Τι είναι η υδροκήλη
Υδροκήλη ονομάζεται η παρουσία υγρού γύρω από τον όρχι. Είναι η συλλογή υγρού, συνήθως διαυγούς, ανάμεσα στα δύο πέταλα (τοιχωματικού και του σπλαγχνικού) του ιδίως ελυτροειδούς χιτώνα του όρχεως. Ο όρχις και η επιδιδυμίδα εκτοπίζονται προς τα πίσω και κάτω. Η συλλογή υγρού είναι προοδευτική και ανώδυνη.
Η εμφάνιση υδροκήλης είναι πολύ συχνή στα νεογνά, και μάλιστα στον πρώτο χρόνο ζωής. Μπορεί, όμως, να εμφανιστεί και στα μεγαλύτερα αγόρια, καθώς και στους άντρες.
Συνήθως, η μόνη ένδειξη της υδροκήλης είναι μία ανώδυνη διόγκωση του ενός ή και των δύο όρχεων. Στους ενήλικες, αν πάρει μεγάλες διαστάσεις, δημιουργεί ένα αίσθημα δυσφορίας από το μεγάλο βάρος του όρχι.
Αίτια υδροκήλης
Συνήθως, δεν ανευρίσκεται κάποιος συγκεκριμένος αιτιολογικός παράγοντας οπότε πρόκειται για ιδιοπαθή υδροκήλη. Μπορεί όμως να παρατηρηθεί συλλογή υγρού δευτεροπαθώς σαν αντιδραστική εκδήλωση σε κάθε πάθηση του όρχεως ή της επιδιδυμίδας, φλεγμονή ή σε κάποιο κτύπημα ή ερεθισμό.
Η δευτεροπαθής υδροκήλη μπορεί να υποκρύπτει καρκίνο του όρχεως.
Είναι δυνατόν να παρατηρηθεί υδροκήλη σε νεογνά αμέσως μετά τη γέννηση, η οποία υποχωρεί.
Αν δεν υποχωρήσει μπορεί να συνυπάρχει με ανωμαλίες του ελυτροπεριτοναϊκού πόρου, βουβωνοκήλη ή άλλες συγγενείς ανωμαλίες.
Ο τύπος της υδροκήλης εξαρτάται από την κατάσταση του ελυτροπεριτοναϊκού πόρου, αν δηλαδή παραμένει ανοιχτός ή κλειστός. Έτσι, διακρίνουμε την επικοινωνούσα υδροκήλη όταν υπάρχει ελεύθερη επικοινωνία περιτοναϊκής και ελυτροειδούς κοιλότητας και παρατηρείται στα παιδιά και συχνά συνυπάρχει βουβωνοκήλη.
Όταν ο ελυτροπεριτοναϊκός πόρος είναι εντελώς κλειστός, παρατηρείται ο συνηθισμένος τύπος ενηλίκων. Όταν όμως ο πόρος δεν έχει κλείσει εντελώς, σε όλο το μήκος, μπορεί να παρατηρηθεί η δίλοβη υδροκήλη και η κύστη σπερματικού τόνου.Η υδροκήλη όταν επικοινωνεί με την κοιλιακή (περιτοναϊκή) κοιλότητα καλείται επικοινωνούσα υδροκήλη, η οποία είναι συχνότερη στα παιδιά.
Διάγνωση υδροκήλης
Κατά την ψηλάφηση του οσχέου ανευρίσκεται μία ανώδυνη σκληρία συνήθως, που κλυδάζει, χωρίς, συνήθως, σημεία φλεγμονής. Γενικά μοιάζει σαν ένα στρογγυλό σαφές “μπαλάκι” μέσα στο όσχεο, εκεί που στην θέση του υπήρχε ο όρχις. Μία από τις κλασσικές μεθόδους διάγνωσης της υδροκήλης είναι η διαφανοσκόπηση, κατά την οποία τοποθετείται μία φωτεινή πηγή στη μία πλευρά του οσχέου και γίνεται έλεγχος της διαφάνειας αυτού από την άλλη πλευρά. Σαφής όμως διάγνωση μπορεί να τεθεί με τη βοήθεια του υπερηχογραφήματος.
Πώς την αντιμετωπίζουμε την υδροκήλη
Για τα βρέφη συστήνεται απλή παρακολούθηση, γιατί, συνήθως, η υδροκήλη εξαφανίζεται μέσα στον πρώτο χρόνο ζωής.
Επίσης, και στους ενήλικες υπάρχει πιθανότητα να εξαφανιστεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο.
Η υδροκήλη απαιτεί θεραπεία, μόνο αν είναι αρκετά μεγάλη και προκαλεί δυσφορία, και γίνεται χειρουργικά. Η ανάρρωση είναι γρήγορη, και ο ασθενής εξέρχεται την επόμενη μέρα από το νοσοκομείο. Γίνεται διάνοιξη του ελυτροειδούς και άδειασμα υγρού, γίνεται εκτομή ή αναστροφή ή πτύχωση ελυτροειδούς. Μεγάλη προσοχή δίνεται στην αιμόσταση, για να αποφευχθούν μετεγχειρητικά αιματώματα.
Θα πρέπει, όμως, το όσχεο να διατηρηθεί ψηλά προς τους όρχεις για μια περίοδο περίπου 2 εβδομάδων. Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση ειδικού τύπου εσωρούχου, που ονομάζεται σπασουάρ και φέρει μικρή θήκη, όπου τοποθετούνται οι όρχεις.
Εναλλακτικά, μπορεί να γίνει αναρρόφηση του υγρού με βελόνα –μία παρέμβαση που γίνεται στο ιατρείο–, σε άτομα υψηλού διεγχειρητικού κινδύνου (π.χ. ασθενείς με σοβαρά καρδιοαναπνευστικά προβλήματα ή σε αντιπηκτική αγωγή).
Τα ποσοστά επανεμφάνισης της υδροκήλης είναι μεγάλα.
Διαβάστε, επίσης,
Θεραπεία του καρκίνου όρχεος με μια ματιά
