Η βιογραφία του καρκίνου. Ποιος από μας θα αρνιόταν την ευκαιρία να αναβάλει τον θάνατό του, από μια τέτοια σύνθετη νόσος, όπως ο καρκίνος;
Ειδικός Παθολόγος-Ογκολόγος, MD, PhD
Ποιος από μας θα αρνιόταν την ευκαιρία να αναβάλει τον θάνατό του, από μια τέτοια σύνθετη νόσος, όπως ο καρκίνος;
Για πολλούς ανθρώπους στον ανεπτυγμένο κόσμο, η πίστη στην πρόοδο της ιατρικής έχει πάρει τη θέση της θρησκείας ως παρηγοριά στη βεβαιότητα του θανάτου.
Ένα μεγάλο μέρος των πόρων και των προσπαθειών που στο παρελθόν αφιερώνονταν στην αναζήτηση της μεταθανάτιας ζωής, σήμερα, αφορούν την καταπολέμηση του καρκίνου. Αντί για εκκλησίες και τζαμιά, έχουμε μεγάλα νοσοκομεία, γιγαντιαίες φαρμακευτικές εταιρείες και λαμπρά ερευνητικά ινστιτούτα για τον καρκίνο.
Παρόλο που στον ανεπτυγμένο κόσμο ένας στους τρεις θα πεθάνει από καρκίνο, παραμένει γεγονός ότι ένας στους τέσσερις θα τον νικήσει.
Και ποιος από μας θα αρνιόταν την ευκαιρία να αναβάλει τον θάνατό του;
Αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, ο Siddhartha Mukherjee (Σιντάρτα Μούκερτζι), ογκολόγος και ερευνητής, είναι επίκουρος καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Columbia. Απόφοιτος των Πανεπιστημίων Στάνφορντ, Οξφόρδης και Χάρβαρντ, έχει δημοσιεύσει άρθρα του στα περιοδικά Nature, The New Republic, The New York Times Magazine κ.ά. έγραψε ένα βιβλίο που το ονόμασε «Ο αυτοκράτορας των ασθενειών: μια βιογραφία του καρκίνου» (εκδ. Fourth Estate).
Σ’ αυτό αποδίδει στην ασθένεια μια «προσωπικότητα». Και εξηγεί ότι ο καρκίνος δεν είναι μια απλή ασθένεια, αλλά ένα σύνολο τουλάχιστον 200 ασθενειών, που χαρακτηρίζονται από την υπερβολική ανάπτυξη των κυττάρων που απαρτίζουν το σώμα μας και προκαλούνται από την κατάρρευση των σύνθετων γενετικών ελέγχων του πολλαπλασιασμού τους.
Όπως συμβαίνει με το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής έρευνας, η πρόοδος οδηγεί σε ακόμη βαθύτερα μυστήρια και αβεβαιότητες.
Ο καρκίνος, γράφει ο Βρετανός νευροχειρουργός Χένρι Μαρς στους Τάιμς, είναι μια πολύ, πολύ σύνθετη ασθένεια.
Το βιβλίο περιλαμβάνει τις ιστορίες αρκετών ασθενών που έχει αναλάβει ο Μακέρζι. Και το βασικό συμπέρασμα του συγγραφέα είναι ότι οι πραγματικοί ήρωες της ιατρικής έρευνας δεν είναι οι γιατροί, αλλά οι ασθενείς. Η γενναιότητα των πρώτων δεν είναι πολλές φορές παρά ένας καθρέφτης της ανδρείας των δεύτερων. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι αυτό που εκλαμβάνεται ως γενναιότητα και ηρωισμός είναι συχνά η απελπισμένη προσπάθεια του ασθενούς να επικοινωνήσει με τον γιατρό από τον οποίο εξαρτάται η ζωή του.
Η πρόοδος της ιατρικής εξαρτάται από τις τεχνολογικές προόδους και την ετοιμότητα των γιατρών να πάρουν ρίσκα και να υπερβούν τη συμβατική ιατρική γνώση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της καταπολέμησης της λευχαιμίας με τη χημειοθεραπεία. «Πατέρας» της τελευταίας θεωρείται ο Σίντνεϊ Φάρμπερ, ένας παθολόγος στη Βοστώνη που στα τέλη της δεκαετίας του ’40 άρχισε να χορηγεί δηλητηριώδη χημικά σκευάσματα σε παιδιά που πέθαιναν από οξεία λευχαιμία. Τα πειράματά του τελικά πέτυχαν, αλλά με μεγάλο κόστος, αφού τα φάρμακα εκείνα είχαν τρομερές τοξικές παρενέργειες.
Η ελευθερία που είχαν τότε οι γιατροί να πειραματίζονται και ιδιαίτερα σε παιδιά, μοιάζει σήμερα εξωφρενική. Ο Μαρς, ένας από τους γνωστότερους νευροχειρουργούς της Βρετανίας, γράφει ότι δοκίμασε πρόσφατα να δει αν οι ασθενείς του θα χρειάζονταν μικρότερες δόσεις παυσίπονων στην περίπτωση που κρεμούσε στους τοίχους των δωματίων τους ελκυστικές φωτογραφίες. Εγκατέλειψε, όμως, την προσπάθεια όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την Επιτροπή Ηθικής του νοσοκομείου στο οποίο εργάζεται.
Το 1971, ο πρόεδρος Νίξον κήρυξε τον πόλεμο στον καρκίνο. Αλλά ο πόλεμος αυτός, ενταγμένος στη μανιχαϊστική λογική της αμερικανικής κουλτούρας, απέτυχε, όπως συνέβη και με αντίστοιχους πολέμους εναντίον της τρομοκρατίας ή των ναρκωτικών. Κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μανιχαϊσμού ήταν η ενσωμάτωση γνωστικών στοιχείων, όπως η αληθής γνώση ως μόνη οδός σωτηρίας του ανθρώπου, ο δυϊσμός της οντολογίας (φως-σκότος, καλό-κακό, ύλη-πνεύμα) και ο πεσιμισμός στην ανθρωπολογία, δηλαδή η απαισιοδοξία, η αίσθηση του τραγικού στοιχείου της ζωής και η μετεμψύχωση.
Οι πρώτες επιτυχίες της χημειοθεραπείας εναντίον σπάνιων καρκίνων, όπως η λευχαιμία και το λέμφωμα δεν επαναλήφθηκαν στους πιο συνηθισμένους καρκίνους των πνευμόνων, του μαστού, του παχέος εντέρου και του προστάτη.
Με την ανάπτυξη της γενετικής ανάλυσης τις δύο τελευταίες δεκαετίες, γνωρίζουμε πλέον ότι οι περισσότεροι καρκίνοι είναι τόσο πολύπλοκοι ώστε δεν μπορεί να θεραπευτούν με μια απλή χειρουργική επέμβαση ή με τα απλά φάρμακα της χημειοθεραπείας. Έχουμε εισέλθει στην εποχή της «στοχευμένης θεραπείας», κατά την οποία χρησιμοποιούνται φάρμακα σχεδιασμένα να πλήττουν συγκεκριμένα ογκογόνα στελέχη και όχι να δηλητηριάζουν όλα τα διαιρούμενα κύτταρα.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα με το οποίο ο συγγραφέας δεν ασχολείται: το τεράστιο οικονομικό κόστος της θεραπείας του καρκίνου, που η κοινωνία μας δεν μπορεί να το αντέξει, αλλά και οι παρενέργειες αυτών των στοχευμένων θεραπειών κατά του καρκίνου…
Βιβλιογραφία
Σιντάρτα Μακέρζι, «Ο αυτοκράτορας των ασθενειών: μια βιογραφία του καρκίνου» (εκδ. Fourth Estate).
Πρέπει να αλλάξει η θεραπεία του καρκίνου
Να προτιμάτε τις φυσικές θεραπείες για τον καρκίνο, σύμφωνα με το Μοριακό Προφίλ του Όγκου
Η ζωή είναι πολύτιμη.
Η ζωή είναι δική σας. Πάρτε την στα χέρια σας!
Το μοριακό προφίλ του όγκου είναι απαραίτητο και χρήσιμο εργαλείο για τη θεραπευτική σας απόφαση.
Ζητείστε την εξέταση πριν κάνετε οποιαδήποτε θεραπεία. Η ζωή σας είναι πολύτιμη.
Ζητήστε από την EMEDI πληροφορίες για το μοριακό προφίλ του όγκου.


Γράφει η
Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Ειδικός Παθολόγος- Ογκολόγος, MD, PhD
Διαβάστε περισσότερα για την Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Εμπιστευθείτε τους διατροφικούς συμβούλους της EMEDI
Εμπιστευθείτε το ογκολογικό συμβούλιο της EMEDI
Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τη θεραπεία του καρκίνου
Πατήστε, εδώ, τα κατάλληλα συμπληρώματα για τη θεραπεία του καρκίνου
Διαβάστε, επίσης,
Η μεγάλη αλήθεια για τη θεραπεία του καρκίνου