Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου, 2025

Τι είναι ο καρκίνος;

Τι είναι ο καρκίνος; Λίγα απλά λόγια για να μάθετε τι είναι καρκίνος και να μπορέσετε να τον αντιμετωπίσετε άμεσα και αποτελεσματικά

Γράφει η

Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά

Ειδικός Παθολόγος-Ογκολόγος, MD, PhD

Καρκίνος

Η προέλευση της λέξης «Καρκίνος», αποδίδεται στον Έλληνα ιατρό Ιπποκράτη, που έμεινε στην ιστορία ως «πατέρας της ιατρικής». Ο Ιπποκράτης χρησιμοποίησε τους όρους «καρκίνος» και «καρκίνωμα» για να περιγράψει διάφορους όγκους που εμφάνιζαν εσωτερικά ή εξωτερικά με έλκη και διογκώσεις. Στην Ελληνική γλώσσα οι λέξεις αυτές αναφέρονται στα καβούρια, τα οποία θυμίζουν τον καρκίνο, αφού οι ακτινωτές μεταστάσεις των καρκινικών κυττάρων, φέρνουν αμυδρά στο μυαλό τη μορφή που έχουν τα πόδια και οι δαγκάνες του καβουριού.

Ο καρκίνος είναι η ανώμαλη ανάπτυξη κύτταρων με αποτέλεσμα τη δημιουργία κακοηθών όγκων σε διάφορα σημεία του σώματος. Η ανώμαλη αυτή λειτουργία δεν πρέπει να συγχέεται με δυο φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού: α) Την αναγέννηση των ιστών που συμβαίνει όταν αφαιρείται ιστός και ο οργανισμός ξαναφτιάχνει τον ίδιο ιστό (π.χ στην καταστροφή των ηπατικών κύτταρων ή αφαίρεση ήπατος, όπου το ήπαρ αναγεννάται σε 6 μήνες όπως ήταν αρχικά β) Την υπερπλασία που συμβαίνει σε ανάγκη του οργανισμού να αναπτύσσει φυσιολογικούς ιστούς (π.χ υπερπλασία του ενός νεφρού όταν υπάρχει έλλειψη του άλλου).

Με τον όρο «καρκίνος» περιγράφεται μία ομάδα νοσημάτων που η αιτία τους βρίσκεται σε κυτταρικό επίπεδο. Ο όρος αναφέρεται στην υπερβολική, χωρίς προγραμματισμό, ανάπτυξη κυττάρων του οργανισμού, που ήταν φυσιολογικά, μέχρι τη στιγμή της έναρξης της διαδικασίας καρκινογένεσης. Οργανικά, ο καρκίνος είναι μία ασθένεια των κυττάρων. Συνεπώς, η κατανόηση του καρκίνου προϋποθέτει μία μικρή αναφορά σχετικά με το τι συμβαίνει όταν φυσιολογικά κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινικά.

Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από κύτταρα. Φυσιολογικά, τα κύτταρα αναπτύσσονται και διαιρούνται, ώστε να προκύψουν θυγατρικά κύτταρα και να διατηρηθεί η υγεία του οργανισμού. Μερικές φορές, η διαδικασία αυτή εκτρέπεται από το φυσιολογικό, οπότε προκύπτουν νέα κύτταρα (χωρίς να τα χρειάζεται ο οργανισμός) και – παράλληλα – δεν πεθαίνουν τα παλιά κύτταρα. Τα πλεονάζοντα κύτταρα σχηματίζουν μάζες, που καλούνται όγκοι. Σε μερικές περιπτώσεις αυτά τα παθολογικά κύτταρα κάνουν μετάσταση, δηλαδή εξαπλώνονται και σε άλλα μέρη του σώματος δημιουργώντας δευτερεύοντες όγκους (μεταστατικούς όγκους) παρόμοιους με αυτούς του αρχικού καρκίνου.

Ο καρκίνος, συνήθως, δεν επηρεάζει μόνο ένα όργανο του σώματος και δεν έχει μία μορφή. Μπορεί να περιλαμβάνει οποιοδήποτε ιστό του σώματος και να έχει τελείως διαφορετική μορφή σε κάθε σημείο του σώματος. Υπάρχουν πάνω από 200 διαφορετικά είδη καρκίνου και δεν αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάθε ένα είδος έχει τον δικό του τρόπο θεραπευτικής αντιμετώπισης. Οι περισσότερες μορφές καρκίνου είναι στην ουσία όγκοι εκτός από ορισμένους τύπους καρκίνου, όπως η λευχαιμία, των οποίων τα κύτταρα κυκλοφορούν μέσα στο αίμα και στα όργανα και τελικά αναπτύσσονται σε συγκεκριμένους ιστούς.


Οι όγκοι μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις

Οι καλοήθεις όγκοι δεν είναι καρκίνος. Μπορούν εύκολα να αφαιρεθούν και δεν επανεμφανίζονται. Το σημαντικότερο είναι ότι τα κύτταρά τους δεν μπορούν να διασπαρούν σε άλλα σημεία του σώματος και να δημιουργήσουν μεταστάσεις. Οι καλοήθεις όγκοι σχεδόν ποτέ δεν απειλούν την ζωή του ασθενούς.
Οι κακοήθεις όγκοι είναι αυτό που ονομάζουμε καρκίνος. Τα καρκινικά κύτταρα μπορούν να διηθήσουν και να βλάψουν ιστούς και άλλα παρακείμενα όργανα κοντά στον όγκο. Επίσης, μπορούν να διαφύγουν από τον κύριο όγκο και να διασπαρούν στο υπόλοιπο σώμα μέσω της αιματικής ή της λεμφικής κυκλοφορίας. Εάν αυτά τα κύτταρα βρουν πρόσφορο έδαφος σε κάποιο άλλο σημείο του σώματος και αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται τότε δημιουργείται μία μετάσταση.
Με τη διασπορά του όγκου σε κάποιο άλλο όργανο του σώματος, ο καινούριος μεταστατικός όγκος έχει τον ίδιο τύπο κυττάρων με τον αρχικό και την ίδια ταυτότητα. Για παράδειγμα, εάν κάποιος καρκίνος παχέος εντέρου δώσει μεταστάσεις στο ήπαρ, τα κύτταρα των μεταστάσεων είναι κύτταρα παχέος εντέρου. Τότε η κατάσταση είναι μεταστατικός καρκίνος παχέος εντέρου και όχι καρκίνος ήπατος.
Οι περισσότεροι καρκίνοι παίρνουν το όνομά τους από τον τύπο του κυττάρου ή του οργάνου από το οποίο αρχίζουν. Αν κάνουν μετάσταση ο νέος όγκος φέρει το ίδιο όνομα με τον αρχικό. Ορισμένοι όγκοι παίρνουν το όνομά τους από τον επιστήμονα που τους ανακάλυψε (π.χ. Hodgkin). Άλλοι ιατρικοί όροι που χρησιμοποιούνται για να υποδείξουν την ύπαρξη καρκινικής νόσου είναι οι όροι κακοήθης όγκος, καρκίνωμα και νεόπλασμα.

Ο καρκίνος αποτελεί την δεύτερη αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα.

Οι περισσότεροι καρκίνοι μπορούν να θεραπευθούν. 


Η ιστορία του καρκίνου

Παρόλο που οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν πρώτοι τον όρο καρκίνος για τη συγκεκριμένη νόσο, φαίνεται ο καρκίνος να εντοπίζεται σε ακόμη παλαιότερες περιόδους. Έχουν βρεθεί στοιχεία για ένα τύπο καρκίνου των οστών, το οστεοσάρκωμα, σε οστά κεφαλής και αυχένα σε μούμιες στην Αρχαία Αίγυπτο. Έχει, ακόμη, βρεθεί και περιγραφή της συγκεκριμένης νόσου σε πάπυρο ο οποίος υπολογίζεται να γράφτηκε το 1600 π.Χ. Στον πάπυρο αναφέρονται 8 περιπτώσεις όγκων ή ελκών στο στήθος οι οποίοι αντιμετωπίζονταν με καυτηριασμό, το λεγόμενο «τρυπάνι της φωτιάς». Στον πάπυρο αναφέρονταν ότι η νόσος δεν είχε θεραπεία. Για τους αρχαίους Αιγυπτίους ο καρκίνος ήταν η τιμωρία από τους Θεούς για ασεβείς και αμαρτωλές πράξεις.

Τα κείμενα του Ιπποκράτη, όμως, είναι αυτά που για πρώτη φορά ονομάζουν αυτή τη νόσο καρκίνο. Η αιτιολογία της βασίστηκε στη θεώρηση του Ιπποκράτη το 460-370 π.Χ. για τους 4 χυμούς (αίμα, φλέγμα, κίτρινη και μαύρη χολή). Σε φυσιολογικές συνθήκες οι χυμοί αυτοί βρίσκονται σε ισορροπία, όταν όμως συσσωρεύεται υπερβολική ποσότητα μαύρης χολής σε συγκεκριμένα μέρη του σώματος, δημιουργείται ο καρκίνος. Αυτή η θεωρία υποστηρίχθηκε για πολλούς αιώνες μέχρι περίπου του 1300 μ.Χ. Η θεωρία των χυμών έφτασε στη Ρωμαϊκή εποχή, όπου την υιοθέτησε και τη διέδωσε ο διάσημος γιατρός Γαληνός. Η μακρόχρονη διατήρησή της οφείλεται στην αυστηρή απαγόρευση της μελέτης του ανθρώπινου σώματος, που είχε επιβληθεί το συγκεκριμένο διάστημα για θρησκευτικούς λόγους. Για όλα αυτά τα χρόνια και για πολλά αργότερα η νόσος θεωρούνταν ανίατη ασθένεια ακόμη και αν υποβαλλόταν ο ασθενής σε κάποιου είδους χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης του όγκου.

Κατά τον 15ο αιώνα, άρχισαν να χρησιμοποιούνται πιο επιστημονικές μέθοδοι στη μελέτη των ασθενειών. Το 1628 άρχισε να χρησιμοποιείται η μέθοδος της νεκροψίας που αποκάλυψε πολλά στοιχεία για το ανθρώπινο σώμα και την κυκλοφορία του αίματος μέσα από την καρδιά και τα υπόλοιπα όργανα. Το 1761 ο Morgagni χρησιμοποίησε πρώτος τη νεκροψία για να συνδέσει παθολογικά ευρήματα με την αρρώστια που έπασχε ο ασθενής. Αυτή η μέθοδος έθεσε τα θεμέλια για την επιστημονική μελέτη του καρκίνου και την ανάπτυξη της επιστήμης της ογκολογίας. Την ίδια περίπου περίοδο ο Σκωτσέζος John Hunter (1728-1793) πρότεινε ότι κάποιοι τύποι καρκίνου μπορούν να αφαιρεθούν χειρουργικά, αυτοί που δεν έχουν «εισβάλει» σε κάποιο ιστό. Αλλά, μόνο έναν αιώνα αργότερα αναπτύχθηκε η μέθοδος της αναισθησίας που επέτρεπε την ανάπτυξη των μεθόδων χειρουργικής επέμβασης. Εκείνη την περίοδο επικρατούσε η θεωρία λέμφου (υγρό που κυκλοφορεί στο σώμα μέσω του λεμφικού συστήματος) για την αιτιολογία του καρκίνου, η οποία υποστήριζε ότι η δημιουργία του καρκίνου είναι αποτέλεσμα της αλλαγής της πυκνότητας και σύστασης της λέμφου.

Τον 19ο αιώνα γεννήθηκε και η επιστημονική ογκολογία μέσα από τη συστηματική πλέον χρήση του μικροσκοπίου και την ανάδυση της επιστήμης της κυτταρικής παθολογίας από τον Rudolf Virchow. Αυτή η μέθοδος επέτρεψε τη μελέτη ανθρώπινων ιστών που αφαιρέθηκαν από χειρουργική επέμβαση και έτσι δίνονταν η δυνατότητα για διάγνωση. Έτσι, άρχισε να υποστηρίζεται ότι ο καρκίνος αποτελείται από κύτταρα, αλλά όχι όμως από φυσιολογικά. Ο Virchow παρόλα αυτά υποστήριξε ότι όλα τα κύτταρα ακόμη και τα καρκινικά προέρχονται από άλλα κύτταρα και αντιπρότεινε τη θεωρία της χρόνιας ενόχλησης αλλά και της μεταφοράς του καρκίνου σαν υγρό μέσα στο σώμα.

Διάφορες θεωρίες αναπτύχθηκαν παράλληλα με την ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης κατά τη διάρκεια των αιώνων. Μια θεωρία το 17ο με 18ο αιώνα, πίστευε το ότι ο καρκίνος είναι μεταδοτική νόσος. Νόσος η οποία προκαλείται από παράσιτα στο σώμα, όπως κάποιο σκουλήκι που είναι υπεύθυνο για τον καρκίνο του στομάχου, γεγονός που οδήγησε στην απομάκρυνση του πρώτου αντικαρκινικού νοσοκομείου από το κέντρο του Παρισιού το 1779, ώστε να μη μολυνθεί ο υγιής πληθυσμός.

Από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα, πίστευαν στη θεωρία, ότι ο καρκίνος προκαλείται από κάποιο τραύμα. Πολλοί επιστήμονες πίστευαν ότι ο καρκίνος προκαλείται από την επιδείνωση κάποιου τραύματος. Εγκαταλείφθηκε σύντομα αυτή η θεωρία, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες πρόκλησης καρκίνου σε πειραματόζωα με τραυματισμό.

Το 1911 ο Peyton Rous στο Ινστιτούτο Rockefeller της Νέας Υόρκης, για πρώτη φορά περιέγραψε το σάρκωμα στα κοτόπουλα. Αργότερα έγινε γνωστός ο ιός με την ονομασία, σάρκωμα του Rous. Για αυτή του την εργασία πήρε το βραβείο Νόμπελ το 1968.

Το 1915 σε πανεπιστήμιο του Τόκιο, εργαστηριακά απομονώθηκε για πρώτη φορά ο καρκίνος, σε πειραματόζωα και συγκεκριμένα στο δέρμα των ποντικών.

Πιο πρόσφατα, η κωνική θεωρία υποστηρίζει ότι αρχικά συμβαίνει μια μετάλλαξη σε ένα και μοναδικό κύτταρο, το οποίο πολλαπλασιάζεται και δίνει ένα «κλώνο» πανομοιότυπων κυττάρων, τα οποία σχηματίζουν την καρκινική μάζα. Είναι μια θεωρία που υποστηρίζεται από μεγάλο μέρος των επιστημόνων που ασχολούνται με την έρευνα του καρκίνου.

Όλους αυτούς τους αιώνες η πεποίθηση ότι ο καρκίνος είναι μία ανίατη ασθένεια ακολουθούσε τις διάφορες θεωρίες και αυτό ήταν που ενίσχυσε τόσο πολύ το φαινόμενο της «καρκινοφοβίας» που επικρατεί στον κοινό νου. Πλέον η επιστήμη έχει απομυθοποιήσει πολλές από αυτές τις αντιλήψεις και έχει κατορθώσει να διαμορφώσει μία πιο σαφή εικόνα τόσο για τη φύση της νόσου όσο και για τα αίτιά της.

Βέβαια, η πιο σωστή θεωρία δεν είναι σίγουρο πια είναι


Ταξινόμηση των νεοπλασμάτων

Τα νεοπλάσματα διακρίνονται σε δυο βασικές κατηγορίες, στα καλοήθη και στα κακοήθη. Ανάλογα με τη βιολογική τους συμπεριφορά και τον ιστολογικό τύπο καθορίζεται αντίστοιχα η κατηγορία στην οποία ανήκουν. Η διάγνωση για να γίνει από το γιατρό, πρέπει πρώτα να στείλει το δείγμα του όγκου στον παθολογοανατόμο. Αυτός με τη σειρά του θα κάνει τον έλεγχο των κυττάρων κάτω από το μικροσκόπιο. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται βιοψία. Βέβαια, τα αποτελέσματα με τη μέθοδο αυτή δεν είναι απόλυτα ασφαλή, αφού η διάγνωση του παθολογοανατόμου είναι υποκειμενική και εξαρτάται από την εμπειρία του.

Τα νεοπλάσματα διακρίνονται σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με το είδος του ιστού από τον οποίο προέρχονται και τον οποίο προσβάλλουν. Είναι οι εξής:
    * Νεοπλάσματα επιθηλιακού ιστού.
    * Νεοπλάσματα ερειστικού και συνδετικού ιστού, εκτός του αιμοποιητικού ιστού.
    * Νεοπλάσματα αιμοποιητικού ιστού.
    * Νεοπλάσματα νευρικού ιστού.
    * Ειδικά νεοπλάσματα.

Τα καλοήθη, συνήθως, λήγουν στην κατάληξη –ωμα, όπως ίνωμα, λίπωμα, αδένωμα κ.ά.

Τα κακοήθη νεοπλάσματα, ανάλογα με τους ιστούς απ’ όπου προέρχονται διακρίνονται σε:
    * Καρκινώματα που προέρχονται από επιθηλιακούς ιστούς (π.χ αδενοκαρκίνωμα).
    * Σαρκώματα που προέρχονται από τον ερειστικό, μυϊκό, νευρικό ιστό.
    * Λεμφώματα που προέρχονται από τον αιμοποιητικό ιστό.

Ένα καλόηθες νεόπλασμα αναπτύσσεται τοπικά, δε διηθεί γειτονικούς ιστούς και δεν κάνει μεταστάσεις σε άλλα όργανα. Αν όμως αυτός ο όγκος αναπτύσσεται και μεγαλώνει είναι πιθανό να δημιουργήσει πιεστικά προβλήματα σε όργανα της γύρω περιοχής και αποκτά κακοήθη συμπεριφορά. Αντίθετα ένα κακοήθες νεόπλασμα είναι διηθητικό και δίνει μεταστάσεις. Είναι ικανό να διηθεί καταστρέφοντας γειτονικούς ιστούς και όργανα.

Τα χαρακτηριστικά των καλοήθων νεοπλασμάτων είναι:
    * Τα νεοπλασματικά κύτταρα μοιάζουν με το μητρικό ιστό.
    * Είναι περιγεγραμμένα και έχουν κάψα.
    * Δε δίνουν μεταστάσεις (αιματογενείς – λεμφογενείς – δι’ εμφυτεύσεως).
    * Δε διηθούν τους γύρω ιστούς.
    * Δεν προκαλούν θάνατο.
    * Δεν υποτροπιάζουν.
    * Κάνουν τοπική βλάβη (πίεση).

Τα χαρακτηριστικά των κακοήθων νεοπλασμάτων είναι:
    * Τα νεοκύτταρα χάνουν την ομοιότητα τους.
    * Δεν είναι περιγεγραμμένα και δεν έχουν κάψα.
    * Δίνουν μεταστάσεις.
    * Διηθούν τους γύρω ιστούς.
    * Είναι θανατηφόρα στο πλείστο των περιπτώσεων.
    * Υποτροπιάζουν, συνήθως.
    * Κάνουν καταστροφή των ιστών από διήθηση.

Στους άνδρες οι πιο συχνοί καρκίνοι είναι ο καρκίνος του πνεύμονα, ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως και ο καρκίνος του προστάτη, ενώ στις γυναίκες οι πιο συχνοί καρκίνοι είναι ο καρκίνος του μαστού, ο καρκίνος των γεννητικών οργάνων (μήτρας-ωοθήκης). Ανεξάρτητα από το φύλο ο καρκίνος του δέρματος (μελάνωμα) και οι όγκοι του εγκέφαλου, τελευταία έχουν αυξηθεί πολύ.
Οι 15 πιο συχνοί καρκίνοι είναι οι εξής: του πνεύμονα, του μαστού, της ουροδόχου κύστης, του δέρματος, του προστάτη, του εντέρου, του λάρυγγα, του ήπατος, του οισοφάγου, του θυρεοειδούς, του εγκεφάλου, του νεφρού, της μήτρας, οι λευχαιμίες και τέλος τα λεμφώματα.


Τι προκαλεί τον καρκίνο;

Ο καρκίνος προκαλείται από διαταραχές των γονιδίων που φυσιολογικά ελέγχουν τη διαίρεση και το θάνατο των κυττάρων. Ο τρόπος με τον οποίο ένα κύτταρο μετασχηματίζεται σε καρκινικό, δεν έχει απόλυτα διευκρινιστεί. Πολλές φορές το κύτταρο έχει τη γενετική προδιάθεση και αρκεί η έκθεση σε επιβαρυντικούς παράγοντες, όπως είναι διάφορες χημικές ουσίες ή οι ακτινοβολίες, για τη μετατροπή τους σε καρκινικό. Υπάρχουν, ακόμη, σπάνιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες φαίνεται ότι πολλά κύτταρα, κάτω από την ισχυρή πίεση ενός επιβαρυντικού παράγοντα, χάνουν τον έλεγχο της αύξησής τους, με αποτέλεσμα να προκαλούν την ταυτόχρονη γένεση πολλών διαφορετικών όγκων.

Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου.

Πολλές γονιδιακές διαταραχές που οδηγούν στην εμφάνιση καρκίνου είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος, του λανθασμένου διαιτολογίου, της έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου ή της έκθεσης σε καρκινογόνους παράγοντες στους χώρους εργασίας και στο περιβάλλον.

Ορισμένες γονιδιακές διαταραχές έχουν κληρονομηθεί από τους γονείς. Ωστόσο, η παρουσία μίας κληρονομικής γονιδιακής διαταραχής δε σημαίνει πάντα την εμφάνιση καρκίνου, αν και συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου. Η έρευνα συνεχίζεται σχετικά με τους παράγοντες που αυξάνουν ή μειώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου.

Επίσης, ορισμένες ιογενείς λοιμώξεις (ιός ανθρωπίνων θηλωμάτων – HPV/Human papillomavirus, ιός ηπατίτιδας Β – HΒV/hepatitis B virus, ιός ηπατίτιδας C – HCV/hepatitis C virus, ιός ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας – HIV/human immunodeficiency virus, κ.ά.) αυξάνουν τον κίνδυνο μερικών μορφών της νόσου.

Η επιστήμη, όμως, έχει καταλήξει σήμερα σε μια σειρά από παράγοντες που, όπως αποδείχθηκε, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν την έναρξη της διαδικασίας καρκινογένεσης στον άνθρωπο. Αυτοί είναι οι ατομικοί και οι εξωτερικοί παράγοντες.

Ατομικοί παράγοντες, είναι οι ατομικές συνήθειες και ο τρόπος ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Όπως για παράδειγμα το κάπνισμα, η υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος, η κακή διατροφή κ.ά.

Εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που δεν εξαρτώνται από τη θέληση και τις συνήθειες του ατόμου. Όπως, για παράδειγμα η γενετική προδιάθεση ή κληρονομικότητα, η ηλικία, οι χημικές ουσίες, η υπεριώδης ακτινοβολία, η ιονίζουσα ακτινοβολία ή οι ακτίνες Χ, η ρύπανση του περιβάλλοντος, το βεβαρημένο εργασιακό περιβάλλον κ.ά.

Συμπερασματικά και γενικά, ο κίνδυνος να αναπτύξει κάποιος άνθρωπος καρκίνο, ορίζεται από την απάντηση στις ερωτήσεις

– Ποιος είναι: γενετική σύνθεση, στοιχεία κληρονομικότητας

– Που ζει: περιβαλλοντικοί παράγοντες, καρκινογόνες ουσίες

– Πώς ζει: προσωπικός τρόπος ζωής, καθημερινές συνήθειες

Ο καρκίνος είναι δυνατό να προσβάλλει κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητα ή την ηλικία του.

Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν με τη νόσο ή έχουν θεραπευτεί οριστικά από αυτήν.

Όσο νωρίτερα, πάντως, ανιχνεύεται ο καρκίνος και ξεκινάει η θεραπεία του, θεωρείται, ότι τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν για την επιτυχή αντιμετώπισή του.


Πώς αναπτύσσεται o όγκος;

Στον άνθρωπο, μετά τη γονιμοποίηση του ωαρίου δημιουργούνται 65 τρισεκατομμύρια κύτταρα. Έχει υπολογιστεί ότι για να διατηρηθεί η φυσιολογική προμήθεια του οργανισμού σε ερυθροκύτταρα, απαιτούνται 2.000.000 κυτταρικές διαιρέσεις/sec. Ο μηχανισμός της κυτταρικής διαίρεσης είναι σχεδόν τέλειος, αφού διαιρείται ένας τόσο μεγάλος αριθμός κυττάρων και μάλιστα χωρίς λάθη. Αυτή η τάξη και η απόλυτη ακρίβεια εξαρτάται από τη δράση συγκεκριμένων γονιδίων τα οποία ενεργοποιούνται τον κατάλληλο χρόνο και στη σωστή φάση, πριν και κατά την κυτταρική διαίρεση.

Η μελέτη των γονιδίων που προκαλούν καρκίνο και ονομάζονται ογκογονίδια έχει προσφέρει ένα μεγάλο πλήθος πληροφοριών για την κυτταρική διαίρεση στα φυσιολογικά κύτταρα.

Για τη δημιουργία του καρκίνου δύο ομάδες γονιδίων έχουν πολύ μεγάλη σημασία:
α. τα ογκογονίδια, τα οποία παρακάμπτουν τα σημεία ελέγχου της κυτταρικής διαίρεσης, προκαλώντας ανεξέλεγκτη κυτταρική αύξηση.
β. τα ογκοκατασταλτικά γονίδια, τα οποία παρεμποδίζουν την ανεξέλεγκτη δράση των ογκογονιδίων.

Μέχρι τώρα έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 100 περίπου διαφορετικά ογκογονίδια.

Σήμερα πιστεύεται, ότι οι περισσότεροι καρκίνοι ξεκινούν από την απώλεια ελέγχου ενός και μόνο κυττάρου. Το κύτταρο αυτό πολλαπλασιάζεται και δίνει μια ομάδα κυττάρων, των οποίων η αύξηση δεν ελέγχεται, γιατί η ισορροπία μεταξύ κυτταρικής διαίρεσης και φυσιολογικού θανάτου έχει διαταραχθεί. Ανάλογα με τον τύπο του καρκινικού κυττάρου, σε μερικές εβδομάδες, μήνες ή χρόνια, σχηματίζεται μια μεγάλη μάζα κυττάρων τοπικά ή και με πιθανές τοπικές διηθήσεις ή και με απομακρυσμένες μεταστάσεις και η εμφάνιση αυτών θα προκαλέσει σημαντικά ζωτικά προβλήματα στον οργανισμό. Ο οργανισμός δε μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα τα καρκινικά κύτταρα, επειδή μοιάζουν με τα φυσιολογικά, δεν ενεργοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα και έτσι συνεχίζεται ανεμπόδιστα η εισβολή και η εξάπλωση τους.

Οι σύγχρονες αντιλήψεις συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι η καρκινογένεση στον οργανισμό του ανθρώπου, είναι ένα πολύπλοκο γεγονός και μια σχετικά μακροχρόνια διαδικασία που διακρίνεται σε τέσσερις επιμέρους φάσεις:

  • Φάση πρόκλησης καρκίνου

Οι επιστήμονες μετά από πολύχρονες μελέτες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φάση πρόκλησης του καρκίνου διαρκεί 15-30 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται μακροχρόνια έκθεση σε καρκινογόνους περιβαλλοντικούς παράγοντες, ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία της καρκινογένεσης. Η φάση πρόκλησης μπορεί όμως να είναι συντομότερη σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. η προσβολή από ακτινογενή λευχαιμία) ή οι γενετικά καθορισμένοι όγκοι της βρεφικής ηλικίας, οι οποίοι υπάρχουν αφανώς από τη στιγμή της γέννησης και εξελίσσονται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.

  • Τοπική φάση (in situ) καρκίνου

Σήμερα πιστεύεται ότι η προοδευτική βαριά δυσπλασία μετατρέπεται, στις περισσότερες περιπτώσεις, σε in situ καρκίνωμα, ενώ το τελευταίο μετά από μια πολύπλοκη διαδικασία που διαρκεί δέκα ή περισσότερα χρόνια, καταλήγει σε διηθητικό καρκίνο.

  • Φάση διήθησης καρκίνου

Τα κύτταρα έχουν κακοήθη χαρακτηριστικά. Πολλαπλασιάζονται με γρήγορους ρυθμούς και έχουν τη δυνατότητα να διασπάσουν τη βασική μεμβράνη, να εισέλθουν στους γειτονικούς ιστούς και να φτάσουν μέχρι τα αγγεία του αίματος ή της λέμφου.

  • Φάση διασποράς καρκίνου

Tα καρκινικά κύτταρα διηθούν όλο και περισσότερους ιστούς γύρω από την περιοχή της αρχικής ανάπτυξης, αυξάνοντας κατακόρυφα την πιθανότητα μεταστάσεων. Μπορούν μεμονωμένα ή κατά ομάδες να μεταφέρονται, με τη βοήθεια του αίματος και του λεμφικού συστήματος, σε απομακρυσμένα σημεία του οργανισμού, δημιουργώντας διάσπαρτες μεταστάσεις.

  • Μεταστατικός όγκος

Όλοι οι καρκίνοι αναπτύσσονται από κύτταρα, τα δομικά στοιχεία όλων των ιστών του σώματος. Ο καρκίνος που αναπτύσσεται από συμπαγή όργανα και ιστούς, καλείται συμπαγής όγκος. Ο καρκίνος που αναπτύσσεται από κύτταρα του αίματος παίρνει διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τύπο, όπως λευχαιμία, πολλαπλό μυέλωμα ή λέμφωμα.

Κάποια καρκινικά κύτταρα μπορεί να αποσπασθούν από τον αρχικό όγκο και να εισέλθουν στην αιματική κυκλοφορία ή το λεμφικό σύστημα (πρόκειται για το σύστημα που παράγει, αποθηκεύει και μεταφέρει τα αμυντικά κύτταρα του οργανισμού). Αυτός είναι εν ολίγοις ο τρόπος με τον οποίο ο καρκίνος διασπείρεται σε απομακρυσμένες εστίες του σώματος.

Μεταστατικός όγκος ή απλά μετάσταση καλείται ο νέος όγκος που δημιουργείται όταν καρκινικά κύτταρα εγκατασταθούν και αρχίσουν να αναπτύσσονται σε μια νέα θέση. Ο νέος όγκος έχει τον ίδιο τύπο ανώμαλων κυττάρων και το ίδιο όνομα με τον αρχικό καρκίνο (π.χ. εάν κύτταρα καρκίνου του πνεύμονα επεκτείνονται με μεταστάσεις στα οστά, τα κύτταρα που ανευρίσκονται στα οστά είναι καρκινικά κύτταρα πνεύμονα. Ο συγκεκριμένος τύπος, ονομάζεται μεταστατικός καρκίνος πνεύμονα και όχι καρκίνος των οστών. Αυτό σημαίνει ότι αν, παραδείγματος χάριν, κύτταρα από καρκίνου του μαστού χορηγήσουν μετάσταση στον πνεύμονα, η πνευμονική μετάσταση αποτελείται από καρκινικά κύτταρα μαστού και όχι από καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα. Καρκίνος μπορεί να αναπτυχθεί από και σε οποιοδήποτε ιστό ή όργανο του σώματος. Ο αρχικός όγκος καλείται πρωτοπαθής καρκίνος ή πρωτοπαθής εστία και παίρνει την ονομασία του από το όργανο ή τον τύπο κυττάρων που σχηματίζεται. Η κύρια αιτία των θανάτων από καρκίνο είναι η ικανότητα των καρκινικών κυττάρων να μεταναστεύουν σε απομακρυσμένα όργανα και να δημιουργούν δευτερογενείς καρκινικές εστίες.

Η καρκινική μετάσταση είναι μια εξαιρετικά εκλεκτική διαδικασία, έτσι ώστε, τα καρκινικά κύτταρα συγκεκριμένης προέλευσης μετακινούνται σε συγκεκριμένα όργανα. Η μετάσταση προάγεται από αλλαγές που γίνονται κατά τη μετατροπή του κυττάρου. Συνήθως, μεταβάλλονται τα μόρια της κυτταρικής επιφάνειας και διακόπτεται η σύνδεση των καρκινικών κυττάρων με τα γειτονικά τους. Συχνά, αλλαγές των στοιχείων του κυτταρικού σκελετού που συνδέονται με την πλασματική μεμβράνη σχετίζονται με τη μεταστατική ικανότητα των καρκινικών κυττάρων. Συνήθως, ένας σχετικά μικρός αριθμός καρκινικών κυττάρων που αποχωρίζεται από τον κύριο όγκο και εισέρχεται στην κυκλοφορία των σωματικών υγρών επιβιώνει το ταξίδι μέχρι τον ιστό-στόχο. Αυτά όμως είναι αρκετά για να δημιουργήσουν μια νέα καρκινική αποικία.

Η εξειδικευμένη καρκινική μετάσταση οφείλεται σε ειδικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα καρκινικά κύτταρα και τα κύτταρα του ιστού στόχου. Παρά το γεγονός ότι η κυτταρική προσκόλληση, ειδική ή μη ειδική, είναι απαραίτητη για τη μετάσταση δεν είναι αρκετή από μόνη της. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για τη μεταστατική πορεία είναι η ικανότητα των καρκινικών κυττάρων να αναπτυχθούν στη συγκεκριμένη κυτταρική θέση. Τα καρκινικά κύτταρα έχουν την ικανότητα να προάγουν τη δική τους αύξηση με αυτοκρινή διέγερση, δηλ. την ταυτόχρονη έκφραση των αυξητικών παραγόντων και των αντίστοιχων υποδοχέων.

Τα καρκινικά κύτταρα μπορούν να χορηγήσουν μεταστάσεις σχεδόν σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος. Συχνότατα διηθούν τους τοπικούς λεμφαδένες (ωοειδείς δομές που περιέχουν αμυντικά-λεμφικά κύτταρα) γύρω από τον όγκο (επιχώριοι λεμφαδένες). Οι συνηθέστερες μεταστατικές εστίες από συμπαγείς όγκους είναι οι πνεύμονες, τα οστά, το συκώτι (ήπαρ) και ο εγκέφαλος. Τα καρκινικά κύτταρα που έχουν τη δυνατότητα να διεισδύουν και να βλάπτουν γειτονικούς ιστούς και όργανα, ονομάζονται και διηθητικοί καρκίνοι.


Ανίχνευση του καρκίνου

Σήμερα, ο καρκίνος μπορεί να αντιμετωπιστεί στις περισσότερες περιπτώσεις. Για να θεραπευτεί όμως, πρέπει η διάγνωση να γίνει σε πρώιμα στάδια της νόσου. Η διάγνωση των διαφόρων ειδών του καρκίνου δεν είναι εύκολη, τουλάχιστο στα πρώτα στάδια. Η ασυμπτωματική περίοδος μπορεί να διαρκέσει μήνες ή χρόνια. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος, η διάγνωση της νόσου να γίνει όταν ο όγκος έχει επεκταθεί τοπικά ή και να έχει χορηγήσει μεταστάσεις ή να γίνει υπερδιάγνωση (ανίχνευση καρκίνου, χωρίς να υπάρχει)

Κάθε ένδειξη (π.χ. επίμονος βήχας, αίμα στα κόπρανα) πρέπει να κινητοποιήσει το άτομο για να αναζητήσει ιατρική βοήθεια. Η αναγνώριση ενός συμπτώματος μπορεί να αποτελεί το πρώτο βήμα για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου ή την υπερδιάγνωση.

Ο ιατρός διαπιστώνει ή όχι συγκεκριμένα σημεία της νόσου κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Αυτό προκύπτει από τα συμπτώματα, την κλινική εξέταση και το ιστορικό του ασθενούς. Στην υπηρεσία της διαγνώσεως του καρκίνου υπάρχουν πολλά μέσα. Οι εργαστηριακές εξετάσεις όπως οι αναλύσεις αίματος, κυτταρολογικές, απεικονιστικές, ιστολογικές εξετάσεις και οι μοριακές αναλύσεις οδηγούν στην διάγνωση του καρκίνου.

Το τσεκ-απ δυο φορές το χρόνο με όλες τις γενικές εξετάσεις είναι η πρόληψη ώστε να διαγνωστούν έγκαιρα όλες οι περιπτώσεις  αρχικού καρκίνου.


Θεραπεία του καρκίνου

Χάρη στην πρόοδο της ιατρικής, σήμερα, σχεδόν, οι μισοί διαγνωσθέντες καρκίνοι θεραπεύονται. Για αρκετούς μάλιστα τύπους και περιπτώσεις μπορεί να μιλάμε πλέον για οριστική θεραπεία χωρίς την πιθανότητα υποτροπών. Με την πάροδο του χρόνου και την πρόοδο της επιστήμης, είναι διαρκώς μεγαλύτερη η μερίδα αυτών των τύπων, κάτι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για το μέλλον.

Ακόμη, όμως και σε καρκίνους, που στην παρούσα φάση, χαρακτηρίζονται μη θεραπεύσιμοι, η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή συχνά προσφέρει τεράστια πλεονεκτήματα: προσθέτει μήνες ή και χρόνια φυσιολογικής ζωής και βελτιώνει σημαντικά την ποιότητα της, ελαττώνοντας ή και εξαφανίζοντας τα συμπτώματα, όπως ο πόνος και εξασφαλίζοντας μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική λειτουργία των δραστηριοτήτων του σώματος. Πολλοί χρόνιοι καρκινοπαθείς ζουν φυσιολογική ζωή χωρίς υπολείμματα από τη νόσο τους.

Είναι αλήθεια, ότι σε αρκετές περιπτώσεις, ο καρκίνος μπορεί να μην είναι πλήρως ιάσιμος. Εντούτοις δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλα χρόνια νοσήματα, όπως ο διαβήτης ή τα καρδιακά νοσήματα, για τα οποία δεν υπάρχει πλήρης ίαση, ωστόσο εφαρμόζεται θεραπευτική αγωγή σε μόνιμη βάση. Οι ασθενείς βρίσκονται υπό θεραπεία δια βίου και ζουν μία κατά τα άλλα φυσιολογική ζωή, ακόμα και αν υπάρχουν οι τυχόν περιορισμοί που μπορεί να προκύπτουν από τα νοσήματα αυτά. Και όλα αυτά, διότι γνωρίζουν πως μπορούν να αντιμετωπίσουν την πάθησή τους μέρα μη τη μέρα και να παραμείνουν δραστήριοι και παραγωγικοί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Την ίδια ακριβώς στάση οφείλουν να τηρήσουν και οι καρκινοπαθείς. Το μυστικό για να κερδηθεί η ευκαιρία της πλήρους αποθεραπείας ή κάποιας επιτυχούς αντιμετώπισης είναι ν’ αρχίσει η θεραπεία το συντομότερο δυνατό μετά τη διάγνωση. Πάντα, προσοχή, στην υπερδιάγνωση.

Επιτυχής θεωρείται η θεραπεία όταν ο ασθενής επιβιώσει πάνω από 5 χρόνια, από τη διάγνωση στους ενήλικες και πάνω από 2 χρόνια στα παιδιά.

Σε ορισμένες περιπτώσεις 1 στις 100.000 συμβαίνει αυτόματη ίαση χωρίς την μεσολάβηση οιουδήποτε θεραπευτικού μέσου (όπως, στα νευροβλαστώματα).

Για πολλά χρόνια οι βασικές μέθοδοι που υπάρχουν στη θεραπευτική φαρέτρα για την αντιμετώπιση του καρκίνου είναι η χειρουργική θεραπεία, οι ακτινοβολίες και η χημειοθεραπεία. Πιο πρόσφατες μέθοδοι είναι η βιολογική θεραπεία, η ορμονοθεραπεία και οι εναλλακτικές θεραπείες.

Η αντιμετώπιση των ασθενών με καρκίνο απαιτεί, συχνά, συνδυασμό χειρουργικής επεμβάσεως, ακτινοθεραπείας και / ή συστηματικής θεραπείας. Η συστηματική θεραπεία του καρκίνου περιλαμβάνει τη χημειοθεραπεία, την ορμονοθεραπεία, την ανοσοθεραπεία, τις νεώτερες θεραπευτικές μεθόδους με στοχευμένα φάρμακα ή άλλες εναλλακτικές θεραπείες. Οι δυνατότητες της συστηματικής θεραπείας αυξαίνονται διαρκώς, καθώς, νέα φάρμακα και νέες θεραπευτικές μέθοδοι έρχονται να προστεθούν στο οπλοστάσιο της.


Η χημειοθεραπεία στην αντιμετώπιση του καρκίνου

H χημειοθεραπεία (σε αντίθεση με τη χειρουργική εκτομή και την ακτινοβολία) αποτελεί συστηματική θεραπεία των νεοπλασμάτων, δηλαδή έχει πρόσβαση μέσω της κυκλοφορίας του αίματος στα καρκινικά κύτταρα οπουδήποτε στον οργανισμό με εξαίρεση τα ανοσολογικώς προνομιακά όργανα, όπως ο εγκέφαλος και οι όρχεις. Από την πρώτη εφαρμογή της το 1942, εκατοντάδες χιλιάδες χημικές και βιολογικές ουσίες έχουν δοκιμασθεί στην έρευνα του καρκίνου. Συγκριτικά ελάχιστες από τις ουσίες αυτές δοκιμάζονται σε πειραματόζωα και ακόμα λιγότερες έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές και ασφαλείς για τη χορήγησή τους σε ασθενείς.

Η αποτελεσματική χημειοθεραπεία πρέπει να πληρεί ορισμένα χαρακτηριστικά. Το φάρμακο, αφού φθάσει στα καρκινικά κύτταρα, πρέπει να είναι ικανό να εισέλθει σε αυτά και να παραμείνει εκεί για εύλογο χρονικό διάστημα. Κυρίως, όμως, τα κύτταρα πρέπει να είναι ευαίσθητα στη δράση του φαρμάκου πριν αναπτύξουν αντίσταση και ο ασθενής να είναι σε θέση να ανεχθεί την τοξικότητα της θεραπείας.

Δυστυχώς, όμως δεν υπάρχει τέτοια αποτελεσματική θεραπεία

Χημειοθεραπεία χορηγείται

α) για την ίαση ορισμένων καρκίνων, όπως πολλοί παιδιατρικοί όγκοι (όγκοι Wilms και Ewings, οξεία λεμφοβλαστικη λευχαιμία, μη Hodgkin λέμφωμα) και μερικοί όγκοι των ενηλίκων (Hodgkin και μη Hodgkin λεμφώματα, οξεία λευχαιμία, καρκίνος όρχεων),

β) για την ανακούφιση συμπτωμάτων σε ασθενείς με μεταστατικό καρκίνωμα (χρόνια λεμφογενής λευχαιμία, προστάτης, κ.λ.π.),

γ) για την ελάττωση της πιθανότητας υποτροπής μετά από χειρουργική εκτομή και την επακόλουθη βελτίωση του προσδόκιμου επιβίωσης (μαστός, παχύ έντερο, οστεογενές σάρκωμα, κ.λ.π.),

δ) για την εκτέλεση λιγότερο ακρωτηριαστικών επεμβάσεων σε πάσχοντα όργανα, όπως ο λάρυγγας, ο οισοφάγος, ο μαστός κ.λ.π., οπότε χημειοθεραπεία χορηγείται, συνήθως, με ακτινοβολία για την υποτιθέμενη… σωτηρία του οργάνου.

Παρά το γεγονός ότι σε καρκίνους φαινομενικά εντοπισμένους (παχύ έντερο, μαστός) δεν υπάρχει ένδειξη εναπομένουσας νόσου μετά τη χειρουργική εκτομή, η υψηλή πιθανότητα υποτροπής, η αδυναμία να διακρίνουμε τους ασθενείς που θα ιαθούν μόνο με τη χειρουργική θεραπεία και η αποτυχία να θεραπεύσουμε τη νόσο μετά από υποτροπή οδήγησαν στη χορήγηση χημειοθεραπείας σχεδόν αμέσως μετά την επούλωση του χειρουργικού τραύματος σε όλους τους ασθενείς.

Η θεωρία μάλιστα ότι ο καρκίνος του μαστού αποτελεί εξ αρχής νόσο συστηματική νόσο οδήγησε στην καθολική εφαρμογή της χημειοθεραπείας (και της ορμονοθεραπείας ή άλλης συστηματικής θεραπείας) νωρίς στην πορεία της νόσου και στην παράλληλη εγκατάλειψη της ακρωτηριαστικής μαστεκτομής προς «όφελος» πολύ ηπιότερων χειρουργικών επεμβάσεων.

Βέβαια οι θεωρίες όλες μπορεί αργά ή γρήγορα να διαψευσθούν…

Η χημειοθεραπεία πρέπει να χορηγείται από ειδικούς γιατρούς (ογκολόγους) που είναι γνώστες των ανεπιθύμητων ενεργειών των φαρμάκων και φυσικά μετά από λεπτομερή συζήτηση με τον ασθενή που ενημερώνεται για αυτές, αλλά και κυρίως για τα αναμενόμενα οφέλη από τη θεραπεία και τους σχετικούς περιορισμούς της. Ίσως, ο πιο σημαντικός από τους περιορισμούς αυτούς είναι η λειτουργική κατάσταση του ασθενούς (ικανότητα για εργασία, χρονικό διάστημα της ημέρας που περνά στο κρεβάτι εξαιτίας κόπωσης, δύσπνοιας, πόνου, κ.λ.π.). Σε περίπτωση βαριάς καταβολής που δεν οφείλεται σε εύκολα αναστρέψιμη βλάβη (ειδικά σε καρκίνους που απαντούν γρήγορα στη χημειοθεραπεία) η χορήγηση της θεραπείας αποτελεί κακή υπηρεσία προς τον ασθενή. Γενικές ανεπιθύμητες ενέργειες πολλών φαρμάκων είναι η μυελοτοξικότητα (χαμηλά λευκά αιμοσφαίρια, η αναιμία και τα χαμηλά αιμοπετάλια), η αλωπεκία (απώλεια μαλλιών) και η τοξικότητα από το γαστρεντερικό (ναυτία, εμετός, διάρροια).

Η συνεχής αύξηση της γνώσης σχετικά με τους γενετικούς μηχανισμούς του καρκίνου έχει οδηγήσει σε μια έκρηξη παραγωγής νέων φαρμάκων, τα οποία σε αντίθεση με τα κλασσικά χημειοθεραπευτικά είναι πολύ πιο ειδικά στη δράση τους, καθώς, αναγνωρίζουν «στόχους» που εκφράζονται μόνο στα καρκινικά κύτταρα. Χαρίζου, όμως, αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης; Ελπίζεται ότι ο καρκίνος θα μετατραπεί σε μια χρόνια νόσο, όπως π.χ. ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση κ.λ.π, με σημαντικά μικρότερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

Το μοριακό προφίλ του όγκου βοηθάει στην εξατομικευμένη θεραπεία του καρκίνου.


Η ιστορία της χημειοθεραπείας

Ο χώρος της Ιατρικής, ιδιαίτερα ευαίσθητος, παρακολουθεί και καταγράφει με αγωνία τις επερχόμενες αλλαγές. Με δέος, όσο και σταθερότητα και σκεπτικισμό, αποδέχεται, καταμετρά, εφαρμόζει ή απορρίπτει τα νέα προστιθέμενα στοιχεία, ώστε να καταλήξει στα νέα μυνήματα, στα νέα φάρμακα.

«Ωφελέειν ή μη βλάπτειν»

Πέραν τούτου, ένα βασικό εργαλείο για την καταπολέμηση του καρκίνου που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα είναι η «χημειοθεραπεία». Χρησιμοποιήθηκαν ενώσεις του στοιχείου «αρσενικό» νωρίτερα από το 19ο αιώνα. Ακολουθεί το χάσμα, καμία πρόοδος. Κατά τη διάρκεια του πρώτου και δεύτερου παγκόσμιου πολέμου χρησιμοποιήθηκε η μουστάρδα από «θείο». Κατά το 1947 όταν ο SIDNEY FARBER ακολουθώντας την πορεία του βιοχημικού Y.SOUBROW χρησιμοποίησε προϊόντα προερχόμενα από το φυλλικό οξύ κατά της λευχαιμίας των παιδιών.

Ο CHARLEW HEIDELBERG συνέθεσε και εφάρμοσε παράγωγα της «5 FU/Fluorouracil» που χρησιμοποιείται ακόμα σήμερα. Η ύψιστη δραστικότητα, όμως, των χημικών αυτών παραγόντων απευθύνεται όχι μόνο στα καρκινικά κύτταρα αλλά και στα φυσιολογικά. Ο στόχος όμως της ΟΓΚΟΛΟΓΙΑΣ ήταν να ανακαλύψει χημειοθεραπευτικά παρασκευάσματα με χαμηλή ή υποσημαινόμενη τοξική επίδραση πάνω στους φυσιολογικούς ιστούς. Η έντονη προσπάθεια των ειδικών, ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν να εμπλουτισθεί η ελεγχόμενη χημειοθεραπεία με ουσίες ελάχιστα ή καθόλου τοξικές για τους υγιείς ιστούς με μοναδικό στόχο τα καρκινικά κύτταρα, είτε σα μονοθεραπεία, είτε ανάλογα με τις ενδείξεις συνεργασίας χειρουργικής όσο και στοχευμένης θεραπείας που συμπλήρωναν το σύνολο των ενεργειών για την κατά το δυνατόν ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Σε συντομία, αυτή η συνδυασμένη διάταξη, εμπλουτισμένη καθημερινά με νέες ουσίες, προηγμένες επεμβάσεις όσο και νέες εγχειρητικές τακτικές παρέχουν το ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΜΗΝΥΜΑ.

Εξ άλλου η μοριακή βιολογία, η γενετική, η γονιδιακή ιατρική μπορούν να εξαφανίσουν από το γονιδιακό χάρτη το «υπεύθυνο γονίδιο» της συγκεκριμένης καρκινογένεσης, με τη μέθοδο του «προκαθορισμού» (prediction) και της κατάλληλης επεμβατικής πάνω στο γονιδίωμα.
Και τούτο δεν αποτελεί σύνθεση μυθοπλασίας, φαντασίωσης, ή ανεδαφικής προσδοκίας, αλλά υπόσχεται την αλήθεια με προέκταση γραμμική κάθετη και οριζόντια της πολυδιάστατης ιατρικής σοφίας.

Φαίνεται πια ότι η Γενετική του ανθρώπου καθίσταται ο πλέον πρωτοπόρος κλάδος. Οι επεμβατικές στρατηγικές πάνω στο ίδιο το γονίδιο, είναι η λύση στη θεραπεία του καρκίνου και αυτό το γνωρίζουν όλοι πλέον.


Τα ελεύθερα κυκλοφορούντα καρκινικά κύτταρα

Η νέα επαναστατική πρακτική για την πρόγνωση και την παρακολούθηση της πορείας του καρκίνου. Ο εντοπισμός των κοιμώμενων ή των κυκλοφορούνταν καρκινικών κυττάρων γίνεται με μια απλή εξέταση αίματος.

Με τη χρήση προηγμένων μεθόδων μοριακής τεχνολογίας έχουμε πλέον στη διάθεσή μας τα διαγνωστικά δεδομένα που απαιτούνται ώστε να παρακολουθούμε την πορεία και εξέλιξη της νόσου για κάθε τύπο καρκίνου, λαμβάνοντας κύτταρα με μια απλή εξέταση αίματος ή άλλου εκκρίματος. Ο ανθρώπινος οργανισμός συζεί με τα καρκινικά κύτταρα και συχνά καταφέρνει να τα αναχαιτίζει, χωρίς να εμφανίζει τον καρκίνο. Η ανίχνευση των λεγόμενων καρκινικών κυττάρων στο αίμα και σε άλλα υγρά του σώματος είναι επανάσταση.

Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στη θεραπεία του καρκίνου!!!

Να προτιμάτε τις φυσικές θεραπείες για τον καρκίνο, σύμφωνα με το Μοριακό Προφίλ του Όγκου

Η ζωή είναι πολύτιμη.

Η ζωή είναι δική σας. Πάρτε την στα χέρια σας!

Το μοριακό προφίλ του όγκου είναι απαραίτητο και χρήσιμο εργαλείο για τη θεραπευτική σας απόφαση.

Ζητείστε την εξέταση πριν κάνετε οποιαδήποτε θεραπεία. Η ζωή σας είναι πολύτιμη.

Ζητήστε από την EMEDI πληροφορίες για το μοριακό προφίλ του όγκου.

Μάθετε όλες τις πληροφορίες από τους συνεργάτες μας για την εξατομικευμένη θεραπεία του καρκίνου, πατώντας εδώ.

Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον καρκίνο 

Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον καρκίνο

Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα  για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.

Διαβάστε, επίσης,

Τα δικαιώματα των καρκινοπαθών

Πώς η χημειοθεραπεία προκαλεί άνοια

Γιατί οι χημειοθεραπείες δεν είναι αποτελεσματικές

Ποιότητα ζωής και καρκίνος

Που μπορεί να εφαρμοστεί το μοριακό προφίλ

Μοριακή ανάλυση στον καρκίνο εντέρου

TomoTherapy

Μάθετε τα δικαιώματα του ασθενή

Η λύση για τη θεραπεία του καρκίνου

Θεραπεία του καρκίνου εξατομικευμένα

Η Εξέλιξη της Ογκολογίας

Να αγαπάτε τον εαυτό σας

Γιατί η ολιστική θεραπεία του καρκίνου έχει τα καλύτερα αποτελέσματα

Φυτό της Κρήτης που θεραπεύει τον καρκίνο σε 12 ώρες

Πακλιταξέλη συνδεδεμένη με λευκωματίνη υπό μορφή νανοσωματιδίων

Ελεύθερα κυκλοφορούντα καρκινικά κύτταρα

Στοχευμένες τοπικές θεραπείες στον καρκίνο

Υψηλές δόσεις βιταμινών για τη θεραπεία καρκίνου

Εναλλακτικές θεραπείες για τον καρκίνο

Ο καρκίνος θεραπεύεται

Γονιδιακή θεραπεία και εμβόλια για τις αιματολογικές κακοήθειες

Γονιδιακή θεραπεία

Ανταπόκριση στη χημειοθεραπεία

Μοριακό προφίλ του όγκου

Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να χειρουργείται ο καρκίνος;

Μυστικά για τα καρκινικά κύτταρα

Τα χαρακτηριστικά καρκινικού κυττάρου

Ο αρχαιότερος όγκος

www.emedi.grhttps://www.emedi.gr/

Print Friendly, PDF & Email
Προηγούμενο άρθροΤα δικαιώματα των καρκινοπαθών
Επόμενο άρθροIce sex
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

Sphairin Body

Sphairin Body. Νέα μέθοδος θεραπείας του σώματος, μη επεμβατική με σφαίρες που προκαλούν συμπίεση και προκαλούν δονήσεις Sphairin Body Κατάλληλη μέθοδος για πρόσωπο και σώμα Η μη...

ΔΗΜΟΦΙΛΗ