολυμπιακών Αγώνων ή με τα γαλανά νερά του Αιγαίου ή με ανθρώπους να χάνουν τη δουλειά και το σπίτι τους ή άλλους να κοιμούνται σε χαρτόκουτα ή άλλους να οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί… γιατί αυτό το βίντεο δεν έχει σκοπό να εντυπωσιάσει, ούτε να σοκάρει… γιατί αυτά τα λόγια δεν είναι κραυγή… είναι ψίθυρος!!!
Θα μπορούσα να διαβάζω αυτό το κείμενο στα αγγλικά ή τα γαλλικά ή τα ισπανικά ή τα πορτογαλικά, ή τα φιλανδικά. Όμως, ούτε αυτό θα συμβεί, γιατί θέλω να σας μιλήσω στη γλώσσα μου, όπως θα ήθελα κι εσείς να το σκεφτείτε στη δική σας, σε όποια γλώσσα μιλάτε, σε όλες τις γλώσσες, γιατί είναι όλες δικές μας, γιατί είμαστε όλοι Ευρωπαίοι πολίτες, περήφανοι κι έχουμε δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί, αρκεί να χαιρόμαστε με το δικαίωμα στη στοιχειώδη ευτυχία των άλλων, των ανθρώπων της γενιάς μου και της δικής σας, όποια κι αν είναι αυτή και του φύλου και της θρησκείας και των σεξουαλικών προτιμήσεων και των φιλοδοξιών και των ονείρων. Γιατί το δικαίωμα για επιβίωση, για εργασία, για αισιοδοξία, το δικαίωμα στη ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά ανήκει σε όλους.
Θα μπορούσα να μιλώ Γερμανικά και θα έμοιαζα με Γερμανίδα, γιατί μοιάζω, αλλά δεν είμαι.
Θα μπορούσα να έχω γαλλική προφορά και θα έμοιαζα με Γαλλίδα, γιατί θα μπορούσα να είμαι, αλλά δεν είμαι.
Μπορώ να χορέψω με πάθος και θα μοιάζω με Ισπανίδα θερμή.
Μπορώ να ντυθώ με φινέτσα και να είμαι μια Ιταλίδα περήφανη, αλλά δεν είμαι.
Μπορώ να σας κοιτάξω με αποφασιστικό βλέμμα και ροζ μάγουλα απ΄το κρύο και να είμαι Σκανδιναβή, αλλά δεν είμαι και δεν πειράζει.
Γιατί, είμαι όλα αυτά τα υπέροχα στερεότυπα. Όλα και κανένα. Γιατί είμαι Ευρωπαία και είμαι Ελληνίδα κι είμαι σαν εσάς. Κι έχω δικαίωμα να μπορώ να εργάζομαι και να ερωτεύομαι και να κάνω οικογένεια και να χορεύω με πάθος και να σκαλίσω τη δική μου διαδρομή στη ζωή. Μονοπάτια που διασταυρώνονται είμαστε και η Ευρώπη ένα δέντρο με γερό κορμό στη μέση και ψηλά κλαδιά, λεβέντικα. Κι εγώ κατάγομαι από τις ρίζες της Μεσογείου, εκεί που βρέχουν τις ελπίδες μας γαλανά νερά, που μας ποτίζουν όλους. Όσο είναι δικά μου, θα είναι και δικά σας. Εάν πάψουν να είναι, μαζί θα ξεραθούμε στο δέντρο που φύτεψαν οι πρόγονοί μας.
Κι έχει περάσει πολλά αυτό το δέντρο και το έχουμε χαρακώσει ξανά και ξανά, από φόβο του άλλου, από φόβο μιας αγκαλιάς, επειδή δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Κι έχουν πεινάσει σώματα κι έχουν πεθάνει ψυχές. Θυσίες, για να μας θυμίζουν ότι μόνο μαζί μπορούμε. Δίκαια μαζί! Δεν αξίζει σε κανένα λαό να είναι προτεκτοράτο. Η δίψα του δέντρου, τα χρέη που αναλύουν οι λογιστές μοιάζουν με αλυσοπρίονα φαντασμάτων. Δεν τα βλέπεις, δεν τα πιάνεις και όλα τα αληθινά μας χρήματα ενωμένα δεν τα φτάνουν. Αφέθηκαν οι λαοί στην επιπολαιότητα μιας εφήμερης ονείρωξης, μιας ματαιοδοξίας. Όμως είναι μια έλικα η ιστορία, επαναλαμβάνεται, ποτέ η ίδια. Τα πάθη και τα λάθη του παρελθόντος την σπρώχνουν ανηφορικά, αισιόδοξα, προς τα πάνω. Έχει ομοιόσταση αυτό το δέντρο, αυτό είναι το σώμα μας. Εμείς πρέπει να φροντίζουμε να γίνεται όλο και πιο υγιές, όλο και πιο ανθεκτικό, να το θεραπεύουμε, με πίστη στις δυνάμεις του κι αγάπη, χωρίς να το θανατώσουμε από ζήλο, χωρίς ακρωτηριασμό.
Εγώ δεν έζησα πολυτελή ζωή, εγώ δεν δανείστηκα ποτέ με υψηλό τόκο, εγώ δεν έδωσα ούτε πήρα μίζες, εγώ δεν είμαι πολυεθνική ούτε πολιτικός. Ως πότε θα κουβαλάμε στην πλάτη μας επίπλαστα χρέη που δεν είναι δικά μας… Κοντεύω τα τριάντα κι ακόμη περιμένω την πρώτη μου δίκαιη ευκαιρία στη ζωή, σε περίπτωση που δεν πεθάνω…
Και μιλάω σε σένα Γερμανέ, ανθεκτικέ, παραγωγικέ, δυνατέ, περήφανε, πλανεμένε. Που τροφοδοτείς με αλληλεγγύη ένα μηχανισμό που στερεί την ελπίδα για μια ουσιαστική ανταπόδοση. Που βίωσες το τέλος και ξανά την αρχή πριν εξήντα χρόνια, που ανοικοδόμησες με την ουσιαστική αλληλεγγύη των άλλων, την πιο ισχυρή οικονομία του δέντρου μας, τον κορμό, που όλοι μαζί κρατήσαμε όρθιο κόντρα στα λάθη προγόνων σου που θανάτωσαν δικούς μου κι έχασαν για μια ματαιοδοξία και μια απληστία που δεν αξίζει να βιώσουμε ποτέ ξανά, γιατί πάντα στον θάνατο κάποιον θα οδηγεί. Είμαστε μαζί, γιατί χώρια δεν είστε και δεν είμαστε.
Και μιλάω σε σένα Γάλλε των τεχνών, της αλληλεγγύης, της ανεξαρτησίας, της ανεξιθρησκείας, των ιδεών και των πιο γλυκών φιλιών.
Και μιλάω σε σένα Ισπανέ που έχεις περάσει δύσκολα και φοβάσαι και πνίγεις το αχαλίνωτο μεράκι σου και την πολυσυλλεκτικότητα του τόπου σου και χάνεις το γέλιο σου, το πηγαίο.
Και μιλάω σε σένα, Πορτογάλε, σύντροφε θαλασσινέ και μιλάω σε σένα Αυστριακέ, σε σένα Βέλγιε, Κύπριε αδελφέ, Εσθόνιε, Φιλανδέ γερέ, Ιρλανδέ Μεσόγειε του Βορρά, Ιταλέ, Λουξεμβούργιε, Μαλτέζε, Ολλανδέ, Σλοβένιε και Σλοβάκε.
Αποτύχαμε στην προσπάθειά μας να τα καταφέρουμε. Η σκληρή λιτότητα δεν αξίζει σε καμιά ψυχή και κανένα σώμα. Δεν αξίζει να χαντακωθεί της γενιάς μου η ελπίδα στον βωμό μιας λογιστικής υγείας. Δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων, χρέη αόρατα, όλων προς όλους. Είμαστε όλοι θύματα ενός χρηματοπιστωτικού βωμού που οικοδομήσαμε για να μας παρέχει δροσερό νερό. Και το δέντρο, τους ανθρώπους τους ξεχάσαμε…
Η κυνική αφαιμακτική προσέγγιση της Τρόικας αντλεί από τις στερήσεις των λαών για να χρηματοδοτεί και να επαναχρηματοδοτεί έναν μηχανισμό που όλο και διογκώνει τη δίψα μας. Θα ξεμείνουμε από δροσερό νερό, για να δροσίζουμε τον αέναο πυρηνικό αντιδραστήρα ή θα συμφωνήσουμε ότι προέχουν οι άνθρωποι για τους οποίους χτίστηκαν. Προς το παρόν κερδίζουν μονάχα εκείνοι που τους χειρίζονται, γιατί ποντάρουν στο φόβο μου και στον φόβο σας. Ροπή αδράνειας. Χωρίς αυτό που υπάρχει, μπορεί κάτι άλλο να υπάρξει. Κάτι δίκαιο και βιώσιμο, κάτι από εμάς για εμάς, χωρίς να έχουν και το καρβέλι και το μαχαίρι οι γραφειοκράτες. Με ολική επαναδιαπραγμάτευση των χρεών μεταξύ των χωρών και τη μετατροπή τους σε μια δίκαιη συνεισφορά στο ταμείο της Ένωσης. Μια νέα συμφωνία, χωρίς να καταρρεύσουν οι οικονομίες, χωρίς υποτελείς και άρχοντες, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς να εκραγεί το καζάνι. Ρομαντικό; Μπορεί να ζήσει η Ευρώπη, δίχως τον ταύρο της; Ξεχάσαμε την όμορφη, αρχαία, ωραία κόρη της και κάναμε σύμβολο τον ταύρο της, τον αδηφάγο. Έναν Θεό Δία που δεν έχουμε δει ποτέ.
Η συντηρητική κυβέρνηση της χώρας μας τόλμησε να εφαρμόσει, όσα ζητήθηκαν. Ευτυχώς, γιατί έτσι αποδείχτηκε, ότι τα μνημόνια έχουν καρκίνωμα στο γονιδίωμα της δημιουργίας τους. Και λέω το ευτυχώς, με πόνο, για εκείνους που έχασαν δουλειές και σπίτι και χαροπάλεψαν σε κρεβάτια νοσοκομείων, χωρίς γάζες, με χαλασμένους εξοπλισμούς. Και άλλοι αυτοκτόνησαν, από απόγνωση. Άδικες θυσίες, ενός οικονομικού πολέμου. Γιατί οι μηχανισμοί της τρόικας ξεχνούν τον άνθρωπο. Και χωρίς ανθρώπους τι να τις κάνουμε τις οικονομίες και τις χώρες και τις ενώσεις. Δεν θα είμαστε εκεί να τις δούμε υγιείς…
Η ελπίδα είναι αριστερό συναίσθημα, γιατί ανήκει σε όλους. Δεν έχει να κάνει με κόμματα και πολιτικές, γιατί το συναίσθημα δεν έχει ευθύνες. Οι ευθύνες πρέπει πρέπει να έχουν συναίσθημα. Για αισιοδοξία, για ανάπτυξη, για οικονομική και πολιτική ενότητα, στην Ήπειρο, που λέμε όλοι μας πατρίδα. Κόντρα στις Κασσάνδρες, κόντρα στους σκοταδιστές και τους φασίστες και τους μηδενιστές. Η Ευρώπη ανήκει σε μας. Το ευρώ είναι νόμισμα δικό μας. Είναι σημάδι ζωής και δύναμης. Όλων μας…
Τα λόγια μου είναι πρόσκληση… Για αγκαλιά κι ένα πηγαίο, αμοιβαίο, ειλικρινές ”Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς στα χρόνια που έρχονται”. Αυτό θα πει Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση’. Τώρα είναι η ευκαιρία!
Η γενιά της απάθειας, η γενιά του καναπέ, η γενιά των στερήσεων, η γενιά της οθόνης, η γενιά της μελαγχολίας, η χαμένη γενιά, μπορεί να γίνει η πρώτη γενιά της σύγχρονης ιστορίας, που θα έχει να λέει στα παιδιά της, ότι οραματίστηκε κάτι καλύτερο. Και το έκανε πράξη.
Εμείς μπορούμε να είμαστε, αυτή η γενιά, η πιο περήφανη. Οι Έλληνες γίναμε το πειραματόζωο της πιο σκληρής λιτότητας, γιατί τολμήσαμε να τη δοκιμάσουμε. Και τα καταφέραμε στα χαρτιά κι όμως αργοπεθαίνουμε στη ζωή. Τώρα, τολμούμε να γίνουμε και το πειραματόζωο της ελπίδας, για μια δικαιότερη Ευρώπη, με σκληρή δουλειά, με ειλικρίνεια.
Μαζί… Μην μας αφήνετε μόνους. Μην φοβάστε!
Εγώ θέλω και μπορώ να συνεισφέρω, εγώ αντέχω αρκεί να έχω δικαίωμα να χαμογελώ. Εσύ;
Αυτό το βίντεο γυρίστηκε στην Αθήνα, Ελλάδα, Μάρτιος 2015
Πρωταγωνιστεί: Danny Γιαννακοπούλου
Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Νικόλαο Ανδρουλάκη
Πατήστε εδώ για να παρακολουθήσετε το βίντεο
ή παρακολουθήστε το βίντεο στα πολυμέσα
In Case I Don’t Die – A Greek whisper to Europe
from Nicolas Androulakis
«No, don’t look at me like that… I won’t make you feel uncomfortable. No more than necessary. You know that this video could begin or end with an imposing shot of the Acropolis. Or the Olympics. Or the deep blue waters of the Aegean. Or with people losing their jobs and homes. Or others sleeping in tiny carton boxes. Or others driving luxurious cars. But this shall not happen. Because this video wasn’t made to impress nor to shock you. Because these words are not a scream. They’re a whisper.
I could be reading this in English, or German, or French, or Spanish or Portuguese, or Finnish. But this won’t happen. Because I want to speak to you in my language. The same way I’d like you to think in yours. Whatever language you speak. In every language. Because they’re all ours. Because we’re all European citizens. Proud people. And we have the right to be different. Provided we’re happy with everyone’s fundamental right to happiness. The people of my generation. And your generation. No matter what that is. And whatever the gender, or the religion, or the sexual preference is and every ambition and dream as well. Because the right to survival, to work, to optimism, the right to live, in every sense, is mutual.
My words are a call for a mutual hug. And an honest, a sincere, “I like to see you smile”. In the years to come. That’s what European Integration is all about. Now is our chance. The so-called “Apathetic Generation”, “Generation-Y”, the generation of deprivities, the “screen generation”, the melancholic generation, the “lost generation”, can be the first generation in modern history who will some day recite the story of dreaming about something better. And making it happen. We can be that generation. The proudest. Us Greeks became the guinea pig of austerity. Because we dared to implement it. And we made it. In paper. And yet we are dying. In life. Now we dare to be the guinea pig of hope. For a fairer Europe. With lots of hard work. With honesty. Together. Don’t leave us alone. Don’t be afraid. I want and I can contribute. I can bear it. As long as I have the right to smile. You?»
Share your own Eurowhisper, using the hashtag #Eurowhisper
We need to talk to each other.
This video was shot in Athens, Greece, in March 2015
Featuring: Danny Giannakopoulou
Music: K. BHTA
Camera operator: Argyris Tsepelikas, Steadicam: Theodosis Tzavaras, Follow focus: Marios Pougkakiotis, Assistant director: Christos Karasavvidis, Subtitling: Catherine Velissaratou, Editor: Kostas Koufiopoulos,
Written and Directed by Nicolas Androulakis
Πατήστε εδώ για να παρακολουθήσετε το βίντεο
Διαβάστε, επίσης,
Αφιέρωμα στην Hμέρα της Ευτυχίας
www.emedi.gr
