Η ασθένεια της Εβίτας Περόν. Το βέβαιο είναι ότι η Εύα Περόν πέρασε στη σφαίρα του μύθου. Η ιστορία της Εβίτας είναι συγκλονιστική.
Η Εύα Ντουάρτε ντε Περόν.
Γνώρισε τον Περόν και η ζωή της άλλαξε.
Για περισσότερο από μισό αιώνα μετά τον θάνατό της το όνομα της Εβίτας παραμένει στη συλλογική μνήμη, όχι μόνο επειδή ο συνθέτης Άντριου Λόιντ Βέμπερ, στη δεκαετία του ΄90, κατάφερε να εντάξει την επιβλητική μορφή της στην πινακοθήκη των ειδώλων των γκέι με το μιούζικαλ Εβίτα (όπως είχε κάνει χρόνια πριν με τον δικό του σπαραξικάρδιο τρόπο ο αργεντινός συγγραφέας Κόπι) ούτε επειδή η Μαντόνα την ενσάρκωσε στην κινηματογραφική μεταφορά του από τον σκηνοθέτη Alan Parker (Άλαν Πάρκερ), ούτε επειδή το «Don’t cry for me, Αrgentina» (Μην κλαις για μένα, Αργεντινή) είναι ένα τραγούδι που μας συγκινεί.
Το βέβαιο είναι ότι η Εύα Περόν πέρασε στη σφαίρα του μύθου.
Η Εύα Ντουάρτε γεννήθηκε το 1919 στην επαρχία Λος Τόλδος-Los Toldos του Μπουένος Άιρες-Buenos Aires.
Ιανουάριος του 1944, ως τον πρόωρο θάνατό της το 1952
Μια νύχτα του Ιανουαρίου 1944, λοιπόν, ο Περόν, χήρος και γοητευτικός, με μπριγιαντίνη στα μαλλιά, στρατιωτική στολή, με την αύρα της εξουσίας, σωματώδης, αρρενωπός, ο πλέον ελπιδοφόρος από τους αξιωματούχους της κυβέρνησης, συναντάει την Εύα Ντουάρτε στο Λούνα Παρκ, που, συνήθως, χρησιμοποιούνταν για αγώνες μποξ και που σε εκείνη την περίπτωση είχε παραχωρηθεί για την εκφώνηση εθνικιστικών λόγων και την εκτέλεση chacareras (η chacarera- προφέρεται «τσακαρέρα»- είναι είδος χορού που χορεύεται στη Βόρεια Αργεντινή). Αυτός είναι 49 χρονών. Η κοπέλα, 25 χρονών, μικροκαμωμένη, με ανύπαρκτο στήθος, έχει καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί μεταχειριζόμενη κάθε μέσο, πλευρίζοντας ραδιοφωνικούς παραγωγούς, διευθυντές περιοδικών, έναν τραγουδιστή και τελικά, εκείνους που κυβερνούν τη χώρα, τους στρατιωτικούς. Η Εύα ήταν πολύ μεγάλη για να πετύχει ως ηθοποιός.
«Σ΄ ευχαριστώ που υπάρχεις». Αυτή είναι η φράση που αναφέρει στο βιβλίο του ο Τομάς Ελόι Μαρτίνες, με την οποία η Εύα Ντουάρτε κατέκτησε τον στρατηγό. Ως άλλη Εβίτα, η Μαντόνα τού τραγουδάει: «Θα σου ταίριαζα». Και γιατί όχι; Και οι δύο εκδοχές δικαιολογούν εξίσου, γιατί ο Περόν ένιωσε ξαφνικά τόσο κολακευμένος, τόσο απαραίτητος, τόσο εντυπωσιασμένος από εκείνη την ατρόμητη γυναίκα που απέπνεε μια φιλοδοξία ανήκουστη για τα δεδομένα της φαλλοκρατικής, άκρως συντηρητικής και αδυσώπητα ταξικής Αργεντινής της δεκαετίας του ΄40. Πήρε την Εύα μαζί του. Όχι για μια νύχτα. Για πάντα. Μέχρι το θάνατό της. Ο οποίος έτυχε να συμπέσει με την πτώση του.
Υπάρχει μια φωτογραφία, η οποία έχει αναπαραχθεί και σε πίνακα, από την τελευταία εμφάνιση της Εβίτας στο προεδρικό μπαλκόνι όταν, βαριά άρρωστη και προδομένη από τον σύζυγό της, αναγκάζεται από τους στρατιωτικούς να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση της αντιπροεδρίας της χώρας. Εκεί η Εύα, μικροκαμωμένη, κουρνιάζει στον κόρφο του Περόν και εκείνος κρύβει το πρόσωπό του στα ξανθά μαλλιά της γυναίκας. Αυτή η εικόνα συμπυκνώνει, ίσως, την ουσία της σχέσης τους. Ο κινηματογραφικός ρομαντισμός της την έκανε να αντιμετωπίζει τον Περόν σα Θεό. Η δική του ωριμότητα τον ώθησε να την προστατεύει και να τη χρησιμοποιεί. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε ένα ασυνήθιστο πλαίσιο σχέσης που ορίζεται από το ίδιο το μπαλκόνι, από εκείνη την αίσθηση ότι ολόκληρο το ειδύλλιο και η πορεία του απευθύνονταν στο πλήθος και εκπορεύονταν από την εξουσία.
Υπήρξε έρωτας μεταξύ τους; Οπωσδήποτε, κυρίως, από την πλευρά της. Υπήρξε σεξ; Η Αργεντίνα δημοσιογράφος Κλαούντια Ακούνια αναρωτιέται με τη σειρά της: «Θέλουν σεξ οι κυβερνώντες; Ή το μόνο που επιθυμούν είναι να ικανοποιούν το εγώ τους;
Προτού η ασθένεια την κυριεύσει ολοκληρωτικά με όλη της τη σφοδρότητα, της προκαλούσε αιμορραγίες για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια και εκείνη είχε επινοήσει τη μόδα με τις σκουρόχρωμες φούστες που τις συνδύαζε με παλτό ή σακάκια διαφορετικού, ανοικτού χρώματος.
Η γοητεία που ασκούσε η Εβίτα στις μάζες ήταν θεμελιώδους σημασίας για την εκπλήρωση των στόχων του. Από την αρχή η Εύα Ντουάρτε έχαιρε μεγάλης αποδοχής από τους εργάτες και τους φτωχούς που αποτελούσαν και την πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας. Ενώ η εξουσία απεχθανόταν την καταγωγή της και τη φιλοδοξία της, ο λαός τη θεωρούσε δική του και τη χειροκροτούσε όταν έβγαζε όλη της την ταξική μνησικακία και την εκδικητικότητά της στις ανώτερες τάξεις.
Στις 12 Οκτωβρίου του 1945 ο συνταγματάρχης Περόν φυλακίστηκε από τους συνεργάτες του: είχε υπερβεί κατά πολύ τα όρια. Ωστόσο αναγκάστηκαν να τον απελευθερώσουν υπό την πίεση του πλήθους που στις 17 του ίδιου μήνα κατέκλυσε το κέντρο του Μπουένος Αϊρες. Για το συγκεκριμένο περιστατικό υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, η Γενική Ένωση Εργατών υποκίνησε τους ντεσκαμισάδος να συγκεντρωθούν στην Πλατεία Μαΐου απαιτώντας την απελευθέρωση του Περόν. Η δεύτερη εκδοχή είναι πιο αληθοφανής, δεδομένου αυτού που επακολούθησε: η Εύα, της οποίας η επιβίωση διακυβευόταν με τη φυλάκιση του Χουάν, υποδαύλισε την εξέγερση των εργατών. Λέγεται ότι χρησιμοποίησε το ραδιόφωνο για να τους συγκαλέσει, πως πήγαινε από πόρτα σε πόρτα μπαίνοντας στις φτωχές συνοικίες. Η φήμη μοιάζει αληθινή και οπωσδήποτε έχει κάθε πιθανότητα να είναι.
Εκείνη τη νύχτα ο Περόν εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του Προεδρικού Μεγάρου έχοντας απελευθερωθεί από τους στρατιωτικούς, τρομοκρατημένους από την οργή του λαού. Λίγο καιρό αργότερα εκείνη είχε γίνει η Μαρία Εύα Ντουάρτε Περόν, σύζυγος του υποψήφιου προέδρου της χώρας. Μαζί πραγματοποίησαν την προεκλογική εκστρατεία, αν και ο αντιπρόεδρος ήταν άλλος, ο Κιχάνο.
Το Εργατικό Κόμμα κερδίζει τη Δημοκρατική Ένωση.
Και αρχίζει η μεταμόρφωση της ηθοποιού σε βασίλισσα της ομορφιάς και της κομψότητας, αλλά και σε φιλεύσπλαχνη, ορκισμένη προστάτιδα των φτωχών και αφοσιωμένη οπαδό του Περονισμού. Ντυμένη με ρούχα υψηλής ραπτικής και στολισμένη με κοσμήματα, επιδίδεται στο παραδοσιακό φιλανθρωπικό έργο προς γελοιοποίηση των κυριών των φιλόπτωχων ταμείων δημιουργώντας το δικό της ίδρυμα όπου δουλεύει 15 ή και περισσότερες ώρες την ημέρα, ανοίγοντας συρτάρια και βγάζοντας από μέσα χρήματα, δίνοντας σπίτια, ποδήλατα, ραπτομηχανές, τρόφιμα, μπάλες ποδοσφαίρου…
Εξαϋλωμένη, σε πυρετική κατάσταση, τρέφει μέσα της την ελπίδα ότι ο σύζυγός της θα επιβληθεί στους άλλους στρατιωτικούς και θα την εκλέξει αντιπρόεδρο για να μοιραστεί μαζί του τις επόμενες εκλογές και να εδραιώσει επιτέλους τη θέση της στην εξουσία, που μέχρι τότε είχε προσεγγίσει μέσα από την προστατευτική αγκαλιά του συντρόφου της.
Αλλά, ο καρκίνος είναι πια μη αναστρέψιμος και ο Περόν, που δέχεται πιέσεις, δεν προβαίνει στη συμφωνημένη ενέργεια. Ο λαός τη ζητάει για αντιπρόεδρο και εκείνη παραιτείται.
Επειδή πλέον δεν έχει καμία σημασία: πεθαίνει.
Υπάρχει κάτι τρομερό στην ασθένεια της Εύας Περόν και αυτό είναι η αμέλεια τόσο εκ μέρους της ίδιας όσο και εκ μέρους εκείνων που όφειλαν να την έχουν φροντίσει. Το σίγουρο είναι ότι από τη στιγμή που εντοπίζουν τον καρκίνο μέχρι να της κάνουν βιοψία μεσολαβεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένας χρόνος.
Εκεί πεθαίνει σε ηλικία 33 χρονών. Έξω ο λαός τη θρηνεί. Γονατιστός, κλαίγοντας. Τραγουδώντας.
Don’t cry with me Argentina
Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την Υγεία σας
Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την Υγεία σας
Διαβάστε, επίσης,
Το τέλος της μεταπολίτευσης είναι εδώ
Επικοινωνία και πολιτική ψυχολογία
Πριν ψηφίσετε να ρωτήσετε τα παιδιά σας
Όλη η Ελλάδα είναι με τον Αλέξη
Η ψυχική ασθένεια υπεύθυνη για τα λάθη των πολιτικών μας
Αφιέρωμα στην Hμέρα της Ευτυχίας
Κερδίστε την εμπιστοσύνη των άλλων
H ασυμφωνία είναι εποικοδομητική
Μπορούν όλοι να κάνουν δημόσιες σχέσεις;
Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία
Όλοι οι Έλληνες έχουν ψυχικές διαταραχές
