Η ιστορία του καρκίνου μαστού το 18ο αιώνα και οι επιστήμονες, μαζί με τα ευρήματα και τις καταγραφές τους.
Ειδικός Παθολόγος-Ογκολόγος, MD, PhD
Η ιστορία του καρκίνου μαστού το 18ο αιώνα
Gerard Tabor (1721):
Eφηύρε ένα όργανο για απλοποίηση της μαστεκτομής:
Στην προσπάθειά του, να απλοποιήσει την εκρίζωση του μαστού, εφηύρε ένα όργανο, που λειτουργούσε σαν κιλοτίνα. Αυτό συμπίεζε το μαστό στη βάση του και ένα κυρτό μαχαίρι, που ήταν προσαρμοσμένο στο όργανο, μπορούσε να ακρωτηριάσει το μαστό με μια κίνηση ταχεία.

Jean-Louis Petit (1674-1750):
Αρχίζει την εγχείρηση, αφαιρώντας, πρώτα, τους αδένες της μασχάλης:
Γεννήθηκε το 1674 στο Παρίσι. Το 1731, γίνεται ο πρώτος Διευθυντής της Γαλλικής Ακαδημίας Χειρουργικής. Είναι από τους πρώτους, που δεν ενδιαφέρονται μόνο για την τεχνική, αλλά και για τα σημεία των ασθενειών και για την έκβαση της θεραπείας. Αναγνωρίζει το ρόλο των λεμφαδένων και αρχίζει την εγχείρηση, αφαιρώντας, πρώτα, τους αδένες της μασχάλης. 200 χρόνια πριν τον Halsted, περιέγραψε τα βασικά δόγματα μιας επαρκούς μαστεκτομής με ευρεία εξαίρεση του όγκου και αφαίρεση των μασχαλιαίων λεμφαδένων. Συνιστούσε την εγχείρηση, που μπορούσε να θεωρηθεί ως η πρώτη ριζική μαστεκτομή. Αυτή διέφερε από τη σύγχρονη ριζική μαστεκτομή μόνο σε ό,τι αφορά την έκταση του αφαιρεθέντος υπερκείμενου δέρματος, που κατά την τεχνική του Petit ήταν περιορισμένη, εκτός αν το δέρμα ήταν πραγματικά διηθημένο. Έγραψε, ότι οι ρίζες του καρκίνου είναι οι διογκωμένοι λεμφαδένες και ο αδένας πρέπει να αναζητηθεί και να αφαιρεθεί, το ίδιο και η θωρακική περιτονία και ακόμη και μερικές ίνες του μυός, παρά να αφεθεί τυχόν αμφίβολος ιστός. Ο μαζικός αδένας δεν πρέπει να διανοιχτεί κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Εάν το δέρμα έχει, επίσης, διηθηθεί και εάν έχει γερά προσκολληθεί στον καρκίνο, υπάρχει πολύ μικρή ελπίδα για πλήρη ίαση, εάν το δέρμα δεν αφαιρεθεί, τελείως, μαζί με τον όγκο. Δεν πρέπει να αφήνεται κυτταρικός ιστός, όταν αφαιρείται ένας καρκινωματώδης όγκος.

Giovanni –Battista Morgagni (1682-1771):
Ιταλός, μαθητής του Valsalva στην Bologna, που ίδρυσε τον κλάδο της Μορφολογικής Ανατομικής κατά τον 18ο αιώνα. Ακολουθώντας την ανατομοκλινική μέθοδο, τοποθέτησε τα θεμέλια της σύγχρονης Παθολογικής Ανατομικής και δημιούργησε μια περίφημη Σχολή, που άνοιξε νέους ορίζοντες στην ιατρική έρευνα. Ο Morgagni ηγήθηκε της ιταλικής επιστημονικής αναμορφωτικής προσπάθειας των αρχών του 18ου αιώνα. Πρόκειται, για έναν ερευνητή, που είχε βαθιές φιλοσοφικές γνώσεις. Κύρια χαρακτηριστικά του γνωρίσματα ήταν η πρώιμη ευφυία, η κλασσική μόρφωση και ο σεβασμός του προς την πνευματική παράδοση. Η αξιοθαύμαστη ερευνητική του δραστηριότητα καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του 18ου αιώνα. Δίδαξε την παθολογία και την παθολογική ανατομική στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πάντοβα, επί 60 ολόκληρα χρόνια. Ο μεγαλοφυής ιατροφιλόσοφος διακρινόταν για το ήθος, τη μετριοφροσύνη, τη σεμνότητα και το σεβασμό προς το Iπποκρατικό έργο. Σ’ ένα βιβλίο του, το De sedibus et causis morborum (1761), έθεσε τα θεμέλια της παθολογικής ανατομίας. Έτσι, κατόρθωσε να συσχετίσει την παθολογοανατομική εικόνα, με τα κλινικά ευρήματα και να καθορίσει τις σχέσεις μεταξύ των τοπικών ανατομικών βλαβών και της κλινικής εικόνας των νόσων. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι οι αξιολογότερες ανατομικές μελέτες του 18ου αιώνα είναι μακροσκοπικές και συνεπώς μορφολογικές.
Παθολογοανατομική προσέγγιση του καρκίνου του μαστού:
Το φαινόμενο της μετάστασης, ακόμη, φαίνεται να είναι άγνωστο για τον Battista Morgagni. Περιέγραψε μια περίπτωση πνευμονικού σκίρρου στο θωρακικό κλωβό, στο σημείο, όπου οι πλευρές εκτέθηκαν στον καρκίνο, λίγο καιρό μετά την αφαίρεση καρκινωματώδους μαστού. Σε άλλη περίπτωση, παρατήρησε την παρουσία ενός μεγάλου όζου, «σκιρρώδους φυματίου» όπως το αποκάλεσε, στον μασχαλιαίο άξονα.

Lorenz Heister (1683-1758):
Περιγραφή μιας μαστεκτομής:
Καθηγητής στο Altdorf & Helmstedt. Η περιγραφή μιας μαστεκτομής, που έγινε το 1720, μας δίνει μια ζωντανή ιδέα, για το τι αυτή η επέμβαση περιελάμβανε, εκείνες τις ημέρες. Περιγράφει την προσεκτική προεγχειρητική προετοιμασία, τη μαστεκτομή, που ελάμβανε χώρα το ταχύτερο δυνατόν και τις μετεγχειρητικές επιδέσεις του εμπυημένου τραύματος, αν φυσικά η ασθενής ήταν τυχερή να επιβιώσει από την εγχείρηση. Η αναφερόμενη περίπτωση, επίσης, είναι σημαντική, γιατί δείχνει, ότι οι καιροί δεν άλλαξαν και τόσο πολύ, όσον αφορά τη συμπεριφορά της ασθενούς απέναντι στον καρκίνο. Κατά καιρούς, υπάρχει προσπάθεια ανεύρεσης μιας αιτίας, όπως τότε, που η ασθενής συσχέτισε τον όγκο της με τον κρύο αέρα στο στήθος της, όταν ίδρωσε 16 χρόνια πριν ο όγκος εμφανισθεί και εφάρμοσαν έμπλαστρα, αλοιφές και θερμόλουτρα. Παρόλο που ο Heister είχε πειστεί ότι ήταν καρκίνος, η περιγραφή του όγκου, δηλαδή η κινητικότητά του, το χρώμα της υπερκείμενης επιδερμίδας, η απουσία δευτερευόντων μεταστάσεων στη μασχάλη και η μακροχρόνια επιβίωση της ασθενούς οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι ο όγκος ήταν ένα παράδειγμα φυλλώδους κυστεοσαρκώματος, ενός αργά εξελισσόμενου καλοήθους όγκου στο μαστό, ο οποίος μπορεί να λάβει τεράστιες διαστάσεις αν και μπορεί τελικά να μετατραπεί σε κακοήθη.
Όταν η ασθενής απευθύνθηκε στον Heister ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Αυτός σκέφθηκε τον Celsus, αυτόν τον εξαίρετο Ρωμαίο ιατρό, που είχε τονίσει, ότι σε επικίνδυνες καταστάσεις είναι καλύτερα να δοκιμάσεις μια θεραπεία σωτηρίας, ακόμη και όταν οι ελάχιστες ελπίδες επιτυχίας παραμένουν μηδαμινές. Έτσι, προχώρησε πολύ γρήγορα σε επέμβαση την 29η Ιανουαρίου και δεν την ανέβαλε μέχρι την Άνοιξη, όπως συνηθιζόταν στη Γαλλία. Ετοίμασε τα πάντα το πρωί της επέμβασης, όπως ένα μαχαίρι αρκετά μεγάλο, ειδικό για την περίπτωση, αφού ο όγκος ήταν αρκετά μεγάλος. Μετά, παρήγγειλε μερικά θεραπευτικά για να σταματήσει την αιμορραγία και ετοίμασε τα σίδερα καυτηριασμού, για να τα εφαρμόσει στις αρτηρίες, αν η αιμορραγία ήταν μεγάλη. Τέλος, ο βοηθός ετοίμασε ζεστή μπύρα με βούτυρο, για να εφαρμοστεί πάνω από όλους τους επιδέσμους, όπως έκανε ο Ελβέτιος, για την πρόληψη της φλεγμονής. Όταν όλα ήταν έτοιμα, προχώρησε στην εγχείρηση. Τοποθέτησε την ασθενή στην πολυθρόνα, στο μέσο του δωματίου, στάθηκε στο δεξί μέρος λίγο προς τα πίσω, για να διευκολυνθεί στην διάνοιξη στο κατώτερο μέρος και μετά ζήτησε από τον βοηθό να σηκώσει το δεξί της χέρι. Την ίδια στιγμή, ένας άλλος βοηθός κρατούσε σταθερά το κεφάλι της, ενώ ένας τρίτος κρατούσε το νοσηρό μαστό με τα δυό του χέρια, σηκώνοντάς τον και τραβώντας τον, ταυτόχρονα, προς το μέρος του, ώστε να μπορέσει με ευκολία ο Heister να το διαχωρίσει από τους υποκείμενους μύες. Ένας τέταρτος βοηθός στεκόταν στο πλάι του, με τα εργαλεία και τα επιθέματα και ένας πέμπτος κρατούσε τα τονωτικά φάρμακα. Ο χειρουργός ενθάρρυνε την ασθενή να συμπεριφερθεί με αποφασιστικότητα και μετά, κρατώντας το μαστό, με το αριστερό του χέρι, εφάρμοσε με το δεξί του χέρι το μαχαίρι στο κάτω μέρος, έκοβε και κατεύθυνε το βοηθό, που κρατούσε το στήθος να το τραβά προς το μέρος του μέχρι, που αυτό να αποκοπεί και αυτό είχε διάρκεια ένα λεπτό.
Οι αρτηρίες μετά την μαστεκτομή αιμορραγούσαν πολύ και έτσι, εφάρμοσε κομπρέσες εμποτισμένες με τερεβινθίνη, καθοδηγώντας τους βοηθούς να πιέζουν με τα δάχτυλά τους. Μετά εφάρμοσε στην υπόλοιπη πληγή το ξαντόν, σκορπίζοντας την στυπτική πούδρα και τοποθέτησε τις υπόλοιπες επιδέσεις με πίεση, μέχρι που σταμάτησε η αιμορραγία. Στην ασθενή, έδωσαν ένα ηδύποτο τονωτικό και της κρατούσαν οινόπνευμα κάτω από τη μύτη, για να το μυρίζει και να μη λιποθυμήσει. Ο Heister, στην συνέχεια, ζύγισε τον κομμένο μαστό. Έπειτα, προχώρησε στην περιγραφή της μακράς περιόδου παρακολούθησης του τραύματος και της ασθενούς, η οποία έζησε για αρκετά χρόνια μετά την επέμβαση.
Αυτός ο καρκινωματώδης μαστός ήταν ο μεγαλύτερος, που αφαιρέθηκε ή περιγράφηκε από τους συγγραφείς.
Ενδιαφέρουσα φαίνεται η σταδιακή μετεγχειρητική σίτιση της ασθενούς με σούπα, γλυκά, φρούτα, μελάτα αυγά, μπύρα και κρασί.
H περιγραφή μιας μαστεκτομής, την εποχή πριν από την εφαρμογή της αναισθησίας, προτρέπει τους χειρουργούς και τους ψευτογιατρούς, εκείνης της εποχής, να ψάχνουν να βρουν μη χειρουργικές διαδικασίες για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού.


Henri François Le Dran (1685-1770):
Επισήμανε, ότι η πρόγνωση του καρκίνου του μαστού ήταν χειρότερη, όταν υπήρχε εμπλοκή των μασχαλιαίων λεμφαδένων:
Χειρουργός του νοσοκομείου Charite Hospital στο Παρίσι, που δίδαξε, ότι ο καρκίνος του μαστού ήταν μια τοπική βλάβη σε πρώιμο στάδιο, το οποίο μπορούσε να εξαπλωθεί μέσω των λεμφικών οδών στους επιχώριους λεμφαδένες. Εάν υπήρχε εμπλοκή των λεμφαδένων στη μασχάλη, η πρόγνωση θα ήταν σημαντικά χειρότερη. Αυτό υπήρξε μεγάλης σπουδαιότητος, γιατί αντιλέγει τις χημικές θεωρίες του Γαληνού, που είχαν κυριαρχήσει για πάνω από χίλια χρόνια και που ακόμα υποστηριζόταν από πολλούς, για δύο ή περισσότερους αιώνες. Αυτή του η παρατήρηση, που ήδη είχε επισημανθεί από τον Petit, ήταν σημαντική, για την κατανόηση του καρκίνου του μαστού. Στην πραγματικότητα, είναι η ισχύουσα αρχή, σήμερα, με την οποία διαλέγονται οι ασθενείς, για βοηθητική θεραπεία μετά τη μαστεκτομή. Αναφέρει, ότι είχε ένα αίσθημα καψίματος στο πρόσωπό του, ενώ το ένδυμα, που φορούσε αποχρωματίστηκε μόνιμα σε μερικά σημεία, όταν υγρό από τον καρκίνο πετάχτηκε επάνω του. Ισχυρίστηκε, ότι είχε κάνει πολλές επεμβάσεις τις περισσότερες με επιτυχία. Δυστυχώς, ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί το επίπεδο της επιτυχίας με αυτές τις αρχαϊκές θεραπείες. Παρά ταύτα, υπάρχουν αποδείξεις για να υποθέσουμε, ότι αυτές οι γυναίκες επιζούσαν μέσα από αυτές τις πρωτόγνωρες διαδικασίες και προσδοκούσαν μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Hendrik Ulhoorn (1692-1749):
Αναφέρει τους κανόνες της χειρουργικής του καρκίνου του μαστού:
Ολλανδός χειρουργός, μαθητής του Bidloo, ο οποίος αναφέρεται στους κανόνες εγχειρήσιμου και ανεγχείρητου καρκίνου μαστού, που διατυπώθηκαν στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν γίνεται ξεκάθαρο, ότι η παρουσία μασχαλιαίων λεμφαδένων και η προσκόλληση στις πλευρές έπρεπε να αποκλείει τη μαστεκτομή. Αν γινόταν μαστεκτομή το μεγάλο τραύμα θα έπρεπε να θεραπευτεί με υλικά, που εμπόδιζαν το τραύμα να κολλήσει στις επιδέσεις και να επιμολυνθεί.

Petrus Camper (1722-1789):
Ολλανδός γιατρός και φυσιοδίφης, που γεννήθηκε στο Leyden το 1722 και πέθανε στη Χάγη το 1789. Διατέλεσε καθηγητής της ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ (1750) και του Γρόνιγκεν (1763). Σ’ αυτόν, οφείλεται η ανακάλυψη των ακουστικών οργάνων των ψαριών και η διαπίστωση, ότι τα οστά των πουλιών περιέχουν αέρα. Ο Camper, όμως, έγινε ιδιαίτερα γνωστός με τη διατύπωση της μεθόδου του, για τον προσδιορισμό του βαθμού ευφυΐας ενός ανθρώπου. Σύμφωνα με αυτήν, η ευφυΐα είναι συνάρτηση του μικρού ή μεγάλου ανοίγματος του κεφαλιού, που ονομάζεται «προσωρινή γωνία» ή «γωνία του Camper». Οι έρευνες και τα πορίσματα του Ολλανδού επιστήμονα, για το θέμα αυτό, δημοσιεύτηκαν από τον Γιάνσεν σε τόμο, με τον τίτλο «Εργασίες του Κάμπερ».
Προσηλυτίστηκε στη λεμφογενή θεωρία της μετάδοσης του καρκίνου του μαστού:
Πρώτος σκέφτηκε, ότι το «καρκινικό δηλητήριο» εξαπλώνεται από το νοσούντα μαστό κατά μήκος των μυών και των νεύρων. Μετά την ανακάλυψη των βρυωδών αδένων, όπως τους αποκάλεσε, κατά μήκος των εσωτερικών μαστικών φλεβών, που συσχέτισε με την τοπική υποτροπή, προσηλυτίστηκε στη λεμφογενή θεωρία της μετάδοσης. Επίσης, ο ίδιος αρνήθηκε, ότι ο καρκίνος μπορούσε να θεραπευτεί με εξωτερικά ή εσωτερικά φάρμακα και απέρριψε την φλεβοτομία.
Γενικά, εκείνη την εποχή πίστευαν και οι παθολόγοι και οι χειρουργοί, ότι «με το μαχαίρι μπορούν να πάνε εκεί, που οι άλλοι δε μπορούν να φθάσουν».
Υπήρχαν, βέβαια, μια σειρά από αντενδείξεις: Μια κακή φυσική κατάσταση, ένας μελαγχολικός χαρακτήρας, η δύσπνοια, ο πόνος κατά μήκος του στέρνου μεταξύ 2ης και 3ης πλευράς, που σήμαινε, ότι οι έσω μαστικοί αδένες είχαν επινεμηθεί, η προσκόλληση στο θωρακικό τοίχωμα, η επέκταση στη μασχάλη, οι ψηλαφητοί λεμφαδένες στη μασχάλη κ.ά.
Στην επέμβαση, σημασία είχε η σωστή παρατήρηση του διεγχειρητικού δείγματος, έτσι ώστε να πιστοποιηθεί, ότι όλος ο όγκος αφαιρέθηκε.
Προεγχειρητικά μέτρα περιελάμβαναν φλεβοτομίες, καθαρισμούς και ειδικές δίαιτες.
Μετεγχειρητικά, άφηναν το τραύμα να αιμορραγήσει πριν εφαρμόσουν πιεστική επίδεση, για να εμποδίσουν τη φλεγμονή και τον πυρετό. Ακόμη, μετά την επέμβαση εφάρμοζαν διαιτητικά μέτρα, καυτηρίαζαν τον όγκο και έπαιρναν μέτρα αποφυγής συγκόλλησης των επιδέσεων με το τραύμα.
Οι επεμβάσεις γινόντουσαν στο σπίτι της ασθενούς και στο νοσοκομείο νοσηλεύονταν μόνο, όσα περιστατικά ήταν δύσκολο να νοσηλευτούν στο σπίτι.

Jean Godinot 1740:
Ίδρυση του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου:
Το πρώτο νοσοκομείο αποκλειστικά για καρκινοπαθείς ιδρύθηκε από τον Jean Godinot στο Λονδίνο, το 1740. Είχε 12 κρεβάτια.
Το 1792, από φιλανθρωπίες, άνοιξε μια πτέρυγα για καρκινοπαθείς στο Middlesex Hospital του Λονδίνου, από τον John Howard. Η πτέρυγα νοσήλευε καρκινοπαθείς ασθενείς, για ανακούφιση, αλλά έδινε και την ευκαιρία στους ιατρούς να μελετήσουν την φυσική πορεία της νόσου, ώστε να βελτιωθεί η θεραπεία.

1745:
Διαχωρισμός των χειρουργών από τους κουρείς:
Από τα τέλη του μεσαίωνα, είχε αρχίσει μια περίοδος παρακμής. Οι χειρουργικές επεμβάσεις πέρασαν στα χέρια πλανόδιων εμπειρικών, ολόκληρων οικογενειών, που περιορίζονταν στην εκτέλεση λίγων επεμβάσεων, βασιζόμενοι στην τεχνική επιδεξιότητά τους, χωρίς καμιά θεωρητική γνώση. Από τότε, μεταξύ των άλλων, άρχισαν οι κουρείς να κάνουν αφαιμάξεις, συνήθεια, που διατηρήθηκε σε μερικές περιοχές, σχεδόν μέχρι σήμερα.
Η σύγχρονη χειρουργική γεννήθηκε στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα και είναι γεγονός, ότι τότε εμφανίστηκαν οι μεγάλες σχολές χειρουργικής. Οι θαρραλέες και ευφυείς επεμβάσεις, όμως υπέφεραν από την αδυναμία ελέγχου των αιμορραγιών, πρόληψης των μολύνσεων ή φαίνονταν απάνθρωπες εξαιτίας των πόνων των χειρουργημένων. Στα μέσα, περίπου, του αιώνα πετυχαίνεται επιτέλους η λύση αυτών των προβλημάτων και προσφέρονται άπειρες δυνατότητες στη χειρουργική.
Sauver-François Morand (1697-1773):
Ίδρυσε την Ακαδημία των Χειρουργών στη Γαλλία.Το 1751 λέει σε μια ασθενή, ότι η μαστεκτομή δε θα διαρκέσει πάνω από ένα λεπτό και εκείνη του απαντά: Σας δίνω 4, αλλά κάντε σωστή δουλειά.
Alexander Monro (1733-1817):
Είχε πεσιμιστικές απόψεις για τον καρκίνο:
Μετεγχειρητικά ποσοστά επιβίωσης δεν αναφέρονται σε εκείνη την εποχή. Ο Monro στο Edinburg γράφει μια μελέτη, η οποία δημοσιεύεται από το γιό του, το 1781. 4 από τους 60 ασθενείς, που χειρούργησε επιβίωσαν για 2 χρόνια. 3 είχαν κρυφούς όγκους στους μαστούς, ενώ ο τέταρτος ένα ελκοποιημένο καρκίνο στο χείλος. Γι’ αυτό, είχε πολύ πεσιμιστικές απόψεις για τον καρκίνο. Η νόσος σχεδόν πάντα επιστρέφει μετά την επέμβαση, όχι αναγκαστικά στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε, αλλά συχνά σε γειτονική περιοχή ή ακόμη και σε μεγάλη απόσταση. Η χειρουργική επέμβαση πρέπει να γίνεται μόνο σε νέες και υγιείς γυναίκες με έναν κρυφό καρκίνο, που έχει προκληθεί από ένα χτύπημα ή από κάποια άλλη εξωτερική αιτία. Στις άλλες περιπτώσεις, εγχείρηση πρέπει να γίνεται με ένθερμη απαίτηση της ασθενούς, που είχε τον κίνδυνο της υποτροπής και της είχε εξηγηθεί ξεκάθαρα. Ο Monro ήταν ένας συγγραφέας, που ασκούσε επιρροή. Η απόρριψη της μαστεκτομής ήταν υπεύθυνη για τη συντηρητική θεραπεία, που υιοθέτησαν πολλοί χειρουργοί στο τέλος του 18ου αιώνα.

Sir Charles Βenjamin Bell (1774-1842):
Υποστηρίζει την αφαίρεση όλου του μαζικού αδένα στον καρκίνο του μαστού, ανεξάρτητα από το μέγεθος του όγκου:
Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1774 και πέθανε στο Worchester το 1842. Aνακαλύπτει, ότι τα νεύρα έχουν δύο ρίζες, την κινητική και την αισθητική. Ήταν χειρουργός στο Endinburg Royal Infirmary, μαθητής του Monro και το 1784 γράφει: Ακόμη και όταν μια πολύ μικρή περιοχή του μαστού έχει νόσο, όλος ο μαζικός αδένας πρέπει να αφαιρεθεί. Οι μασχαλιαίοι αδένες πρέπει να αποκοπούν με διάνοιξη του βραχίονα, αλλά πρέπει να διατηρηθεί, όσο το δυνατόν περισσότερο δέρμα.

1795:
Ίδρυση της «Society for Investigation the Nature and Cure of Cancer»:
Κατά τα μισά του 19ου αιώνα οι χειρουργοί σιγά σιγά, αρχίζουν να διατηρούν λεπτομερείς αναφορές για τον καρκίνο του μαστού. Αυτές οι στατιστικές δείχνουν, ότι ακόμη και αυτές οι ασθενείς, που υποβάλλονται σε μαστεκτομή, έχουν μια υψηλή συχνότητα υποτροπών μέσα σε 8 χρόνια, ειδικά εκείνες, στις οποίες οι λεμφαδένες είχαν προσβληθεί. Παρόλα αυτά, η κοινή θεραπεία ήταν η αφαίρεση του μαστού και των γύρω αδένων, σε μια προσπάθεια παρεμπόδισης της περαιτέρω εξέλιξης του όγκου. Αυτό είναι υψίστης σημασίας, επειδή δείχνει, ότι η κοινή γνώμη στην ιατρική κοινωνία, τότε, ήταν, ότι ο καρκίνος του μαστού ήταν μια συστηματική νόσος και ότι μπορούσε να εξαπλωθεί και να επηρεάσει άλλα μέρη του σώματος.
Στα τέλη των 19ου αιώνα, ριζικές μαστεκτομές και αφαίρεση των μασχαλιαίων λεμφαδένων γινόντουσαν, για να εμποδίσουν την υποτροπή ή την εξάπλωση της νόσου. Οι περισσότερες επεμβάσεις, βέβαια, ήταν για τοπικά προχωρημένους καρκίνους παρά για μικρά οζίδια, όπως συμβαίνει σήμερα. Η θεραπεία βασιζόταν στην 3ετή επιβίωση. Αυτό το ποσοστό ήταν αποδεκτό τότε, αλλά όχι και σήμερα. Στην πραγματικότητα, οι στατιστικές, που γινόντουσαν τότε από το John Hopkins Hospital, δείχνουν, ότι η 10ετής επιβίωση ήταν μόνο 12%-30% με μεγάλο ποσοστό τοπικής υποτροπής.
Alexis Boyer (1757-1833):
Περιγράφει το κλινικό σημείο «φλοιός πορτοκαλιού»:
Γεννήθηκε στο Uzerche το 1757 και πέθανε στο Παρίσι το 1833. Χειρουργός του νοσοκομείου La Charite στο Παρίσι και μέλος της Ακαδημίας των φυσιοδιφών από το 1825. Τα δυό βιβλία, που τον έκαναν πασίγνωστο είναι: Traite complet d’ anatomie & Traite des maladies chirurgicales et des operations qui leur conviennent. Ίσως ήταν ο πρώτος, που περιέγραψε το κλινικό σημείο ”φλοιός πορτοκαλιού” αν και δε χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο. Οι λεμφαδένες εμπλέκονται, μόνο δευτεροπαθώς και σε περίπτωση, που είναι σε άμεση επικοινωνία με το νοσούν τμήμα, με την οδό της απορρόφησης από τα αγγεία. Η θεραπεία του, επίσης, ήταν παραδοσιακή. Είχε πεσιμιστική άποψη, όσον αφορά τα αποτελέσματα κάθε μεθόδου θεραπείας. Είχε προσωπικά χειρουργήσει πάνω από 100 περιπτώσεις καρκίνου μαστού και αλλού και μόνο 4 ή 5 από αυτά είχαν ριζικά θεραπευτεί. Η πρώτη ένδειξη για επιτυχία ήταν το χειρουργείο σε πρώιμο στάδιο. Όταν αυτό το στάδιο έχει περάσει, ο χειρουργός έπρεπε να προχωρά στην εγχείρηση, μετά από άμεση απαίτηση της ασθενούς και έχοντάς την ενημερώσει για τον κίνδυνο της υποτροπής. Το ίδιο είχε υποστηρίξει και ο Monro 50 χρόνια πριν. Ο Boyer τo 1818 εκτελεί μια επέμβαση, που περιγράφεται από το χειρουργό Logger. Ήταν η εκρίζωση ενός ανοικτού καρκίνου μαστού αριστερά και κράτησε 10 λεπτά. Ο όγκος αφαιρέθηκε με 2 οριζόντιες σε σχήμα μισοφέγγαρου τομές μεγάλης έκτασης, αφού όλος ο μαζικός αδένας ήταν προσβεβλημένος. Αρκετές σοβαρές συμφύσεις έπρεπε να αποκολληθούν από την επιφάνεια του θωρακικού τραύματος και από το βραχίονα στην ίδια μεριά. 5 επιδέσεις χρησιμοποιήθηκαν στο μαστό, η μια από αυτές στη μασχάλη.

Guillaume Dupuytren (1778-1834):
Αποδεικνύει, ότι ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μεταδοτική ασθένεια:
Γεννήθηκε στο Limnonsiu το 1778 και πέθανε στο Παρίσι το 1834. Ήταν ιατρός των Louis XVIII & Charles X. Εισήγαγε πολλές νέες εγχειρήσεις και περιέγραψε πολλές ασθένειες, που φέρουν ακόμα και σήμερα το όνομά του. Το 1802 αποδεικνύει, ότι ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μεταδοτική ασθένεια. Τάισε τους σκύλους του με καρκινικό κρέας και κανένα δεν έπαθε καρκίνο.

Βιβλιογραφία
Διδακτορική Διατριβή Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Γράφει η
Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Ειδικός Παθολόγος- Ογκολόγος, MD, PhD
Διαβάστε περισσότερα για την Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον καρκίνο μαστού
Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον καρκίνο μαστού
Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.
Διαβάστε, επίσης,
Η ιστορία του καρκίνου μαστού το 16ο αιώνα
Καρκίνος μαστού στην ελληνορωμαϊκή περίοδο
Η ιστορία του καρκίνου μαστού τον 20ο αιώνα
Η ιστορία του καρκίνου του μαστού το 19ο αιώνα
Η ιστορία του καρκίνου μαστού το 17ο αιώνα
Ο καρκίνος του μαστού στη Δύση το 13ο αιώνα
Ο καρκίνος του μαστού στην εποχή των Αράβων